Drodzy
czytelnicy! Bohater poniższego opka – a raczej ksioopka, gdyż zostało
toto wydane drukiem – bez wysiłku zdobywa tytuł najbardziej wkurwiającej
postaci literackiej wszech czasów. Powiedzieć, że jest to mameja i
mientki dydek, to powiedzieć komplement.
czytelnicy! Bohater poniższego opka – a raczej ksioopka, gdyż zostało
toto wydane drukiem – bez wysiłku zdobywa tytuł najbardziej wkurwiającej
postaci literackiej wszech czasów. Powiedzieć, że jest to mameja i
mientki dydek, to powiedzieć komplement.
Jak
wiadomo, ciało ludzkie składa się w 65% z wody. Nasz boChater składa
się z niej w 120 procentach, gdyż mimo strumieni łez wylewanych
nieprzerwanie, 24/7, nie zamienił się jeszcze w garstkę proszku. Co
więcej, mam poważne podejrzenia, że ta fala, która zalała Nowy Jork w
filmie “Pojutrze”, to jego sprawka.
wiadomo, ciało ludzkie składa się w 65% z wody. Nasz boChater składa
się z niej w 120 procentach, gdyż mimo strumieni łez wylewanych
nieprzerwanie, 24/7, nie zamienił się jeszcze w garstkę proszku. Co
więcej, mam poważne podejrzenia, że ta fala, która zalała Nowy Jork w
filmie “Pojutrze”, to jego sprawka.
Otwórzcie więc parasole, wdziejcie kalosze i naprzód, przez odmęty!
Akira, “Not alone” [w:] “Opowiadania Kotori 1”, Wydawnictwo Kotori, lipiec 2012
Analizują: Kura, Sineira i Prezydent Internetu Q.
(gdybyście się dziwili, dlaczego Prezydent występuje tym razem jako Litera rodzaju żeńskiego, odpowiedź brzmi: bo może 😉
Noc była długa i nieprzyjemna, zresztą jak zwykle. Jiro nie zmrużył oka ani na chwilę, mimo że płacz zmęczył go strasznie.
Drodzy czytelnicy, na początek zagadka: ile lat ma Jiro?
Zrobiłaś literówkę. Powinno się pisać “zaburzeń psychicznych”, a nie “lat”.
Znów
miał wyrzuty sumienia, znów był święcie przekonany, że to właśnie on
wszystko zepsuł. No bo jak mogło być inaczej? Przecież Rey jest
profesjonalistą, on niczego by nie spaprał, tylko właśnie on… jak
zwykle.
miał wyrzuty sumienia, znów był święcie przekonany, że to właśnie on
wszystko zepsuł. No bo jak mogło być inaczej? Przecież Rey jest
profesjonalistą, on niczego by nie spaprał, tylko właśnie on… jak
zwykle.
Czy to jest opko o hydraulikach – amatorach? *rozgląda się niepewnie*
Na pewno o amatorach. Trochę hydrauliki też się znajdzie…
Wszystko przez to, że nie miał doświadczenia, że nie wiedział o życiu absolutnie nic.
Śmiechu-śmiechu,
ale mi sposób narracji kojarzy się mocno z opowiadaniem “Kwiaty dla
Algernona”, z tym, że tam narratorem był człowiek upośledzony umysłowo. W
sumie głównie to sprawia, że to opko jest obrzydliwo-przerażające.
ale mi sposób narracji kojarzy się mocno z opowiadaniem “Kwiaty dla
Algernona”, z tym, że tam narratorem był człowiek upośledzony umysłowo. W
sumie głównie to sprawia, że to opko jest obrzydliwo-przerażające.
Jak Josh mógłby go takiego zechcieć? Chłopakowi znowu zachciało się płakać. Ale tak naprawdę, tak totalnie.
Bo przedtem płakał na pół gwizdka.
Po raz kolejny, i po raz pierwszy w wyniku całkowitej, absolutnej depresji.
Depresja instant wyskoczyła mu znienacka spod łóżka.
„Jestem
beznadziejny — myślał (zresztą nie po raz pierwszy). — Na dodatek żyję w
tym pudełku… Dlaczego nikt nie ma do niego klucza, dlaczego nikt tu
nie wejdzie? Wiem, wiem czemu — przeze mnie. No tak, kto chciałby się ze
mną zaprzyjaźnić?”.
beznadziejny — myślał (zresztą nie po raz pierwszy). — Na dodatek żyję w
tym pudełku… Dlaczego nikt nie ma do niego klucza, dlaczego nikt tu
nie wejdzie? Wiem, wiem czemu — przeze mnie. No tak, kto chciałby się ze
mną zaprzyjaźnić?”.
Dementorzy.
Karaluchy! To bardzo towarzyskie żyjątka, lubią każdego, kto je karmi.
Wszystko
właściwie zaczęło się od… może od śmierci rodziców, a może od tego,
kiedy zaczął żyć na własny rachunek. A może od Josha? Tak, Josha, który
był najpiękniejszym człowiekiem na świecie. W dodatku wydawał się taki
miły, kulturalny, inteligentny, no i lubiany przez wszystkich. Jiro
wiedział to na pewno — zakochał się. Coś podświadomie mówiło mu, że nie
powinien zakochiwać się w mężczyźnie, bo to jest jakieś takie dziwne,
nienaturalne.
właściwie zaczęło się od… może od śmierci rodziców, a może od tego,
kiedy zaczął żyć na własny rachunek. A może od Josha? Tak, Josha, który
był najpiękniejszym człowiekiem na świecie. W dodatku wydawał się taki
miły, kulturalny, inteligentny, no i lubiany przez wszystkich. Jiro
wiedział to na pewno — zakochał się. Coś podświadomie mówiło mu, że nie
powinien zakochiwać się w mężczyźnie, bo to jest jakieś takie dziwne,
nienaturalne.
Powiedz
to żyrafom albo bizonom, u których (zdaniem niektórych badaczy)
zachowania homoseksualne są częściej spotykane od heteroseksualnych.
to żyrafom albo bizonom, u których (zdaniem niektórych badaczy)
zachowania homoseksualne są częściej spotykane od heteroseksualnych.
Podświadomość mu mówiła, bo świadomość nadal jest na poziomie ślinienia się i robienia w pieluchę, sądząc po rozważaniach.
On sam miał przecież mamę i tatę, jego ciotka spotykała się z mężczyznami, a koledzy z uczelni miewali dziewczyny.
Nie
wiemy, gdzie wychowywał się Jiro, ale prawdopodobnie w Polsce, gdzie
wszyscy starannie pilnowali, by nie dotarła do niego wieść o istnieniu
orientacji jakiejkolwiek innej niż hetero.
wiemy, gdzie wychowywał się Jiro, ale prawdopodobnie w Polsce, gdzie
wszyscy starannie pilnowali, by nie dotarła do niego wieść o istnieniu
orientacji jakiejkolwiek innej niż hetero.
Nie, to nie Polska, w Polsce poliamoryczna ciotka nie przejdzie.
Zważywszy na fakt, że jesteśmy w opku z myślą przewodnią “pierwszy facet, z którym zamienisz więcej niż dwa słowa jest homo, bo #bógtakchciał #ałtorkatakchciała, sytuacja jest wręcz tragicznie nieprawdopodobna.
Właśnie,
on chyba też powinien darzyć jakąś dziewczynę tym nieznanym mu dotąd
uczuciem — dziewczynę. Nie Josha. Ale stało się inaczej, biedny Jiro nie
mógł nic poradzić, że na widok jasnowłosego kolegi ze starszej klasy
serce zaczynało mu walić jak oszalałe, przed oczami ciemniało, a nogi
uginały się pod ciężarem ciała.
on chyba też powinien darzyć jakąś dziewczynę tym nieznanym mu dotąd
uczuciem — dziewczynę. Nie Josha. Ale stało się inaczej, biedny Jiro nie
mógł nic poradzić, że na widok jasnowłosego kolegi ze starszej klasy
serce zaczynało mu walić jak oszalałe, przed oczami ciemniało, a nogi
uginały się pod ciężarem ciała.
Opis kojarzy mi się raczej z napadami panicznego strachu, ale co ja tam wiem.
Mnie z wdychaniem chloroformu.
Tak,
to wszystko zaczęło się chyba od Josha. Gdy dwa tygodnie wcześniej, w
drodze na zajęcia, Jiro przewrócił się na schodach i wysypał książki.
to wszystko zaczęło się chyba od Josha. Gdy dwa tygodnie wcześniej, w
drodze na zajęcia, Jiro przewrócił się na schodach i wysypał książki.
I uderzył się w głowę. Tak, od tego się zaczęło.
Wszyscy dookoła się spieszyli, nikt nie zwrócił na niego uwagi, niektórzy nawet potrącali go albo deptali po podręcznikach.
Potwory. Jak można deptać po książkach?
To,
zauważmy, żywcem kopia jakiejś sceny z filmu o amerykańskim hajskjulu.
Uniwersytety raczej mało przypominają gimnazja, których korytarze w
czasie przerw tak zaludniają się nastolatkami, że ledwo można przejść i
ludzie potrącają się na schodach. Pomijając naprawdę specjalne okazje,
na wydziałach uniwersyteckich może być sporo ludzi, nigdy jednak nie
widziałam tylu, aby łazili po sobie.
zauważmy, żywcem kopia jakiejś sceny z filmu o amerykańskim hajskjulu.
Uniwersytety raczej mało przypominają gimnazja, których korytarze w
czasie przerw tak zaludniają się nastolatkami, że ledwo można przejść i
ludzie potrącają się na schodach. Pomijając naprawdę specjalne okazje,
na wydziałach uniwersyteckich może być sporo ludzi, nigdy jednak nie
widziałam tylu, aby łazili po sobie.
Ja widziałam, ale Polibuda to ponoć inny świat. 😉
Jiro
był przyzwyczajony do takiego traktowania (no dobra, może nie do
naśmiewania, ale do całkowitego lekceważenia na pewno), dlatego wcale
nie liczył na pomoc. Nie chciał się spóźnić, dlatego w pośpiechu
próbował wepchnąć wszystko do torby. Robił to jednak zbyt gwałtownie, bo
książki, zamiast znaleźć się w środku, wciąż wypadały mu z rąk.
był przyzwyczajony do takiego traktowania (no dobra, może nie do
naśmiewania, ale do całkowitego lekceważenia na pewno), dlatego wcale
nie liczył na pomoc. Nie chciał się spóźnić, dlatego w pośpiechu
próbował wepchnąć wszystko do torby. Robił to jednak zbyt gwałtownie, bo
książki, zamiast znaleźć się w środku, wciąż wypadały mu z rąk.
Czy tylko mnie się robi niedobrze na widok kolejnego bellopodobnego boChatera – fajtłapy?
Bycie
fajtłapą to jedno, niemyślenie – to drugie. Jak mi się rozpruł plecak
na korytarzu, to pierwszym co zrobiłam, było chwycenie tego, co wypadło i
odsunięcie się, aby nie zagradzać drogi.
fajtłapą to jedno, niemyślenie – to drugie. Jak mi się rozpruł plecak
na korytarzu, to pierwszym co zrobiłam, było chwycenie tego, co wypadło i
odsunięcie się, aby nie zagradzać drogi.
Jiro naprawdę zaczął się już niecierpliwić.
—
Proszę, twoja książka — usłyszał nagle za plecami. Odwrócił się,
zdezorientowany. Obok niego klęczał nie kto inny, tylko jego ukochany
Josh. Jiro nie wierzył własnym oczom. Odkąd tu uczęszcza, jeszcze nigdy
nie udało mu się porozmawiać z Joshem. A teraz, tak po prostu, tak
zwyczajnie, on zwrócił na niego uwagę…
Proszę, twoja książka — usłyszał nagle za plecami. Odwrócił się,
zdezorientowany. Obok niego klęczał nie kto inny, tylko jego ukochany
Josh. Jiro nie wierzył własnym oczom. Odkąd tu uczęszcza, jeszcze nigdy
nie udało mu się porozmawiać z Joshem. A teraz, tak po prostu, tak
zwyczajnie, on zwrócił na niego uwagę…
Zaraz tam zwrócił. Potknął się o tę zaporę usypaną z książek.
Jiro
tak ochoczo wywala wszystko na podłogę, że niedługo wszyscy będą
sądzić, że zamierza wejść na tę barykadę i… może nie robić rewolucję,
ale przynajmniej smutno popatrzeć z góry.
tak ochoczo wywala wszystko na podłogę, że niedługo wszyscy będą
sądzić, że zamierza wejść na tę barykadę i… może nie robić rewolucję,
ale przynajmniej smutno popatrzeć z góry.
—
T.. .tak — wyjąkał Jiro, wpatrując się w chłopaka jak zahipnotyzowany.
Zupełnie zapomniał o książce, nagle wszystko przestało istnieć. Był
tylko on i Josh. Josh…
T.. .tak — wyjąkał Jiro, wpatrując się w chłopaka jak zahipnotyzowany.
Zupełnie zapomniał o książce, nagle wszystko przestało istnieć. Był
tylko on i Josh. Josh…
Wyobrażam sobie taki tępo-naćpany wzrok przyczepiony do jakiegoś mangoludka…
—
Proszę. — Ze świata marzeń wyrwał go nagle ukochany głos. Otrząsnął
umysł z myśli. Josh uśmiechał się, podnosząc się z kolan. Za nim stali
jego znajomi i coś komentowali między sobą. — Uważaj następnym razem.
Odszedł w swoją stronę, przytulając do siebie dwie dziewczyny i śmiejąc
się do przyjaciół. „Josh — myślał Jiro — taki uczynny, tak bardzo
lubiany, wspaniały…”.
Proszę. — Ze świata marzeń wyrwał go nagle ukochany głos. Otrząsnął
umysł z myśli. Josh uśmiechał się, podnosząc się z kolan. Za nim stali
jego znajomi i coś komentowali między sobą. — Uważaj następnym razem.
Odszedł w swoją stronę, przytulając do siebie dwie dziewczyny i śmiejąc
się do przyjaciół. „Josh — myślał Jiro — taki uczynny, tak bardzo
lubiany, wspaniały…”.
Tak,
tak, łaskawy pan, na najnędzniejszego robaka raczył zwrócić uwagę… Wie
chłopak, jak się dba o PR, wróżę mu karierę w polityce.
tak, łaskawy pan, na najnędzniejszego robaka raczył zwrócić uwagę… Wie
chłopak, jak się dba o PR, wróżę mu karierę w polityce.
Oj,
nie widzisz, że właśnie wyrżnęłyśmy w mur Hajskjulowego Stereotypu
Numer Trzy? Przystojny, popularny chłopak, w zestawie ze: zdzirowatą
czirliderką, bejsbolówką i tępotą. I drużyną sportową. Jak na razie –
mój ulubiony bohater, swoją drogą.
nie widzisz, że właśnie wyrżnęłyśmy w mur Hajskjulowego Stereotypu
Numer Trzy? Przystojny, popularny chłopak, w zestawie ze: zdzirowatą
czirliderką, bejsbolówką i tępotą. I drużyną sportową. Jak na razie –
mój ulubiony bohater, swoją drogą.
Przez
dwa kolejne tygodnie Jiro usilnie próbował porozmawiać z Joshem.
Wiedział, o której kończy zajęcia, kiedy ma treningi, jaką trasą wraca
do domu i w które wieczory chodzi na bilard do pobliskiego baru.
Niestety, wszędzie zabierał ze sobą nieodłączną paczkę, co utrudniło
Jiro jego zamiar.
dwa kolejne tygodnie Jiro usilnie próbował porozmawiać z Joshem.
Wiedział, o której kończy zajęcia, kiedy ma treningi, jaką trasą wraca
do domu i w które wieczory chodzi na bilard do pobliskiego baru.
Niestety, wszędzie zabierał ze sobą nieodłączną paczkę, co utrudniło
Jiro jego zamiar.
Przez moment miałam wizję Josha, biegającego wszędzie z paczką w ramionach. Taką:
Treningi. Kto się założy, że Josh jest sportowcem z drużyny? <rozgląda się dookoła>
No WEŚ, naciągaczko jedna…
Bał
się podejść do ludzi, nieśmiałość zawsze brała górę nad jego zamiarami.
Tym razem było dokładnie tak samo. Dlatego jedynym, na co się zdobył
przez kolejne dwa tygodnie, było potajemne zbieranie informacji o Joshu.
Wiedział, że lubi kolor niebieski i czerwony, imprezy klubowe, dobry
alkohol, sporty ekstremalne, kibicuje Chelsea Londyn (ciekawe, jak na Amerykanina) i
nie znosi szpinaku. Ponadto ma kłopoty z matematyką i fizyką kwantową,
nie cierpi ludzi, którzy biorą narkotyki, rockmanów, nachalnych
dziewcząt i nigdy, przenigdy nie związałby się z dziewicą. Wobec takiego
stanu rzeczy, Jiro musiał zmienić niemało w swoim stylu bycia.
się podejść do ludzi, nieśmiałość zawsze brała górę nad jego zamiarami.
Tym razem było dokładnie tak samo. Dlatego jedynym, na co się zdobył
przez kolejne dwa tygodnie, było potajemne zbieranie informacji o Joshu.
Wiedział, że lubi kolor niebieski i czerwony, imprezy klubowe, dobry
alkohol, sporty ekstremalne, kibicuje Chelsea Londyn (ciekawe, jak na Amerykanina) i
nie znosi szpinaku. Ponadto ma kłopoty z matematyką i fizyką kwantową,
nie cierpi ludzi, którzy biorą narkotyki, rockmanów, nachalnych
dziewcząt i nigdy, przenigdy nie związałby się z dziewicą. Wobec takiego
stanu rzeczy, Jiro musiał zmienić niemało w swoim stylu bycia.
Przestał być dziewicą?
Ciekawe,
skąd w ogóle Jiro ma takie informacje. Plotki o tym, z kim chodzi i co
lubi niby można wytłumaczyć… ale gdzie można uzyskać informacje na temat
ulubionego koloru? Ulubiony kolor to coś, co się wpisuje w podstawówce w
“złote myśli”, a nie obiekt plotek jakiejkolwiek społeczności.
skąd w ogóle Jiro ma takie informacje. Plotki o tym, z kim chodzi i co
lubi niby można wytłumaczyć… ale gdzie można uzyskać informacje na temat
ulubionego koloru? Ulubiony kolor to coś, co się wpisuje w podstawówce w
“złote myśli”, a nie obiekt plotek jakiejkolwiek społeczności.
Jiro
go śledzi, wciągając przy tym łzy nosem. Włazi mu przez okno do
sypialni i grzebie po szufladach, przeszukuje kosz z brudną bielizną i
pilnie śledzi jego wpisy na fejsbuniu.
go śledzi, wciągając przy tym łzy nosem. Włazi mu przez okno do
sypialni i grzebie po szufladach, przeszukuje kosz z brudną bielizną i
pilnie śledzi jego wpisy na fejsbuniu.
Jiro jako ogarnięty obsesją stalker, podoba mi się to.
Tak
na przyszłość – zwróćcie uwagę na przedmioty, z którymi Josh ma
kłopoty. O ile matematyka w mniejszym lub większym stopniu wykładana
jest na sporej liczbie kierunków (także czasami na humanistycznych) to
fizyka (a dokładnie – mechanika) kwantowa to przedmiot, który
sugerowałby, że Josh studiuje coś związanego fizyką czy matematyką.
na przyszłość – zwróćcie uwagę na przedmioty, z którymi Josh ma
kłopoty. O ile matematyka w mniejszym lub większym stopniu wykładana
jest na sporej liczbie kierunków (także czasami na humanistycznych) to
fizyka (a dokładnie – mechanika) kwantowa to przedmiot, który
sugerowałby, że Josh studiuje coś związanego fizyką czy matematyką.
Kupił
kilka niebieskich koszul (z czerwonym kolorem nigdy nie umiał się
pogodzić), zamienił muzykę, którą lubił, na taką, której nie umiał
słuchać. Zapisał się na kurs tańca, zaczął oglądać mecze i wyrzucił
szpinak z jadłospisu.
kilka niebieskich koszul (z czerwonym kolorem nigdy nie umiał się
pogodzić), zamienił muzykę, którą lubił, na taką, której nie umiał
słuchać. Zapisał się na kurs tańca, zaczął oglądać mecze i wyrzucił
szpinak z jadłospisu.
Zwłaszcza tym ostatnim podbije serce Josha, taaak.
Nie
bądź taka pewna. Pomyśl, co by było, gdyby doszło do pocałunku, w
trakcie którego Josh natknąłby się na szpinak tkwiący gdzieś między
zębami Jiro?
bądź taka pewna. Pomyśl, co by było, gdyby doszło do pocałunku, w
trakcie którego Josh natknąłby się na szpinak tkwiący gdzieś między
zębami Jiro?
Ojtam,
jak ja miałam dwanaście lat, to też byłam pewna, że podbiję serce
wybranka, jeśli będę równie dobra jak on w zbijaniu tazosów z
pokemonami.
jak ja miałam dwanaście lat, to też byłam pewna, że podbiję serce
wybranka, jeśli będę równie dobra jak on w zbijaniu tazosów z
pokemonami.
Nie wyszło, tylko się obraził, jak mu zabrałam Pikachu :< Kokorcio złamane tak bardzo.
Została mu jeszcze tylko jedna kwestia, Jiro miał problem już tylko z jednym.
Dobrym alkoholem?
I najgorsze było to, że nie wiedział, jak się tego pozbyć.
Aaaa, chodzi o pryszcze!
Albo o miazmat yaoicowy.
Internet,
który był odwiecznym wrogiem Jiro, teraz okazał się jedynym
sprzymierzeńcem. Wiele nocnych godzin chłopak musiał spędzić przed
ekranem, męczył się, szukał po stronach, o których istnieniu nie miał
wcześniej zielonego pojęcia.
który był odwiecznym wrogiem Jiro, teraz okazał się jedynym
sprzymierzeńcem. Wiele nocnych godzin chłopak musiał spędzić przed
ekranem, męczył się, szukał po stronach, o których istnieniu nie miał
wcześniej zielonego pojęcia.
Na przykład na stronach poświęconych hodowli krokodyli angorskich.
Masy
portali randkowych, porad psychologicznych dla nieszczęśliwie
zakochanych, najlepsze pozycje erotyczne dla par homoseksualnych, sztuki
uwodzenia… to wszystko absolutnie mijało się z celem.
portali randkowych, porad psychologicznych dla nieszczęśliwie
zakochanych, najlepsze pozycje erotyczne dla par homoseksualnych, sztuki
uwodzenia… to wszystko absolutnie mijało się z celem.
No fakt. Zmiana ulubionej pozycji na inną nie pomaga na trądzik.
Owszem, Jiro szukał pomocy, ale nie takiej. To musiał być SPECJALISTA — to chyba najlepsze określenie. Tylko od czego?
Synuś, to się nazywa “dermatolog”.
W
końcu, po długich, nieprzespanych nocach znalazł to, czego — jak mu się
przynajmniej wydawało — szukał. Portal o bliżej nieokreślonym celu:
końcu, po długich, nieprzespanych nocach znalazł to, czego — jak mu się
przynajmniej wydawało — szukał. Portal o bliżej nieokreślonym celu:
Jeśli szukał czegoś o bliżej nieokreślonym celu, to wystarczyło zajrzeć na tumblra.
Jak dla mnie z tego, co czytamy na dole wynika, że cel jest dość wyraźnie określony, ale co ja się znam…
Czy to jest tłumaczenie z lengłydża? Bo mi to wygląda na nieudolnie przełożony “target”.
Nie, to całkiem polskie opko.
Ale i w całkiem polskich opkach zdarzają się rozkoszne anglicyzmy typu “chrząknął, przeczyszczając gardło” itp.
„Martwisz
się, że obiekt Twoich westchnień nie zwraca na Ciebie uwagi? Starasz
się jak możesz, a i tak nic z tego? Dobrze trafiłeś!!! My pomożemy Ci
absolutnie we wszystkim. Nasi specjaliści doradzą w każdej sprawie, jaka
Cię nurtuje. Oto tutaj nadszedł kres Twoich miłosnych zmartwień!!!”.
się, że obiekt Twoich westchnień nie zwraca na Ciebie uwagi? Starasz
się jak możesz, a i tak nic z tego? Dobrze trafiłeś!!! My pomożemy Ci
absolutnie we wszystkim. Nasi specjaliści doradzą w każdej sprawie, jaka
Cię nurtuje. Oto tutaj nadszedł kres Twoich miłosnych zmartwień!!!”.
Student,
który potrzebował aż kilku nieprzespanych nocy na znalezienie czegoś,
czego w sieci jest od cholery? Dysgooglia powinna zostać oficjalnie
uznana za chorobę.
który potrzebował aż kilku nieprzespanych nocy na znalezienie czegoś,
czego w sieci jest od cholery? Dysgooglia powinna zostać oficjalnie
uznana za chorobę.
No
przecież było napisane, że Jiro nie umie w Internety. Wiesz, dla
takiego… stworzenia Internet mogł być tak wielkim szokiem, że trwał w
stuporze kilka dni.
przecież było napisane, że Jiro nie umie w Internety. Wiesz, dla
takiego… stworzenia Internet mogł być tak wielkim szokiem, że trwał w
stuporze kilka dni.
Jiro zgłupiał. Czegoś takiego nigdy by się nie spodziewał.
Jiro – człowiek wykluczony cyfrowo, który do tej pory siedział na dzikim bezneciu.
Niepewnie
kliknął na ikonę. Pierwsza strona wyświetlała imiona „specjalistów” —
jak zostali nazwani — i gwiazdki, przyznawane przez klientów za
satysfakcjonującą pomoc w „problemach”.
kliknął na ikonę. Pierwsza strona wyświetlała imiona „specjalistów” —
jak zostali nazwani — i gwiazdki, przyznawane przez klientów za
satysfakcjonującą pomoc w „problemach”.
Jakie “problemy”, tacy “specjaliści”.
Dlaczego akurat gwiazdki? Dlaczego nie serduszka albo małe, różowe peniski?
Teraz
zostało — jak mówiła instrukcja — zalogować się i wybrać jednego z
wolnych pomocników. Zalogować się. Nie ma mowy, na pewno nie. Nie
wejdzie nigdzie, gdzie nie mógłby zostać anonimowy, przecież… Ale
Josh…
zostało — jak mówiła instrukcja — zalogować się i wybrać jednego z
wolnych pomocników. Zalogować się. Nie ma mowy, na pewno nie. Nie
wejdzie nigdzie, gdzie nie mógłby zostać anonimowy, przecież… Ale
Josh…
Nick: Jiro
Płeć: mężczyzna
Wiek: 22
Nie chcę, aby ta informacja zaginęła, wrzucę więc Wam ją w oczy.
Wiek: 22
Wiek: 22
Wiek: 22
Tak lepiej.
Do mnie i tak nie dociera.
Mam walnąć jeszcze większą czcionkę?
Miejsce zamieszkania: Brooklyn, Nowy Jork
„Witamy
na naszym portalu pomocy dla nieszczęśliwie zakochanych. Wystarczy, że
nawiążesz kontakt z jednym z naszych specjalistów, a Twoje rozterki
miłosne zostaną natychmiast rozwiązane.”.
na naszym portalu pomocy dla nieszczęśliwie zakochanych. Wystarczy, że
nawiążesz kontakt z jednym z naszych specjalistów, a Twoje rozterki
miłosne zostaną natychmiast rozwiązane.”.
Poniżej widniał tajemniczy dopisek: Wiem z doświadczenia, że kilka gram ołowiu działa na ludzi niesamowicie uspokajająco.
I
jeszcze mniejszymi literami: Wypełniając formularz, zgadzasz się na
płatną subskrypcję najnowszych felietonów o pożyciu godowym dziobaków,
dwa razy dziennie, za 10,99$/SMS.
jeszcze mniejszymi literami: Wypełniając formularz, zgadzasz się na
płatną subskrypcję najnowszych felietonów o pożyciu godowym dziobaków,
dwa razy dziennie, za 10,99$/SMS.
Żaden
ze „specjalistów” na liście nie wydawał się Jiro odpowiedni. Miał
przecież dostać dość… nietypową misję. Chłopak wiedział, że nie może
powie-rzyć
ze „specjalistów” na liście nie wydawał się Jiro odpowiedni. Miał
przecież dostać dość… nietypową misję. Chłopak wiedział, że nie może
powie-rzyć
Wiecie co? To jest tylko błąd konwersji, ale jest tak uroczy, że go zostawimy 😀
jej byle komu.
Też bym nie chciała powierzać rzyci byle komu.
Dla
mnie to wygląda jak wybieranie oceniającej z listy na blogu. Ciekawe,
czy któryś miał w preferencjach otwartym tekstem zapisane, że
rozdziewicza nieśmiałych chłopców?
mnie to wygląda jak wybieranie oceniającej z listy na blogu. Ciekawe,
czy któryś miał w preferencjach otwartym tekstem zapisane, że
rozdziewicza nieśmiałych chłopców?
Z drugiej strony czuł się potwornie głupio, był wręcz zażenowany. To, co właśnie robił, było złe, niemoralne.
To
całkiem możliwe. Dalej dowiemy się, że wszyscy “specjaliści” to
mężczyźni, a przecież byłoby naturalne, żeby porad sercowych udzielały
także dziewczyny, prawda?
całkiem możliwe. Dalej dowiemy się, że wszyscy “specjaliści” to
mężczyźni, a przecież byłoby naturalne, żeby porad sercowych udzielały
także dziewczyny, prawda?
Niemożliwe,
że dał się wciągnąć w coś takiego, po tym na pewno straci szacunek do
samego siebie. Co mu w ogóle przyszło do głowy, żeby… Myśl o ukochanym
Joshu wzięła górę. Nad wszystkim. „Dzień dobry, Rey” — napisał. Czuł,
jak robi mu się gorąco. Tak potwornie gorąco, jakby przedstawiał referat
na środku sali i nagle okazało się, że przyszedł w piżamie.
że dał się wciągnąć w coś takiego, po tym na pewno straci szacunek do
samego siebie. Co mu w ogóle przyszło do głowy, żeby… Myśl o ukochanym
Joshu wzięła górę. Nad wszystkim. „Dzień dobry, Rey” — napisał. Czuł,
jak robi mu się gorąco. Tak potwornie gorąco, jakby przedstawiał referat
na środku sali i nagle okazało się, że przyszedł w piżamie.
Gdyby przyszedł bez piżamy, byłoby mu zimno.
Odpowiedziała
mu cisza z drugiej strony. „Potrzebuję twojej pomocy. Czy jesteś w
stanie pomóc mi we wszystkim?”. „Co ty robisz?!” — pomyślał
przestraszony. Natychmiast wyłączył komputer i wrócił do czytania o
Rewolucji Francuskiej.
mu cisza z drugiej strony. „Potrzebuję twojej pomocy. Czy jesteś w
stanie pomóc mi we wszystkim?”. „Co ty robisz?!” — pomyślał
przestraszony. Natychmiast wyłączył komputer i wrócił do czytania o
Rewolucji Francuskiej.
A propos, co właściwie studiuje Jiro?
Do
tego dojdziemy. Na razie pamiętajcie – Josh: mechanika kwantowa, Jiro:
rewolucja francuska. Czyli najlogiczniej: fizyka i historia. Ale
jesteśmy w opku…
tego dojdziemy. Na razie pamiętajcie – Josh: mechanika kwantowa, Jiro:
rewolucja francuska. Czyli najlogiczniej: fizyka i historia. Ale
jesteśmy w opku…
Na końcu się okaże, że obaj studiują na Wyższej Szkole Przesuwania Fajerek bez Szmeru.
Wszystko,
byle nie myśleć o portalu L-offline. Zasnął z trudem i przekonaniem, że
już nigdy, przenigdy tam nie wróci. Poradzi sobie w bardziej moralny
sposób.
byle nie myśleć o portalu L-offline. Zasnął z trudem i przekonaniem, że
już nigdy, przenigdy tam nie wróci. Poradzi sobie w bardziej moralny
sposób.
Poprosi Josha o rękę.
„Hey, Niunia. Naturalnie pomogę ci, jeśli masz problem z dziewczyną. Pisz śmiało”.
Zastanawiam
się, jaką minę miałby przeciętny facet, gdyby jakiś obcy typ zwrócił
się do niego per “Niunia”. To świetna zabawa, polecam.
się, jaką minę miałby przeciętny facet, gdyby jakiś obcy typ zwrócił
się do niego per “Niunia”. To świetna zabawa, polecam.
Proponuję na obiekt eksperymentu wybrać dobrze wypasionego narodowca.
W
ogóle ta “niunia” kojarzy mi się z takim maksymalnie stereotypowym,
przegiętym gejem, wymachującym torebką w rytm: “Oj, Niunia, no wiesz, ja
z Alejandro to wczoraj byliśmy w Sephorze, nie uwierzysz, jakie mają
tam ciupciaśne błyszczyki!”
ogóle ta “niunia” kojarzy mi się z takim maksymalnie stereotypowym,
przegiętym gejem, wymachującym torebką w rytm: “Oj, Niunia, no wiesz, ja
z Alejandro to wczoraj byliśmy w Sephorze, nie uwierzysz, jakie mają
tam ciupciaśne błyszczyki!”
Jiro
był przerażony. Obejrzał się za siebie. Mimo że znajdował się
absolutnie sam w domu (zresztą jak zawsze), pomyślał, że ktoś na pewno
go podgląda. Taki wstyd. Gdyby ktokolwiek się dowiedział…
był przerażony. Obejrzał się za siebie. Mimo że znajdował się
absolutnie sam w domu (zresztą jak zawsze), pomyślał, że ktoś na pewno
go podgląda. Taki wstyd. Gdyby ktokolwiek się dowiedział…
Chłopie, masz dwadzieścia dwa lata, nie dwanaście. Ogarnij się.
Naprawdę,
gdybym znał kogokolwiek, kto by się tak zachowywał jak Jiro, to chyba
obezwładniłabym chloroformem i na siłę zaciągnęła do psychiatry, bo to
nie jest normalne.
gdybym znał kogokolwiek, kto by się tak zachowywał jak Jiro, to chyba
obezwładniłabym chloroformem i na siłę zaciągnęła do psychiatry, bo to
nie jest normalne.
Nie
mógł się oprzeć, żeby nie sprawdzić czy przyszła odpowiedź. Przyszła.
Przyszła! Rey odpisał. I jest gotowy mu pomóc z… dziewczyną. Jiro
poczerwieniał jak burak. Z dziewczyną. Jak mu to wytłumaczyć, może…
mógł się oprzeć, żeby nie sprawdzić czy przyszła odpowiedź. Przyszła.
Przyszła! Rey odpisał. I jest gotowy mu pomóc z… dziewczyną. Jiro
poczerwieniał jak burak. Z dziewczyną. Jak mu to wytłumaczyć, może…
„To nie dziewczyna — napisał. Z każdym wciśnięciem klawisza, ręce drżały mu coraz mocniej. — Chodzi o to, że…”.
„Zakochałeś
się w przyjacielu, ale on ma dziewczynę”— padła odpowiedź. Chłopak
zamarł. Więc jego „specjalista” był aktywny właśnie teraz!
się w przyjacielu, ale on ma dziewczynę”— padła odpowiedź. Chłopak
zamarł. Więc jego „specjalista” był aktywny właśnie teraz!
Tak! O matko! I zaglądał mu przez ramię, dysząc w ucho!
Zapragnął
uciec. W tej chwili było mu naprawdę, naprawdę głupio. „Nie. To nie
jest mój przyjaciel. Chciałbym, żeby zwrócił na mnie uwagę, ale…”.
„Nie jest gejem?”. Jiro zachciało się płakać. (ZNOWU?) „Znaczy, że ja jestem?”.
uciec. W tej chwili było mu naprawdę, naprawdę głupio. „Nie. To nie
jest mój przyjaciel. Chciałbym, żeby zwrócił na mnie uwagę, ale…”.
„Nie jest gejem?”. Jiro zachciało się płakać. (ZNOWU?) „Znaczy, że ja jestem?”.
Nie, kochany. Jesteś mięciutką, puchową kaczuszką nad brzegiem ruczaju.
Technicznie, nie jest. Aby być gejem, trzeba być facetem.
„Nie
wiem — odpowiedział po dłuższej chwili, zanim się uspokoił. — Pomożesz
mi stracić…”. „Co takiego, Niunia :* co takiego? Wagę? Brak wiary w
siebie? Nachalnych rodziców?”.
wiem — odpowiedział po dłuższej chwili, zanim się uspokoił. — Pomożesz
mi stracić…”. „Co takiego, Niunia :* co takiego? Wagę? Brak wiary w
siebie? Nachalnych rodziców?”.
On mu oferuje pomoc w pozbyciu się rodziców? Matko Borska, ale ja tylko żartowałam z tym cytatem!
„Jestem
Jiro, nie Niunia. — Jiro był już naprawdę rozżalony. — Myślałem, że mi
pomożesz”. Wyłączył komputer i poszedł spać, zalewając się łzami.
Jiro, nie Niunia. — Jiro był już naprawdę rozżalony. — Myślałem, że mi
pomożesz”. Wyłączył komputer i poszedł spać, zalewając się łzami.
Dobra,
może jestem zła. Mam ciekły azot zamiast krwi, pompę ssąco-tłoczącą
zamiast serca, nie lubię małych foczek i nigdy nie kupiłam pełnej wersji
Winrara. Ale jak czytam po raz fafnasty o tym, że Jiro zalewa się łzami
z powodu jakiejś totalnej durnoty, to mam zamiar napisać fanfika o jego
przygodach w Silent Hill, ewentualnie spin-offa SCP Containment Breach.
może jestem zła. Mam ciekły azot zamiast krwi, pompę ssąco-tłoczącą
zamiast serca, nie lubię małych foczek i nigdy nie kupiłam pełnej wersji
Winrara. Ale jak czytam po raz fafnasty o tym, że Jiro zalewa się łzami
z powodu jakiejś totalnej durnoty, to mam zamiar napisać fanfika o jego
przygodach w Silent Hill, ewentualnie spin-offa SCP Containment Breach.
Ja
jestem łagodna, niebiańsko cierpliwa i wzruszam się na filmach, a mimo
to i tak mam ochotę przywalić mu szpadlem i załatwić miejscówkę sześć
stóp pod ziemią.
jestem łagodna, niebiańsko cierpliwa i wzruszam się na filmach, a mimo
to i tak mam ochotę przywalić mu szpadlem i załatwić miejscówkę sześć
stóp pod ziemią.
„Sorka, nie chciałem być niemiły. Pomogę ci, z czymkolwiek masz problem”.
Nie
sądzę, jak dotąd “specjalista” wykazał się totalnym brakiem
profesjonalizmu. Poza tym nie można wierzyć komuś, kto do kogokolwiek
zwraca się per “Niunia”.
sądzę, jak dotąd “specjalista” wykazał się totalnym brakiem
profesjonalizmu. Poza tym nie można wierzyć komuś, kto do kogokolwiek
zwraca się per “Niunia”.
Jiro
czekał w parku z zieloną chusteczką, owinięta wokół nadgarstka. Minęły
trzy dni od rozmowy z Reyem. Nie potrafił się obrazić, coś podświadomie
kazało mu tu przyjść z myślą, że właśnie nieznajomy Rey pomoże mu zdobyć
zainteresowanie ukochanego Josha. Tak… dla Josha był gotowy na
wszystko. Dlatego przyszedł, mimo iż był potwornie zdenerwowany i
przekonany, że jeśli tylko zobaczy bezczelnego Reya, powie mu, jak
bardzo nie podoba mu się jego ordynarne zachowanie.
czekał w parku z zieloną chusteczką, owinięta wokół nadgarstka. Minęły
trzy dni od rozmowy z Reyem. Nie potrafił się obrazić, coś podświadomie
kazało mu tu przyjść z myślą, że właśnie nieznajomy Rey pomoże mu zdobyć
zainteresowanie ukochanego Josha. Tak… dla Josha był gotowy na
wszystko. Dlatego przyszedł, mimo iż był potwornie zdenerwowany i
przekonany, że jeśli tylko zobaczy bezczelnego Reya, powie mu, jak
bardzo nie podoba mu się jego ordynarne zachowanie.
Mon Dieu! To będzie STRASZNE!!! *chwyta się za serce i hiperwentyluje*
Przecież Jiro nie żartował, bynajmniej nie było mu do śmiechu, gdy z nim rozmawiał, to naprawdę trudne sprawy, a on…
—
Jiro? — usłyszał. Podniósł głowę. Stał przed nim chłopak w
ciemnozielonej kurtce, bojówkach i czerwonej czapce z daszkiem. Miał
jasnobrązowe włosy i pewny siebie wyraz twarzy. Uśmiechał się
tajemniczo.
Jiro? — usłyszał. Podniósł głowę. Stał przed nim chłopak w
ciemnozielonej kurtce, bojówkach i czerwonej czapce z daszkiem. Miał
jasnobrązowe włosy i pewny siebie wyraz twarzy. Uśmiechał się
tajemniczo.
Widzę go tak:
http://www.quickmeme.com/img/76/7620189732a3ebcf571a56f89d95e262c6356971a469ac823c52f2fc2d50e11a.jpg
Jiro
spostrzegł na jego lewym nadgarstku zieloną chusteczkę. Natychmiast
wstał z ławki, na której siedział i poprawił szary płaszcz.
spostrzegł na jego lewym nadgarstku zieloną chusteczkę. Natychmiast
wstał z ławki, na której siedział i poprawił szary płaszcz.
— Tak, to ja — odparł pospiesznie. — Jiro Kiyashi. Ty jesteś Rey, tak?
— Ta, otom ci ja, Niuniuś.
Cześć, Niuniusiu. Masz głupie imię. Pozwól, że zacytuję ci fragment wierszyka z “Piekielnych”:
Mamcija kota, mamcija matkę,
Ciągle mamciję się słyszy.
Mamcija także wredną sąsiadkę,
Co nawet słyszy pisk myszy.
Więc w czym mam ci pomóc? — Rey natychmiast przeszedł do sedna sprawy. — O czym tak bardzo wstydziłeś się powiedzieć?
—
Przede wszystkim mam na imię Jiro. — Bezczelność Reya łatwo
wyprowadzała go z równowagi. — Nie mów do mnie tak, jak mówisz.
Zrozumiałeś?
Przede wszystkim mam na imię Jiro. — Bezczelność Reya łatwo
wyprowadzała go z równowagi. — Nie mów do mnie tak, jak mówisz.
Zrozumiałeś?
—
Oczywiście, oczywiście. Panie Jiro Obrażalski — zaśmiał się Rey. Zdjął
czapkę i przegarnął niesforne włosy. — To, co cię dręczy?
Oczywiście, oczywiście. Panie Jiro Obrażalski — zaśmiał się Rey. Zdjął
czapkę i przegarnął niesforne włosy. — To, co cię dręczy?
— Ty! Kiedy się ze mnie naśmiewasz! — krzyknął Jiro.
Rzut łopatką i ucieczka z piaskownicy za 3… 2… 1…
Mam dziwne wrażenie, że ten Rey już od samego początku traktuje naszego protagonistę jak upośledzonego.
Raczej jak marudne dziecko.
Naraz oczy zaszły mu mgłą, a po policzkach popłynęły łzy.
— Żeby Josh mnie w ogóle zauważył, nie mogę być… nie mogę… Och, ty niczego nie rozumiesz, wiedziałem!
Nie
wytrzymał dłużej. Odwrócił się i uciekł, nie zwracając uwagi, że
wszystkie jego wyrzeczenia i to, ile wysiłku kosztowało go spotkanie się
z Reyem, idą na marne.
wytrzymał dłużej. Odwrócił się i uciekł, nie zwracając uwagi, że
wszystkie jego wyrzeczenia i to, ile wysiłku kosztowało go spotkanie się
z Reyem, idą na marne.
Nie zwracał uwagi na rozwiązany but, który normalnie nie uszedłby jego uwadze.
Potknie się o sznurówkę, przywali łbem w krawężnik i zapadnie w śpiączkę?
Nie, to by sugerowało uszkodzenie jakiegoś ważnego organu.
Teraz chciał już tylko znaleźć się w domu. Zostać samemu w swoim samotnym, wielkim pudełku (lub malutkim pudle),
do którego nikt nigdy nie zagląda, które nie interesuje nikogo — gdzie
siedzi opuszczony, gdzie przepłakuje długie godziny — chciał po (zakończeniu Wielkiego) postu wrócić do domu…
do którego nikt nigdy nie zagląda, które nie interesuje nikogo — gdzie
siedzi opuszczony, gdzie przepłakuje długie godziny — chciał po (zakończeniu Wielkiego) postu wrócić do domu…
Rey
nic nie rozumiał. Nie miał pojęcia, co dzieje się w sercu Jiro — nie
mógł rozumieć — przecież nikogo nie kochał. Nie mógł, skoro pracował w
L-offline.
nic nie rozumiał. Nie miał pojęcia, co dzieje się w sercu Jiro — nie
mógł rozumieć — przecież nikogo nie kochał. Nie mógł, skoro pracował w
L-offline.
Bo
w umowie była klauzula niedozwolona o zakazie kochania. Rey, słonko,
niuniuś, robaczku! Klauzule abuzywne nie wiążą nas z mocy prawa!
w umowie była klauzula niedozwolona o zakazie kochania. Rey, słonko,
niuniuś, robaczku! Klauzule abuzywne nie wiążą nas z mocy prawa!
Pracuje w sektorze zajmującym się głównie roztrząsaniem życia uczuciowego = na pewno nikogo nie kocha.
Nie
miał pojęcia o uczuciach Jiro. Traktował go jak kolejnego klienta, był
dla niego po prostu następnym, któremu trzeba rady, a potem zniknie z
jego życia, tak szybko, jak się pojawił.
miał pojęcia o uczuciach Jiro. Traktował go jak kolejnego klienta, był
dla niego po prostu następnym, któremu trzeba rady, a potem zniknie z
jego życia, tak szybko, jak się pojawił.
Równie szybko, co składnia z tego zdania.
Tak, cudny specjalista, który “nie ma pojęcia o uczuciach”. Ech, czego ja się w ogóle czepiam…
Ojno,
bo to on jeden? Przypomnij sobie, kto ma najwięcej do powiedzenia o
życiu w małżeństwie, wychowywaniu dzieci oraz jałowości związków.
bo to on jeden? Przypomnij sobie, kto ma najwięcej do powiedzenia o
życiu w małżeństwie, wychowywaniu dzieci oraz jałowości związków.
Zresztą…
już zniknął, już więcej się nie zobaczą. Może to i lepiej, może jest
inny sposób, żeby się pozbyć, żeby Josh… Rey nic nie rozumiał, nie
miał pojęcia, jakie uczucia targają sercem Jiro. Rey nie wiedział. Ale
zaczynał rozumieć.
już zniknął, już więcej się nie zobaczą. Może to i lepiej, może jest
inny sposób, żeby się pozbyć, żeby Josh… Rey nic nie rozumiał, nie
miał pojęcia, jakie uczucia targają sercem Jiro. Rey nie wiedział. Ale
zaczynał rozumieć.
Kuźwa, ten fragment ma być z punktu widzenia Jiro czy Reya? Bo aŁtoreczce wyszedł chaotyczny chaos chaosem na chaosie poganiany.
Imho, z punktu widzenia Jiro, który znów masturbuje się swoim poczuciem nieszczęścia i niezrozumienia.
Tak,
na pewno nikt na świecie nigdy nie był zakochany, więc nie wie, jak to
jest. Chociaż prawda, mało kto był zakochany tak debilnie.
na pewno nikt na świecie nigdy nie był zakochany, więc nie wie, jak to
jest. Chociaż prawda, mało kto był zakochany tak debilnie.
Dzwonek do drzwi wyrwał Jiro z dołującej lektury.
Jakiej lektury, na litość? Dlaczego narracja rwie się jak stare gacie po tacie?
Nakazał
wytrzeć oczy z łez i otworzyć gościowi, kimkolwiek był. Chłopak
bynajmniej nie miał ochoty na wizyty właśnie teraz. Jednak otwierał
zawsze, z nadzieją, że to nie listonosz.
wytrzeć oczy z łez i otworzyć gościowi, kimkolwiek był. Chłopak
bynajmniej nie miał ochoty na wizyty właśnie teraz. Jednak otwierał
zawsze, z nadzieją, że to nie listonosz.
Ja
na przykład, jeśli już otwieram, to z nadzieją, że to jednak listonosz.
Moja upierdliwa sąsiadka jest o wiele gorszą alternatywą.
na przykład, jeśli już otwieram, to z nadzieją, że to jednak listonosz.
Moja upierdliwa sąsiadka jest o wiele gorszą alternatywą.
—
Rey? — Był mocno zdziwiony, gdy zobaczył w drzwiach szatyna, z którym
pokłócił się kilka godzin temu. Rey nie uśmiechał się już tak, jak
wcześniej. Wyglądał naprawdę poważnie, a granatowe oczy błyszczały
determinacją.
Rey? — Był mocno zdziwiony, gdy zobaczył w drzwiach szatyna, z którym
pokłócił się kilka godzin temu. Rey nie uśmiechał się już tak, jak
wcześniej. Wyglądał naprawdę poważnie, a granatowe oczy błyszczały
determinacją.
Poniewczasie mu się przypomniało, że szef zapowiedział wywalenie na zbity pysk każdego, kto straci klienta.
Zagroził,
że przeniesie go do działu callcenter. Tak w ogóle wpierdalanie się
klientowi do prywatnego domu, w dodatku, gdy ten nie podawał swojego
adresu, byłoby dla mnie świetnym powodem, aby rozkwasić facetowi nos
zatrzaskiwanymi drzwiami.
że przeniesie go do działu callcenter. Tak w ogóle wpierdalanie się
klientowi do prywatnego domu, w dodatku, gdy ten nie podawał swojego
adresu, byłoby dla mnie świetnym powodem, aby rozkwasić facetowi nos
zatrzaskiwanymi drzwiami.
—
Jiro — powiedział, przecierając kark. — Chciałbym cię przeprosić za
moje zachowanie. Nie chcę niczego popsuć, naprawdę chcę ci pomóc.
Jiro — powiedział, przecierając kark. — Chciałbym cię przeprosić za
moje zachowanie. Nie chcę niczego popsuć, naprawdę chcę ci pomóc.
— Dlaczego tu przyszedłeś? Skąd wiesz, gdzie mieszkam? — spytał podejrzliwie Jiro, a oczy znów mu się zaszkliły.
— Poszedłem za tobą, po tym, jak uciekłeś. A niewielu jest na tym mieście (i w tej planecie) ludzi o tak osobliwym nazwisku, jak twoje.
“Osobliwym”? Nigdy nie zetknął się z nazwiskami o japońskim brzmieniu, srsly?
W
ogóle mnie zastanawia, co do tego ma nazwisko Jiro. Nowy Jork to miasto
zaledwie dwa razy większe od Warszawy, ale za o to trzykrotnie (!)
większej gęstości zaludnienia, do tego turystyczne i z aglomeracją
sięgającą niemalże dwudziestu milionów (!) ludzi. To raczej nie miejsce,
gdzie możesz popytać wokoło o nieznajomego człowieka, a przechodnie
wskażą ci drogę, no ludzie…
ogóle mnie zastanawia, co do tego ma nazwisko Jiro. Nowy Jork to miasto
zaledwie dwa razy większe od Warszawy, ale za o to trzykrotnie (!)
większej gęstości zaludnienia, do tego turystyczne i z aglomeracją
sięgającą niemalże dwudziestu milionów (!) ludzi. To raczej nie miejsce,
gdzie możesz popytać wokoło o nieznajomego człowieka, a przechodnie
wskażą ci drogę, no ludzie…
Może chodziło mu o nazwiska wypisane obok dzwonków do drzwi, Smithów było z dziesięciu, a Kiyashi jeden…?
Nie chcę, żebyś pomyślał, że cię lekceważę. Zgłosiłeś się do nas, więc powinienem ci pomóc.
— Zależy ci na gwiazdkach, prawda? — odciął się Jiro płaczliwym tonem.
Prawdopodobnie
miał to być boChater o wrażliwej duszy i miękkim serduszku, ale po
drodze coś poszło nie tak i dostaliśmy rozmazaną beksę, która zamiast
sympatii wzbudza mdłości. Kochane aŁtoreczki, kochani Pisacy! Nie idźcie
tą drogą.
miał to być boChater o wrażliwej duszy i miękkim serduszku, ale po
drodze coś poszło nie tak i dostaliśmy rozmazaną beksę, która zamiast
sympatii wzbudza mdłości. Kochane aŁtoreczki, kochani Pisacy! Nie idźcie
tą drogą.
Zaprawdę, zaprawdę powiadam Wam: można być wrażliwym, nie będąc wiecznie zasmarkanym. Serio.
Można też być wiecznie zasmarkanym, nie będąc wrażliwym, ale to się nazywa alergia i nie ma nic wspólnego z tym dzieUem.
Przede
wszystkim – żaden normalny, zdrowy dwudziestodwulatek nie płacze ciągle
dlatego, że ktoś na niego krzywo popatrzył. Takie zachowanie
usprawiedliwiałaby jedynie ciężka depresja… ale Jiro nie zachowuje się
jak człowiek z depresją, raczej jak ktoś upośledzony, kto na wszystkie
sytuacje, które są za trudne, aby jego ograniczony umysł sobie z nimi
poradził, reaguje krzykiem i płaczem…
wszystkim – żaden normalny, zdrowy dwudziestodwulatek nie płacze ciągle
dlatego, że ktoś na niego krzywo popatrzył. Takie zachowanie
usprawiedliwiałaby jedynie ciężka depresja… ale Jiro nie zachowuje się
jak człowiek z depresją, raczej jak ktoś upośledzony, kto na wszystkie
sytuacje, które są za trudne, aby jego ograniczony umysł sobie z nimi
poradził, reaguje krzykiem i płaczem…
— Nie musisz mi pomagać. Nie chcę, żebyś ze mnie żartował. Ja nie żartowałem.
— Wiem, przepraszam. I już wiem, o co ci chodziło.
— Wiesz?
—
Wpuścisz mnie, czy mamy o tym rozmawiać na korytarzu? — Jiro
zaprowadził Reya do salonu. Jego mieszkanie było bardzo duże, co
potęgowały jeszcze białe ściany i niewielka ilość mebli.
Wpuścisz mnie, czy mamy o tym rozmawiać na korytarzu? — Jiro
zaprowadził Reya do salonu. Jego mieszkanie było bardzo duże, co
potęgowały jeszcze białe ściany i niewielka ilość mebli.
Białe
ściany i niewielka LICZBA (nie ilość, na bora!) mebli mogły potęgować
WRAŻENIE wielkości mieszkania, ale przecież nie rozszerzały jego samego!
ściany i niewielka LICZBA (nie ilość, na bora!) mebli mogły potęgować
WRAŻENIE wielkości mieszkania, ale przecież nie rozszerzały jego samego!
Pozwolę sobie przekleić z recenzji:
Rey
usiadł na kanapie, naprzeciwko chłopaka i rozejrzał się dookoła. Na
ścianach i na biurku pełno było szkiców i zdjęć ogrodów. Wszystko
utrzymane w idealnym porządku.
usiadł na kanapie, naprzeciwko chłopaka i rozejrzał się dookoła. Na
ścianach i na biurku pełno było szkiców i zdjęć ogrodów. Wszystko
utrzymane w idealnym porządku.
— Mieszkasz tu sam? — rzucił jakby obojętnie.
W myślach podliczał wartość mebli i bibelotów i kalkulował, czy opłaca się walnąć tego naiwnego pacana w głowę, czy nie.
– Ile masz w portfelu? – zapytał niby mimochodem.
Uważnie przyglądał się też Jiro.
“Za chudy na pieczeń, mózgu raczej nikt nie tknie, ale nerki powinny być okej…”
Jiro przytaknął, wpatrując się w Reya nieszczęśliwym i jednocześnie nieufnym wzrokiem.
— Naprawdę wiesz, o co mi chodzi? — spytał. Rey uśmiechnął się, potwierdzająco.
— I…
—
Pomogę ci, tylko musisz wiedzieć, czy sam tego chcesz — odparł. — Nie
mogę cię do niczego zmusić. Skąd wiesz, że jemu właśnie na tym, zależy?
Pomogę ci, tylko musisz wiedzieć, czy sam tego chcesz — odparł. — Nie
mogę cię do niczego zmusić. Skąd wiesz, że jemu właśnie na tym, zależy?
Zdziczały
przecinek zaatakował znienacka, owijając się wokół szyi Reya. Rey
zacharczał, Jiro zasmarczał, przecinek się przestraszył, korekta umarła i
nie żyje.
przecinek zaatakował znienacka, owijając się wokół szyi Reya. Rey
zacharczał, Jiro zasmarczał, przecinek się przestraszył, korekta umarła i
nie żyje.
—
Słyszałem — rzekł natychmiast Jiro. Zaraz jednak wyjaśnił, widząc
pytające spojrzenie chłopaka. — Raz na stołówce powiedział, że ktoś, kto
w wieku 20 lat jeszcze jest… jest…no…
Słyszałem — rzekł natychmiast Jiro. Zaraz jednak wyjaśnił, widząc
pytające spojrzenie chłopaka. — Raz na stołówce powiedział, że ktoś, kto
w wieku 20 lat jeszcze jest… jest…no…
— Prawiczkiem — dokończył za niego Rey. Jiro poczerwieniał i schował twarz w dłoniach.
— Tak — przyznał.
O ile zakład, że Josh jest dziewicem?
Oj, ty za mało chyba filmów o nastolatkach w hajskjulu oglądałaś. Josh jest popularnym, tępym, puszczalskim sportowcem, no…
Jedyny hajskulowy serial, jaki trawię, to Buffy. Musisz mi wybaczyć nieobycie.
— No, że nigdy nie znajdzie sobie nikogo, bo to znaczy, że się…
— Bzdura — przerwał mu Rey ze śmiechem. — Nie wierz w coś takiego.
—
Ale czy mógłbyś… czy mógłbyś… zrobić to… ze mną? — Z każdym
słowem Jiro płakał coraz bardziej, a okulary zaparowały tak, że nie
widział już właściwie nic. — Teraz?
Ale czy mógłbyś… czy mógłbyś… zrobić to… ze mną? — Z każdym
słowem Jiro płakał coraz bardziej, a okulary zaparowały tak, że nie
widział już właściwie nic. — Teraz?
— Teraz?!
— Tak…
— Chcesz tego?
— Tak. — „Josh na pewno wolałby mnie takiego”.
Zasmarkanego i z zaparowanymi okularami? Ależ perwers z tego Josha!
Obawiam
się, że Jiro jednak nie zapłacił Reyowi na tyle, aby usługi seksualne
wchodziły w grę. Swoją drogą, niby taki wrażliwy, a raczej do jego
małego móżdżku nie dojdzie, że właśnie zrobił coś porównywalnego do
domagania się seksu od kelnerki, bo w końcu – i to usługa, i to usługa,
jaka różnica…
się, że Jiro jednak nie zapłacił Reyowi na tyle, aby usługi seksualne
wchodziły w grę. Swoją drogą, niby taki wrażliwy, a raczej do jego
małego móżdżku nie dojdzie, że właśnie zrobił coś porównywalnego do
domagania się seksu od kelnerki, bo w końcu – i to usługa, i to usługa,
jaka różnica…
— Czy… czy będzie bolało?
Rey bez słowa wstał i podszedł do chłopaka. Uklęknął przed nim i złożył pocałunek na jego dłoni.
A potem wyciągnął z kieszeni pudełko z pierścionkiem zaręczynowym.
Zauważcie,
nic, ani jedno słowo wcześniej nie wskazywało, że Rey też woli
chłopaków (ale jesteśmy w opku, więc wiecie…). A w ogóle cała ta agencja
specjalistów od wszystkiego przypomina mi raczej prowadzone przez
nastolatki blogaski z poradami…
nic, ani jedno słowo wcześniej nie wskazywało, że Rey też woli
chłopaków (ale jesteśmy w opku, więc wiecie…). A w ogóle cała ta agencja
specjalistów od wszystkiego przypomina mi raczej prowadzone przez
nastolatki blogaski z poradami…
Ostatnio
trafiłam na porady dwunastolatki “Jak podobać się chłopakom”. Ten sam
poziom mniej więcej. W ogóle Rey traktuje Jiro… bardzo dziwnie. Jakby
nie patrzeć, to jest dla niego obcy, dorosły facet, do tego klient.
Czemu zachowuje się, jakby Jiro był sześcioletnią księżniczką Barbie?
trafiłam na porady dwunastolatki “Jak podobać się chłopakom”. Ten sam
poziom mniej więcej. W ogóle Rey traktuje Jiro… bardzo dziwnie. Jakby
nie patrzeć, to jest dla niego obcy, dorosły facet, do tego klient.
Czemu zachowuje się, jakby Jiro był sześcioletnią księżniczką Barbie?
To oczywiste, dostosowuje się do poziomu klienta.
Jiro
patrzył na niego przerażony i rozdygotany. Nie miał pojęcia, czego może
się spodziewać, gdy Rey spojrzał na niego szarmancko, a jego dłonie
spoczęły na kolanach Jiro.
patrzył na niego przerażony i rozdygotany. Nie miał pojęcia, czego może
się spodziewać, gdy Rey spojrzał na niego szarmancko, a jego dłonie
spoczęły na kolanach Jiro.
Nie pierwszy raz się zastanawiam jak, zdaniem aŁtoreczek, można na kogoś spojrzeć z wyszukaną grzecznością.
Wolałby, żeby rzucił się na niego i jednym szarpnięciem zdarł spodnie z tyłka?
— Nie wierzę, że tego chcesz — powiedział cicho. — Nie zmuszaj się. Proszę, nie rób tego, dla nikogo.
—
Po prostu zrób, co masz zrobić. Nie przejmuj się mną. Chcę mieć to już
za sobą. — Jiro prawie płakał. Już sam nie wiedział, czego chce.
Po prostu zrób, co masz zrobić. Nie przejmuj się mną. Chcę mieć to już
za sobą. — Jiro prawie płakał. Już sam nie wiedział, czego chce.
Ja wiem! Jiro chce sobie popłakać.
Mnie zastanawia, jak niby hipotetycznie Josh miał sprawdzać jego dziewictwo… Jakieś pomysły?
No
jak to, przecież wiadomo, że prawiczka można poznać po wielkich,
czerwonych i świecących jak latarnie morskie pryszczach na całej twarzy.
Nie oglądałaś “Chłopaki nie płaczą”?
jak to, przecież wiadomo, że prawiczka można poznać po wielkich,
czerwonych i świecących jak latarnie morskie pryszczach na całej twarzy.
Nie oglądałaś “Chłopaki nie płaczą”?
Nie oglądałam :<
No i widzisz? Miałam rację na samym początku! Do dermatologa z nim!
Rey
westchnął głęboko i wstał, ciągnąc za sobą chłopaka. Był pewien, że to
zlecenie nie skończy się dobrze, bo Jiro nie ma zielonego pojęcia o tym,
co się właśnie działo, do czego się zmuszał… Właściwie, do czego
zmuszał ich obu.
westchnął głęboko i wstał, ciągnąc za sobą chłopaka. Był pewien, że to
zlecenie nie skończy się dobrze, bo Jiro nie ma zielonego pojęcia o tym,
co się właśnie działo, do czego się zmuszał… Właściwie, do czego
zmuszał ich obu.
Hmmm, to może mu to… no wiesz… rozrysuj?
Przytulił go mocniej do siebie i powoli zaczął głaskać go po plecach, w nadziei, że może jeszcze się uspokoi i rozluźni.
Fachowiec
z niego jak z koziej dupy trąba, widzi przecież, że smarkacz robi po
nogach ze strachu; właśnie ze strachu przed fizycznym kontaktem…
z niego jak z koziej dupy trąba, widzi przecież, że smarkacz robi po
nogach ze strachu; właśnie ze strachu przed fizycznym kontaktem…
(Dobra,
czego ja się właściwie spodziewałam, przecież ta “firma” to nie żaden
telefon zaufania, a ci “fachowcy” to żadni psychologowie, tylko grupka
jakichś przypadkowych kolesiów, udających Wujka Dobrą Radę.)
czego ja się właściwie spodziewałam, przecież ta “firma” to nie żaden
telefon zaufania, a ci “fachowcy” to żadni psychologowie, tylko grupka
jakichś przypadkowych kolesiów, udających Wujka Dobrą Radę.)
Jiro
jednak stał wyprostowany jak struna i drżał mocno, zastanawiając się,
jak długo jeszcze będzie musiał to znosić. Czuł, jakby miał się zaraz
przewrócić, a po policzkach popłynęły wielkie łzy. Nie chciał tak
reagować. Dla ukochanego Josha postanowił wytrzymać wszystko, co robił
mu Rey. Gdy jednak poczuł jego usta na swojej szyi, składające ledwo
wyczuwalne pocałunki, nie wytrzymał. Wysunął się z objęć Reya w niemal
dzikim popłochu.
jednak stał wyprostowany jak struna i drżał mocno, zastanawiając się,
jak długo jeszcze będzie musiał to znosić. Czuł, jakby miał się zaraz
przewrócić, a po policzkach popłynęły wielkie łzy. Nie chciał tak
reagować. Dla ukochanego Josha postanowił wytrzymać wszystko, co robił
mu Rey. Gdy jednak poczuł jego usta na swojej szyi, składające ledwo
wyczuwalne pocałunki, nie wytrzymał. Wysunął się z objęć Reya w niemal
dzikim popłochu.
Wiecie co? To jest normalnie opis zachowania ofiary molestowania seksualnego.
Raczej opis dwunastolatki, która jeszcze nie jest gotowa na seks, ale jej chłopak nalega…
—
Nie bój się, Jiro — powiedział chłopak, uśmiechając się ciepło.
Podszedł do roztrzęsionego Jiro i ucałował jego dłoń. — Nie bój się…
Nie bój się, Jiro — powiedział chłopak, uśmiechając się ciepło.
Podszedł do roztrzęsionego Jiro i ucałował jego dłoń. — Nie bój się…
— Wcale się nie boję! — przerwał mu Jiro, tym razem już zalewając się łzami.
— Nie bój się powiedzieć, że nie jesteś na to teraz gotowy — dokończył spokojnie Rey. Puścił pawia? jego rękę i odwrócił się do wyjścia.
Widziałam sensu cień
Po opku tłukł się niczym szpak.
Opka to nie jego świat
Więc czuł się jakby trutkę zjadł.
Jiro złapał go za rękaw, przerażony.
— Dokąd idziesz? — spytał z paniką w głosie. — Chyba nie odejdziesz?!
— Nie jesteś na to gotowy, nie teraz — wyjaśnił szatyn. — Nie możesz tego teraz zrobić. Ja nie mogę…
— Nie zostawiaj mnie, Rey! — krzyknął Jiro. Puścił jego rękaw i upadł na podłogę, chowając twarz w dłoniach.
Przepraszam, ja już nie mogę. Idę po wódkę. *idzie*
Serio,
niech mnie ktoś oświeci, jaki był cel tych opisów. Naprawdę. W jakim
celu mamy opis kojarzący się natrętnie ze wstępem do seksów w wykonaniu
postaci, która zachowuje się jak PIĘCIOLATEK, w dodatku z różnymi
problemami natury psychicznej. Niech mi ktoś to wytłumaczy, jaki, do
jasnej anielki, jest sens umieszczania czegoś takiego, zakładając, że
nie jest nim zniesmaczenie czytelnika…
niech mnie ktoś oświeci, jaki był cel tych opisów. Naprawdę. W jakim
celu mamy opis kojarzący się natrętnie ze wstępem do seksów w wykonaniu
postaci, która zachowuje się jak PIĘCIOLATEK, w dodatku z różnymi
problemami natury psychicznej. Niech mi ktoś to wytłumaczy, jaki, do
jasnej anielki, jest sens umieszczania czegoś takiego, zakładając, że
nie jest nim zniesmaczenie czytelnika…
Yyy… żeby było słodko i kawaii?
Wszystko stracone, stracone!
Komuś korniszonka? Pyszne są, naprawdę!
— Nie możesz, ja muszę to z-zrobić, żeby… Rey, błagam cię, nie rób mi tego!
Zza węgła wychylił się pan Henio.
– To robić, czy nie robić, bo mi beton stygnie?
—
Spokojnie — usłyszał spokojny, ciepły głos. Zaraz potem dłoń Reya
spoczęła na jego głowie. — Wrócę, nie martw się. Nie płacz. Zaloguj się
jeszcze raz. Przyjdę, jeśli już naprawdę będziesz gotowy, Jiro. —
Podniósł jego zapłakaną twarz i otarł delikatnie łzy. — Pomogę ci, o nic
się nie martw.
Spokojnie — usłyszał spokojny, ciepły głos. Zaraz potem dłoń Reya
spoczęła na jego głowie. — Wrócę, nie martw się. Nie płacz. Zaloguj się
jeszcze raz. Przyjdę, jeśli już naprawdę będziesz gotowy, Jiro. —
Podniósł jego zapłakaną twarz i otarł delikatnie łzy. — Pomogę ci, o nic
się nie martw.
Nie,
stary, nie dasz rady. W obecności tego rozmazańca opada absolutnie
wszystko i nie ma takiej viagry na świecie, która by na to pomogła.
stary, nie dasz rady. W obecności tego rozmazańca opada absolutnie
wszystko i nie ma takiej viagry na świecie, która by na to pomogła.
Przepraszam, muszę coś zrobić.
To
tylko dla mnie celem zabezpieczenia. Za każdym razem, gdy będę czytać o
Jiro, powrócę do tego zdjęcia, może po skończeniu opka będę miała
jeszcze coś w stylu libida…
tylko dla mnie celem zabezpieczenia. Za każdym razem, gdy będę czytać o
Jiro, powrócę do tego zdjęcia, może po skończeniu opka będę miała
jeszcze coś w stylu libida…
W sumie, tak na wszelki wypadek jeszcze…
Teraz okej. Mogę iść dalej.
Dzięki. Przyda się!
Wstał i bez słowa wyszedł z pokoju. Za chwilę drzwi wyjściowe trzasnęły za nim cicho.
Paczpani,
jak się ludziom z dobrobytu w tyłkach przewraca. Obok drzwi wejściowych
montują sobie drugie, wyjściowe. A może one takie aliganckie, na specjalne okazje?
jak się ludziom z dobrobytu w tyłkach przewraca. Obok drzwi wejściowych
montują sobie drugie, wyjściowe. A może one takie aliganckie, na specjalne okazje?
Oj,
ty chyba ze wsi jesteś. To normalne, że drzwi wejściowe i wyjściowe to
jedne i te same drzwi, tylko wejściowe – od zewnątrz, wyjściowe – od
środka. Bardzo ekonomiczne.
ty chyba ze wsi jesteś. To normalne, że drzwi wejściowe i wyjściowe to
jedne i te same drzwi, tylko wejściowe – od zewnątrz, wyjściowe – od
środka. Bardzo ekonomiczne.
Pfff, ale bieda!
Jiro
siedział na podłodze, wciąż jeszcze roztrzęsiony, przerażony i
zdezorientowany. Zdawało mu się, że to, co się wydarzyło, to tylko sen.
Bardzo zły sen. Rey sobie poszedł, poszedł! Bo on, Jiro, wszystko
zepsuł. Nawet nie wie, jak miałoby to tak naprawdę wyglądać.
siedział na podłodze, wciąż jeszcze roztrzęsiony, przerażony i
zdezorientowany. Zdawało mu się, że to, co się wydarzyło, to tylko sen.
Bardzo zły sen. Rey sobie poszedł, poszedł! Bo on, Jiro, wszystko
zepsuł. Nawet nie wie, jak miałoby to tak naprawdę wyglądać.
Będę brutalnie wulgarna, ale już nie mogę. Kup se ogórka, gupku.
Nic
dziwnego, że Rey sobie poszedł. Teraz już zupełnie nie ma szans u
ukochanego Josha, teraz już wszystko przepadło. Choć… Rey obiecał, że
wróci. Może…
dziwnego, że Rey sobie poszedł. Teraz już zupełnie nie ma szans u
ukochanego Josha, teraz już wszystko przepadło. Choć… Rey obiecał, że
wróci. Może…
[Jiro
ponownie umawia się z Reyem, tym razem potrzebuje od niego porady, w
jaki sposób zaprosić Josha do kina. Ma kompleksy, gdyż Josha otaczają
sami sportowcy, a on…]
ponownie umawia się z Reyem, tym razem potrzebuje od niego porady, w
jaki sposób zaprosić Josha do kina. Ma kompleksy, gdyż Josha otaczają
sami sportowcy, a on…]
—
Popatrz na mnie! — krzyknął Jiro, zrywając się z miejsca. Zaraz jednak
spuścił głowę, pociągając nosem i dodał drżącym od płaczu szeptem. —
Popatrz…
Popatrz na mnie! — krzyknął Jiro, zrywając się z miejsca. Zaraz jednak
spuścił głowę, pociągając nosem i dodał drżącym od płaczu szeptem. —
Popatrz…
Jeśli
Rey zdziwił się nagłą gwałtownością chłopaka, to teraz był już mocno
zdezorientowany. Zlustrował go uważnie. Może faktycznie Jiro Kiyashi nie
należał do najpiękniejszych na świecie. Cienkie, lekko rudawe włosy,
przycięte jakby w pośpiechu, opadały mu nieznacznie na czoło, a
bladozielone oczy patrzyły na świat ze smutkiem i nostalgią.
Rey zdziwił się nagłą gwałtownością chłopaka, to teraz był już mocno
zdezorientowany. Zlustrował go uważnie. Może faktycznie Jiro Kiyashi nie
należał do najpiękniejszych na świecie. Cienkie, lekko rudawe włosy,
przycięte jakby w pośpiechu, opadały mu nieznacznie na czoło, a
bladozielone oczy patrzyły na świat ze smutkiem i nostalgią.
Oczywiście,
można znaleźć jakieś logiczne wyjaśnienie dla faktu, że chłopak o
japońskim imieniu i nazwisku ma tak kompletnie niejapoński wygląd – ale
ja wolę przyjąć opcję, że Jiro jest mangoludkiem.
można znaleźć jakieś logiczne wyjaśnienie dla faktu, że chłopak o
japońskim imieniu i nazwisku ma tak kompletnie niejapoński wygląd – ale
ja wolę przyjąć opcję, że Jiro jest mangoludkiem.
Z
Jiro taki Japończyk, jak ze mnie. Jak już powie zdanie po japońsku, to
okaże się, że mówi jakby ukończył cztery podstawowe lekcje na kursie
językowym…
Jiro taki Japończyk, jak ze mnie. Jak już powie zdanie po japońsku, to
okaże się, że mówi jakby ukończył cztery podstawowe lekcje na kursie
językowym…
Rey
też nie wygląda na Hiszpana. Może rodzice Jiro byli zaciekłymi
japanofilami, zmienili nazwisko i nadali dziecku imię ulubionego
bohatera anime. Mnie bardziej interesuje dlaczego nieśmiali, zakochani
boChaterowie opek zawsze, ale to zawsze mają problemy z dotarciem do
fryzjera.?
też nie wygląda na Hiszpana. Może rodzice Jiro byli zaciekłymi
japanofilami, zmienili nazwisko i nadali dziecku imię ulubionego
bohatera anime. Mnie bardziej interesuje dlaczego nieśmiali, zakochani
boChaterowie opek zawsze, ale to zawsze mają problemy z dotarciem do
fryzjera.?
Jak się wpisze w google’a “Jiro” to wyskakuje:
Może pierwowzór? Włosy rude, rysy twarzy raczej delikatne…
Drobna,
jasna twarz wyglądała bardziej jak twarzyczka dziecka, a cała postać —
niska i chuda, w połączeniu ze zbyt wielkimi ubraniami, jakie nosił
chłopak — naprawdę mogła zdołować.
jasna twarz wyglądała bardziej jak twarzyczka dziecka, a cała postać —
niska i chuda, w połączeniu ze zbyt wielkimi ubraniami, jakie nosił
chłopak — naprawdę mogła zdołować.
Dlaczego
właściwie on nosi za duże ubrania? Nie jest przecież Harrym Potterem,
ubogim, zaniedbywanym przez opiekunów i donaszającym ciuchy po dwa razy
większym kuzynie. Przeciwnie, ma własne, duże, odziedziczone po
rodzicach mieszkanie, więc jest raczej bogaty z domu (w dalszej części
opka będzie więcej o jego statusie majątkowym), a o kuzynach nic nie
było słychać 😉
właściwie on nosi za duże ubrania? Nie jest przecież Harrym Potterem,
ubogim, zaniedbywanym przez opiekunów i donaszającym ciuchy po dwa razy
większym kuzynie. Przeciwnie, ma własne, duże, odziedziczone po
rodzicach mieszkanie, więc jest raczej bogaty z domu (w dalszej części
opka będzie więcej o jego statusie majątkowym), a o kuzynach nic nie
było słychać 😉
Oszczędny jest, donasza po przodkach.
Mnie
bardziej zastanawia, czemu autor/ka uważa za słuszne brnięcie w
“romans” i “sceny erotyczne” z udziałem upośledzonego, zachowującego się
trochę jak dziecko i WYGLĄDAJĄCEGO jak dziecko chłopaka.
bardziej zastanawia, czemu autor/ka uważa za słuszne brnięcie w
“romans” i “sceny erotyczne” z udziałem upośledzonego, zachowującego się
trochę jak dziecko i WYGLĄDAJĄCEGO jak dziecko chłopaka.
To chyba taki imperatyw… patrz opko o dziewięcioogoniastym pawiu.
Jednak Rey czuł, że wygląd Jiro nie przeszkadza mu w rozmowie z nim.
Na
całe szczęście nie był aż takim snobem, żeby otwierać paszczę tylko do
ludzi spełniających jego wyśrubowane wymagania estetyczne.
całe szczęście nie był aż takim snobem, żeby otwierać paszczę tylko do
ludzi spełniających jego wyśrubowane wymagania estetyczne.
Tak, takie szczęście, Reyowi nie przeszkadza wygląd jego KLIENTA.
Tak nawiasem mówiąc, według oryginalnej ilustracji z książki, Jiro wygląda tak:
Mikrocefalia,
bardzo słabo rozwinięta żuchwa, oczy szeroko rozstawione, usta małe i
wąskie… Ktoś chciał sportretować dziecko z FAS?
bardzo słabo rozwinięta żuchwa, oczy szeroko rozstawione, usta małe i
wąskie… Ktoś chciał sportretować dziecko z FAS?
Te dłonie!
—
Nie rozumiem, co ci w sobie aż tak przeszkadza — przyznał szczerze,
jednak urwał, gdy zobaczył, że chłopak stoi przy szafie w rogu pokoju i
płacze. Jak dziecko, za karę postawione w kącie.
Nie rozumiem, co ci w sobie aż tak przeszkadza — przyznał szczerze,
jednak urwał, gdy zobaczył, że chłopak stoi przy szafie w rogu pokoju i
płacze. Jak dziecko, za karę postawione w kącie.
Płakał cicho, nie manifestował swojego nieszczęścia.
Nie, wcale. On sam cały jest jedną wielką kupą nieszczęścia.
Nie, niczego nie manifestował, to oczy mu się pociły!
Twarz
schował w dłoniach i płakał, nie wydając nawet najmniejszego dźwięku.
Nie wstydził się łez. Wstydził się siebie. Swojego opuszczenia i swojego
pudełka na lunch.
schował w dłoniach i płakał, nie wydając nawet najmniejszego dźwięku.
Nie wstydził się łez. Wstydził się siebie. Swojego opuszczenia i swojego
pudełka na lunch.
Fakt, było dość obciachowe.
Proooszę
Cię… Jiro mógł co najwyżej mieć pudełko z Kubusiem Puchatkiem,
Jelonkiem Bambi albo dzielnym małym tosterem. Piekielny kotek to nie
jego półka.
Cię… Jiro mógł co najwyżej mieć pudełko z Kubusiem Puchatkiem,
Jelonkiem Bambi albo dzielnym małym tosterem. Piekielny kotek to nie
jego półka.
Rey
nie wiedział jak zareagować. Bał się podejść. Czuł, że Jiro źle wybrał,
trafiając właśnie na niego. On naprawdę potrzebował pomocy.
nie wiedział jak zareagować. Bał się podejść. Czuł, że Jiro źle wybrał,
trafiając właśnie na niego. On naprawdę potrzebował pomocy.
Tak, i w tym momencie powinieneś raczej namówić go na wizytę u lekarza.
A najlepiej samemu go tam odwieźć.
Nie
kogoś, kto się z nim prześpi. W tym momencie Rey zrozumiał, iż bardzo
dobrze się stało, że do niczego nie doszło. To tylko pogorszyłoby
sprawę.
kogoś, kto się z nim prześpi. W tym momencie Rey zrozumiał, iż bardzo
dobrze się stało, że do niczego nie doszło. To tylko pogorszyłoby
sprawę.
Fakt, wykorzystanie seksualne osoby upośledzonej umysłowo bardzo kiepsko wygląda w papierach.
Kim jest ten cholerny Josh, dla którego Jiro tak bardzo chciał zmienić całe swoje życie?
Wstał
i podszedł do chłopaka. Objął go delikatnie i pocałował w tył głowy.
Chciał go jakoś pocieszyć, jednak Jiro znów zesztywniał, zupełnie tak
samo, jak za każdym razem, gdy Rey próbował go dotknąć.
i podszedł do chłopaka. Objął go delikatnie i pocałował w tył głowy.
Chciał go jakoś pocieszyć, jednak Jiro znów zesztywniał, zupełnie tak
samo, jak za każdym razem, gdy Rey próbował go dotknąć.
Kolejny
raz, pajacu, dostajesz wyraźny sygnał, że cokolwiek Jiro by nie mówił,
na kontakt fizyczny nie jest gotowy, więc gdzie się, do cholery, pchasz z
tymi łapami i pocałunkami?
raz, pajacu, dostajesz wyraźny sygnał, że cokolwiek Jiro by nie mówił,
na kontakt fizyczny nie jest gotowy, więc gdzie się, do cholery, pchasz z
tymi łapami i pocałunkami?
Może Rey jednak jest PUA i wyczuł stworzenie na tyle tępe, że przy odpowiednim przyciśnięciu jednak zamoczy?
Odsunął się pół kroku.
—
Jiro, powiem ci coś, chcesz? — zaczął, starając się, żeby jego głos
wybrzmiał jak najweselej. Jiro tylko nieznacznie kiwnął głową. — Myślę,
że mam dobry pomysł jak ci pomóc…
Jiro, powiem ci coś, chcesz? — zaczął, starając się, żeby jego głos
wybrzmiał jak najweselej. Jiro tylko nieznacznie kiwnął głową. — Myślę,
że mam dobry pomysł jak ci pomóc…
—
Zrobisz to teraz? — Jiro odwrócił się natychmiast, na drżących nogach.
Wyglądał na przerażonego. Będzie bolało, myślał, ale tylko przez chwilę,
Zrobisz to teraz? — Jiro odwrócił się natychmiast, na drżących nogach.
Wyglądał na przerażonego. Będzie bolało, myślał, ale tylko przez chwilę,
Eeee… jemu najwyraźniej się wydaje, że ma gdzieś tam błonę dziewiczą…?!
Może myśli, że to coś w rodzaju szczepienia?
Wcale
bym się nie zdziwiła, gdyby Jiro miał coś w rodzaju pochwy i macicy w
tyłku. Nie, żeby to miało sens. Ale że samo opko nie ma sensu, to żadna
różnica…
bym się nie zdziwiła, gdyby Jiro miał coś w rodzaju pochwy i macicy w
tyłku. Nie, żeby to miało sens. Ale że samo opko nie ma sensu, to żadna
różnica…
później… później Josh da się zaprosić do kina i może…
—
Nie, nie to miałem na myśli — odparł natychmiast Rey ze śmiechem. —
Raczej myślałem, żeby najpierw pomóc ci zdobyć coś, czego na pewno ci
brakuje.
Nie, nie to miałem na myśli — odparł natychmiast Rey ze śmiechem. —
Raczej myślałem, żeby najpierw pomóc ci zdobyć coś, czego na pewno ci
brakuje.
– …?
Mózg? Charakter? Jaja?
Do poderwania jakiegoś obcego typa nieokreślonej orientacji? Raczej chloroform i pięć metrów sznura.
—
Pewności siebie — wyjaśnił, gdy Jiro spojrzał na niego, jakby zobaczył
ducha. Wyjaśnienie chyba niewiele dało, bo teraz patrzył na niego jak na
wariata.
Pewności siebie — wyjaśnił, gdy Jiro spojrzał na niego, jakby zobaczył
ducha. Wyjaśnienie chyba niewiele dało, bo teraz patrzył na niego jak na
wariata.
— Ale obiecałeś, że… — zaczął.
To
wszystko nie tak, Jiro nic nie rozumiał. Był pewien, że z chwilą, gdy
będzie miał za sobą swój pierwszy raz, wszystkie problemy się skończą.
wszystko nie tak, Jiro nic nie rozumiał. Był pewien, że z chwilą, gdy
będzie miał za sobą swój pierwszy raz, wszystkie problemy się skończą.
Tak,
kurna, oczywiście! Masz w dupie taki magiczny guzik, jak się go
przyciśnie to wszystko robi PYF! i świat robi się różowy jak zadek
kucyponka!
kurna, oczywiście! Masz w dupie taki magiczny guzik, jak się go
przyciśnie to wszystko robi PYF! i świat robi się różowy jak zadek
kucyponka!
Cóż, podobno męski punkt g znajduje się w tyłku, wątpię jednak, aby wciskanie go leczyło z upośledzenia…
Teraz już całkowicie się pogubił, tak bardzo chciał, żeby Josh…
—
Wszystko po kolei, Jiro — uspokoił Rey, klepiąc go po ramieniu. —
Obiecuję, że jeśli będziesz na to gotowy, pomyślimy o tym. Jak na razie
czeka nas okres częstszych spotkań.
Wszystko po kolei, Jiro — uspokoił Rey, klepiąc go po ramieniu. —
Obiecuję, że jeśli będziesz na to gotowy, pomyślimy o tym. Jak na razie
czeka nas okres częstszych spotkań.
— Zapłacę ci więcej.
— O tym też pomyślimy później. Na razie musimy się za ciebie porządnie zabrać.
Elektrowstrząsy lub hipnoza,
złoty lek na wszystko – Prozac
I znów snuć mogę euforyczne plany.
A gdy jednak będzie źle,
lobotomia przyda się!
Tehehe.
Jiro
otarł łzy i uśmiechnął się nieśmiało do Reya. Może on wcale nie był
taki zły? Może… może naprawdę chce mu pomóc, może nawet zostanie jego
kolegą…
otarł łzy i uśmiechnął się nieśmiało do Reya. Może on wcale nie był
taki zły? Może… może naprawdę chce mu pomóc, może nawet zostanie jego
kolegą…
*soczysty facepalm*
Tej nocy Jiro Kiyashi znów nie mógł zasnąć. Ale tym razem już nie płakał.
LUDZIE!!! CUD!!!
A siedmiu aniołów, mających siedem trąb, sposobiło się do tego, by zatrąbić…
Nie było mu smutno. Było mu ciepło, jak chyba jeszcze nigdy dotąd.
A to tylko administrator budynku włączył ogrzewanie.
W młodym serduszku (Dwudziestodwuletnim, na litość!)(Zgadnijcie,
kto ma dwadzieścia dwa lata. Tak, ja. Gdyby taki Jiro pojawił się w
moim otoczeniu, wszyscy znani mi koledzy i koleżanki stanęliby w
stuporze i z otwartymi ustami, próbując ogarnąć dziwne zjawisko.) tliła
się iskierka nadziei. Rey obiecał, że pomoże mu nawiązać kontakt z
ukochanym Joshem i jeszcze nabrać pewności siebie. Czyżby nigdy jej nie
miał? Do tego potrafił się przyznać, choć tylko po cichu, sam przed
sobą. Wiedział, że jest to jeden z czynników, przez który mieszka w
pudełku sam. Nie lubił swojego pudełka, tym bardziej, że z każdym dniem
stawało się coraz większe, a coraz bardziej puste.
kto ma dwadzieścia dwa lata. Tak, ja. Gdyby taki Jiro pojawił się w
moim otoczeniu, wszyscy znani mi koledzy i koleżanki stanęliby w
stuporze i z otwartymi ustami, próbując ogarnąć dziwne zjawisko.) tliła
się iskierka nadziei. Rey obiecał, że pomoże mu nawiązać kontakt z
ukochanym Joshem i jeszcze nabrać pewności siebie. Czyżby nigdy jej nie
miał? Do tego potrafił się przyznać, choć tylko po cichu, sam przed
sobą. Wiedział, że jest to jeden z czynników, przez który mieszka w
pudełku sam. Nie lubił swojego pudełka, tym bardziej, że z każdym dniem
stawało się coraz większe, a coraz bardziej puste.
Duże zawsze można sprzedać, kupić małe, forsę wydać na… ech… chusteczki.
Każdego dnia nakazywało mu milczeć i płakać, ale tak, żeby nikt go nie usłyszał.
Pudełko mu nakazywało???
Tak. Święte Pudełko z Niebios objawiło mu się w blasku ognia i huku gromu, i nakazało: Milcz i płacz!
(potem, co prawda, okazało się, że Jiro źle usłyszał – powiedziało “Płać!”, gdyż było Świętą Skarboną na Datki)
Teraz w pudełku nie był sam. Teraz był tu jeszcze kot?
Rey, który wcale nie był tak bardzo bezczelny, jak mu się na początku
wydawało. I mimo iż Jiro bardzo dobrze wiedział, że Rey niedługo zniknie
z jego życia, jakoś wcale nie było mu smutno. Bo przecież będzie miał
ukochanego Josha, który…
Rey, który wcale nie był tak bardzo bezczelny, jak mu się na początku
wydawało. I mimo iż Jiro bardzo dobrze wiedział, że Rey niedługo zniknie
z jego życia, jakoś wcale nie było mu smutno. Bo przecież będzie miał
ukochanego Josha, który…
…który
łazi wszędzie otoczony pięknymi dziewczynami; tymczasem w małym móżdżku
Jiro jeszcze ani razu nie zaświtała myśl, że ukochany może być
hetero…
łazi wszędzie otoczony pięknymi dziewczynami; tymczasem w małym móżdżku
Jiro jeszcze ani razu nie zaświtała myśl, że ukochany może być
hetero…
On
wydaje się wcale nie rozumieć, że jest gejem i co może się z tym
wiązać. Raczej nie dochodzi do niego, że to oznacza, iż randomowy koleś
ze szkoły najprawdopodobniej nie będzie nim zainteresowany. Zauważmy
też, że w całej tej plątaninie mniej lub bardziej sensownych obaw
Óczuciowych ani razu nie pojawił się lęk, że Josh/obcy typ z
Internetu/ktoś inny po prostu może okazać się homofobem i sytuacja
stanie się nieprzyjemna…
wydaje się wcale nie rozumieć, że jest gejem i co może się z tym
wiązać. Raczej nie dochodzi do niego, że to oznacza, iż randomowy koleś
ze szkoły najprawdopodobniej nie będzie nim zainteresowany. Zauważmy
też, że w całej tej plątaninie mniej lub bardziej sensownych obaw
Óczuciowych ani razu nie pojawił się lęk, że Josh/obcy typ z
Internetu/ktoś inny po prostu może okazać się homofobem i sytuacja
stanie się nieprzyjemna…
Mnie
się z kolei wydaje, że to jest albo standardowy opkowy yaoiland, gdzie
domyślnie wszyscy są gejami, albo wcielono tu w życie zasadę
“heteroseksualiści nie istnieją, są tylko źle podrywani biseksualiści”,
dlatego też Jiro nie poświęca ani pół myśli orientacji Josha, bo wie, że
ona tu nie ma nic do rzeczy.
się z kolei wydaje, że to jest albo standardowy opkowy yaoiland, gdzie
domyślnie wszyscy są gejami, albo wcielono tu w życie zasadę
“heteroseksualiści nie istnieją, są tylko źle podrywani biseksualiści”,
dlatego też Jiro nie poświęca ani pół myśli orientacji Josha, bo wie, że
ona tu nie ma nic do rzeczy.
(albo informację, że Josh nie lubi “nachalnych dziewcząt” uogólnił sobie do “dziewcząt jako takich”)
No
weź, ja próbuje logicznie tłumaczyć, a ty opkujesz. Wydaje mi się, że w
przypadku dorosłego faceta, który dziwi się jak dwunastolatek odcięty
od świata, że mama i tata to kobieta i mężczyzna, a on woli kolegę z
klasy, poziom odrealnienia może być tak wysoki, że on naprawdę nie
rozumie, o co w tym wszystkim chodzi…
weź, ja próbuje logicznie tłumaczyć, a ty opkujesz. Wydaje mi się, że w
przypadku dorosłego faceta, który dziwi się jak dwunastolatek odcięty
od świata, że mama i tata to kobieta i mężczyzna, a on woli kolegę z
klasy, poziom odrealnienia może być tak wysoki, że on naprawdę nie
rozumie, o co w tym wszystkim chodzi…
***
…wciąż
pozostawał dla Reya zagadką. Owszem, spotkał na swojej drodze już setki
ludzi, gotowych na wszystko dla obiektu swoich uczuć. Ale Jiro Kiyashi
nie był kimś, kto ugania się za kimkolwiek, a już na pewno nie za
chłopakiem, który jest wschodzącą gwiazdą futbolu.
pozostawał dla Reya zagadką. Owszem, spotkał na swojej drodze już setki
ludzi, gotowych na wszystko dla obiektu swoich uczuć. Ale Jiro Kiyashi
nie był kimś, kto ugania się za kimkolwiek, a już na pewno nie za
chłopakiem, który jest wschodzącą gwiazdą futbolu.
A
wniosek ten wyssał z brudnego palucha, starannie ignorując fakt, że
wynajęto go właśnie po to, by pomógł Jiro zbliżyć się do wschodzącej
gwiazdy futbolu.
wniosek ten wyssał z brudnego palucha, starannie ignorując fakt, że
wynajęto go właśnie po to, by pomógł Jiro zbliżyć się do wschodzącej
gwiazdy futbolu.
W
ogóle… na jakiej podstawie Rey tak twierdzi? Czemu w ogóle gra w futbol
ma przeszkadzać w związkach? Znaczy, prawda, po tym, co Jiro powiedział
mu o Joshu nie wyłania się piękny obraz, ale sam Jiro przejawia taki
poziom zdebilenia, że inteligencja u jego wybranka by tylko
przeszkadzała…
ogóle… na jakiej podstawie Rey tak twierdzi? Czemu w ogóle gra w futbol
ma przeszkadzać w związkach? Znaczy, prawda, po tym, co Jiro powiedział
mu o Joshu nie wyłania się piękny obraz, ale sam Jiro przejawia taki
poziom zdebilenia, że inteligencja u jego wybranka by tylko
przeszkadzała…
Futbol. Oczywiście. Bo jak sport w opku, to przecież nie szachy.
-x-
Dzień
na uczelni mijał bardzo powoli, ludzie snuli się po korytarzu niczym
duchy. Zbliżał się koniec roku szkolnego i egzaminy, które nieuchronnie
się z nim wiązały.
na uczelni mijał bardzo powoli, ludzie snuli się po korytarzu niczym
duchy. Zbliżał się koniec roku szkolnego i egzaminy, które nieuchronnie
się z nim wiązały.
AŁtoreczko, złotko kochane, to się nazywa “rok akademicki”, a to drugie to “sesja”.
Jiro
nie martwił się nimi, bardziej przerażał go fakt kolejnych tygodni,
pozbawionych szkoły, dokąd chodził z nieukrywaną radością.
nie martwił się nimi, bardziej przerażał go fakt kolejnych tygodni,
pozbawionych szkoły, dokąd chodził z nieukrywaną radością.
Zamiast ciągle płakać, zaczął się ciągle szczerzyć. Zamienił stryjek siekierkę na kijek.
E tam, nadal płakał, tyle że z radości.
Na
wszystkie testy, które jeszcze mu zostały, przygotował się już dawno,
dlatego miał teraz więcej czasu, żeby w praktyce wypróbować wszystko,
czego ostatnio nauczył się od Reya.
wszystkie testy, które jeszcze mu zostały, przygotował się już dawno,
dlatego miał teraz więcej czasu, żeby w praktyce wypróbować wszystko,
czego ostatnio nauczył się od Reya.
Czyli czego konkretnie?
Ja
mogę trochę nauczyć o podrywaniu. Zasadniczo, aby mieć szanse na podryw
czegokolwiek, trzeba spełniać chociaż jedno z poniższych założeń:
mogę trochę nauczyć o podrywaniu. Zasadniczo, aby mieć szanse na podryw
czegokolwiek, trzeba spełniać chociaż jedno z poniższych założeń:
a. nie być brzydkim,
b. nie być głupim,
c. nie być bucem albo mameją bez charakteru
Niestety, Jiro żadnego nie spełnia, więc nie ma dla niego ratunku.
Na boisku właśnie odbywał się trening szkolnej drużyny. Josh i jego nieodłączny przyjaciel (hehehe) jak zwykle dominowali, dopingowani przez grupę ślicznych cheerleaderek. Za dwa tygodnie mieli grać z West High School,
Uniwerek gra z hajskulem?
Sama autorka nie ma zielonego pojęcia, co opisuje, dziwisz się?
w
związku z czym trenowali każdego dnia. Jiro bywał tu codziennie,
szczęśliwy, że może popatrzeć na Josha i niezadowolony, że potrwa to już
tylko czternaście dni. Gdy wygrają (był pewien, że tak będzie, w końcu
Josh należał do drużyny!), będzie musiał znaleźć inny sposób, żeby choć
trochę być blisko chłopaka.
związku z czym trenowali każdego dnia. Jiro bywał tu codziennie,
szczęśliwy, że może popatrzeć na Josha i niezadowolony, że potrwa to już
tylko czternaście dni. Gdy wygrają (był pewien, że tak będzie, w końcu
Josh należał do drużyny!), będzie musiał znaleźć inny sposób, żeby choć
trochę być blisko chłopaka.
Bo co, trenują tylko do tego jednego-jedynego meczu, a potem koniec, drużyna się rozwiązuje?
Może u nich jak u Majów, po ostatnim meczu nie ma już z kim grać.
Jeśli
to koniec roku (szkolnego, akademickiego, jeden pies) może to być
równoznaczne także z końcem aktualnego sezonu sportowego.
to koniec roku (szkolnego, akademickiego, jeden pies) może to być
równoznaczne także z końcem aktualnego sezonu sportowego.
Ołje, koniec roku szkolnego, a potem długie, smutne, samotne wakacje… (oddala się, nucąc “Sealed with the kiss”)
Bał
się przyznać Reyowi, iż jeszcze ani razu nie podszedł do Josha i nie
porozmawiał z nim. Choć mógłby przyznać się, że próbował. Tak…
podszedł do niego dwa razy na stołówce szkolnej.
się przyznać Reyowi, iż jeszcze ani razu nie podszedł do Josha i nie
porozmawiał z nim. Choć mógłby przyznać się, że próbował. Tak…
podszedł do niego dwa razy na stołówce szkolnej.
Heloł, aŁtorko, zdecyduj się, to jest szkoła czy uniwersytet?!
Wyższa Szkoła Udawania Matoła.
Opko High?
I
gdy był już tak blisko, gdy dzieliła ich odległość paru kroków i „Witaj
Josh, pamiętasz mnie? Pomogłeś mi kiedyś pozbierać książki. Jestem Jiro
Kiyashi, chciałbym ci za tamto podziękować i zaprosić do kina”. „Hej,
miło mi cię poznać. Dzięki, bardzo chętnie z tobą pójdę”.
gdy był już tak blisko, gdy dzieliła ich odległość paru kroków i „Witaj
Josh, pamiętasz mnie? Pomogłeś mi kiedyś pozbierać książki. Jestem Jiro
Kiyashi, chciałbym ci za tamto podziękować i zaprosić do kina”. „Hej,
miło mi cię poznać. Dzięki, bardzo chętnie z tobą pójdę”.
— Coś się stało? — usłyszał nagle, ukochany głos. Śliczny…
—
E?! — Natychmiast wrócił na ziemię. Z wielkim hukiem. Dopiero po chwili
rzeczywistość do niego dotarła i dopiero po chwili zauważył, że Josh
siedzi odwrócony do niego bokiem i lustruje go wzrokiem pełnym
wyczekiwania. Obok niego przysiedli jego koledzy i koleżanki (musi być
naprawdę wspaniały, skoro ma takich ślicznych znajomych) i szeptali coś
do siebie, rzucając mu ukradkowe spojrzenia, a potem chichotali wcale
nie cicho.
E?! — Natychmiast wrócił na ziemię. Z wielkim hukiem. Dopiero po chwili
rzeczywistość do niego dotarła i dopiero po chwili zauważył, że Josh
siedzi odwrócony do niego bokiem i lustruje go wzrokiem pełnym
wyczekiwania. Obok niego przysiedli jego koledzy i koleżanki (musi być
naprawdę wspaniały, skoro ma takich ślicznych znajomych) i szeptali coś
do siebie, rzucając mu ukradkowe spojrzenia, a potem chichotali wcale
nie cicho.
Ocenianie
wartości ludzi na podstawie urody ich znajomych to już naprawdę jakiś
wyższy stopień pustactwa. Swoją drogą to musi być męczące, przez cały
dzień być otoczonym bandą akolitów.
wartości ludzi na podstawie urody ich znajomych to już naprawdę jakiś
wyższy stopień pustactwa. Swoją drogą to musi być męczące, przez cały
dzień być otoczonym bandą akolitów.
Ojtam,
z perspektywy Jiro wszystko obraca się wokół Josha, więc inni też na
pewno skaczą koło niego. A może ten Josh całkiem normalnie chodzi ze
swoją grupą ze studiów/drużyny powtórzyć przed sprawdzianem czy pogadać o
treningach…
z perspektywy Jiro wszystko obraca się wokół Josha, więc inni też na
pewno skaczą koło niego. A może ten Josh całkiem normalnie chodzi ze
swoją grupą ze studiów/drużyny powtórzyć przed sprawdzianem czy pogadać o
treningach…
— No więc? — ponaglał go Josh. Jego głos taki ciepły…
„No powiedz to w końcu, na pewno się zgodzi!”.
Przy swojej “paczce”? Jassssne.
— Ech… — jęknął Jiro. Poczuł, że naraz robi mu się ciepło w (majtach) oczy – tylko nie to!
— Widelec… upadł ci.
— Tak? — Josh rozejrzał się zdziwiony, zaraz jednak spojrzał na swoja tackę. Widelec leżał, jak gdyby nigdy nic.
—
Chyba nie mnie — dodał ze śmiechem. Jiro zarumienił się mocno i spuścił
głowę, żeby nikt nie zauważył, jak zielonkawe oczy robią się wilgotne.
Chyba nie mnie — dodał ze śmiechem. Jiro zarumienił się mocno i spuścił
głowę, żeby nikt nie zauważył, jak zielonkawe oczy robią się wilgotne.
— Chyba… chyba się pomyliłem… — zaczął, gdy nagle przerwał mu nieopanowany śmiech jednego z kolegów Josha. — Przepraszam…
Uciekł,
zanim ktokolwiek zdążył zareagować. W głowie mu się kręciło, a nogi
uginały się pod nim. Nie wiedział, co się dzieje dookoła, kim są ludzie,
których mijał, ani dokąd biegnie. W uszach szumiał mu tylko ten
śmiech… ten szyderczy śmiech i własne „jesteś do niczego”.
zanim ktokolwiek zdążył zareagować. W głowie mu się kręciło, a nogi
uginały się pod nim. Nie wiedział, co się dzieje dookoła, kim są ludzie,
których mijał, ani dokąd biegnie. W uszach szumiał mu tylko ten
śmiech… ten szyderczy śmiech i własne „jesteś do niczego”.
Nie zdziwiłabym się, gdyby tak zareagował dwunastolatek, ale na bora, ten chłopak ma dziesięć lat więcej!
Hm, a może to w ogóle taka cecha yaoiców? W tym opku szesnastoletni Naruto zachowywał się jak przedszkolak, a w tym – dwudziestoczteroletni Richard jak gimnazjalista…
***
Wszystko
mu dzisiaj leciało z rąk. Na dodatek koledzy wciąż się z niego
naśmiewali. A raczej z jego najnowszego klienta. Nie chcieli (chyba “nie mogli”?) zrozumieć, po co Rey angażuje się więcej (chyba “bardziej”?),
niż to potrzebne, powinien był przecież skorzystać, że głupiutki Jiro
jest w stanie mu dobrze zapłacić, a pewnie i tak nie starczy (uwiąd) mu odwagi, żeby napisać mu negatywną ocenę, więc tak na dobrą sprawę Rey nie ma nic do stracenia.
mu dzisiaj leciało z rąk. Na dodatek koledzy wciąż się z niego
naśmiewali. A raczej z jego najnowszego klienta. Nie chcieli (chyba “nie mogli”?) zrozumieć, po co Rey angażuje się więcej (chyba “bardziej”?),
niż to potrzebne, powinien był przecież skorzystać, że głupiutki Jiro
jest w stanie mu dobrze zapłacić, a pewnie i tak nie starczy (uwiąd) mu odwagi, żeby napisać mu negatywną ocenę, więc tak na dobrą sprawę Rey nie ma nic do stracenia.
Tak, myślę, że to daje nam niejakie pojęcie o poziomie profesjonalizmu tych “doradców”.
Btw,
negatywna ocena to najmniejszy pikuś – w prawdziwym życiu i prawdziwych
Stanach pierwszy niezadowolony klient sprocesowałby ich do ostatniego
dolara.
negatywna ocena to najmniejszy pikuś – w prawdziwym życiu i prawdziwych
Stanach pierwszy niezadowolony klient sprocesowałby ich do ostatniego
dolara.
Dziś
zamierzał nawet pójść do chłopaka i powiedzieć mu, że rezygnuje ze
współpracy, miał już dość docinków, że jest za miękki, bo nie na tym
polega jego praca i jeśli tak dalej pójdzie, to w życiu na siebie nie
zarobi.
zamierzał nawet pójść do chłopaka i powiedzieć mu, że rezygnuje ze
współpracy, miał już dość docinków, że jest za miękki, bo nie na tym
polega jego praca i jeśli tak dalej pójdzie, to w życiu na siebie nie
zarobi.
Znaczy, jego praca jednak polega na świadczeniu usług seksualnych…?
Na byciu twardym, najwidoczniej.
Na
początku nawet dobrze szło mu odpieranie ataków, później jednak zdał
sobie sprawę, że pokłócił się niemal ze wszystkimi, a to z powodu Jiro
Kiyashiego, którego prawie nie znał.
początku nawet dobrze szło mu odpieranie ataków, później jednak zdał
sobie sprawę, że pokłócił się niemal ze wszystkimi, a to z powodu Jiro
Kiyashiego, którego prawie nie znał.
Oni wszyscy musieli się naprawdę bardzo, bardzo nudzić w pracy.
„Koniec, muszę mu powiedzieć, że to nie ma sensu — myślał, przemierzając wąskie uliczki.
Te wąskie uliczki Nowego Jorku, przyozdobione rozwieszonymi tu i ówdzie sznurami z praniem.
Kury,
kaczki i umorusane gnojem dzieciska kręciły się pod nogami
przechodniów, psy szczekały, baby ubijały masło a chłopy, przyodziane w
zgrzebne koszuliny z samodziału, flegmatycznie reperowały grabie.
kaczki i umorusane gnojem dzieciska kręciły się pod nogami
przechodniów, psy szczekały, baby ubijały masło a chłopy, przyodziane w
zgrzebne koszuliny z samodziału, flegmatycznie reperowały grabie.
Psy szczekały dupami, stara cyganka żebrała pod kościołem, zbierając grosiki w chustę…
Wcale
nie zwracając uwagi, gdzie idzie, wszedł do małej restauracji z fast
foodem. Godzina jedenasta, przydałoby się jakieś śniadanie w końcu.
Wczoraj nie mógł zasnąć, a teraz nie mógł się obudzić.
nie zwracając uwagi, gdzie idzie, wszedł do małej restauracji z fast
foodem. Godzina jedenasta, przydałoby się jakieś śniadanie w końcu.
Wczoraj nie mógł zasnąć, a teraz nie mógł się obudzić.
Chopie,
weź ty się przekwalifikuj na cokolwiek mniej stresującego, choćby
obieranie cebuli, bo z takim poziomem odporności umrzesz przed
trzydziestką.
weź ty się przekwalifikuj na cokolwiek mniej stresującego, choćby
obieranie cebuli, bo z takim poziomem odporności umrzesz przed
trzydziestką.
Usiadł przy jednym z wielu pustych, plastikowych stolików i schował twarz w dłoniach. Spaaać…
— Co podać? — usłyszał cichy, śpiewny głos kelnera. Nie miał siły unieść głowy.
— Kawyyy… — wyjęczał. — Proszę dużo kawy…
— Coś jeszcze? — Każde zadane pytanie zmuszało jego umysł do pracy. Niewykonalne.
— Polecam ciastko czekoladowe albo kanapki z gotowaną szynką i dodatkami w postaci…
— Daj cokolwiek — przerwał chłopakowi. — Tylko dużo kawy… i szybko!
—
Oczywiście, w takim razie zaraz przyniosę — odparł kelner i odszedł.
Reyowi szumiało w głowie, a oczy same się zaklejały. „Co jest — myślał. —
Przecież nic nie piłem… no dobra, trochę. Ale tylko trochę i to było
wczoraj”.
Oczywiście, w takim razie zaraz przyniosę — odparł kelner i odszedł.
Reyowi szumiało w głowie, a oczy same się zaklejały. „Co jest — myślał. —
Przecież nic nie piłem… no dobra, trochę. Ale tylko trochę i to było
wczoraj”.
Objawy ma jak po baniaku śliwowicy. Może to był ruski bimber spod Czarnobyla?
—
Bardzo proszę, pańskie zamówienie — usłyszał nagle nad głową. Czy to
możliwe, żeby tak szybko się uwinęli, czy to on ma jakiś spowolnio-ny
tok myślenia?
Bardzo proszę, pańskie zamówienie — usłyszał nagle nad głową. Czy to
możliwe, żeby tak szybko się uwinęli, czy to on ma jakiś spowolnio-ny
tok myślenia?
Dziwi
się, jakby przywykł do luksusowych kawiarenek z baristą i szykanami. W
amerykańskiej śniadaniówce mają gotową kawę w wielkim dzbanku, nalanie
zajmuje momencik.
się, jakby przywykł do luksusowych kawiarenek z baristą i szykanami. W
amerykańskiej śniadaniówce mają gotową kawę w wielkim dzbanku, nalanie
zajmuje momencik.
Podniósł głowę ociężale, wlepiając nieprzytomny wzrok w dłonie chłopaka, które zwinnie rozkładały zamówienie na stoliku.
Te dłonie! Te wielkie, ogromne dłonie!
Potem
przeniósł spojrzenie na jego twarz. Uśmiechnięty, ale jakby trochę na
siłę, niesforne, lekko rudawe włosy wpadały mu za okulary w grubych
oprawkach.
przeniósł spojrzenie na jego twarz. Uśmiechnięty, ale jakby trochę na
siłę, niesforne, lekko rudawe włosy wpadały mu za okulary w grubych
oprawkach.
Tak
sobie myślę. Grube oprawki oczywiście mają wyglądać niemodnie i czynić
Jiro nieatrakcyjnym (standardowy typ szkolnego kujona). Ale… Grube
oprawki, w kształcie takim, jak na rysunku, ostatnio nosiło się gdzieś w
latach 80-tych (model “Natalka Kukulska”),
natomiast akcja zdecydowanie dzieje się współcześnie. Wychodzi więc na
to, że chłopak włożył trochę wysiłku w ich zdobycie i nie jest żadną
zaniedbaną ofermą, tylko świadomie kreującym swój wizerunek hipsterem 😉
sobie myślę. Grube oprawki oczywiście mają wyglądać niemodnie i czynić
Jiro nieatrakcyjnym (standardowy typ szkolnego kujona). Ale… Grube
oprawki, w kształcie takim, jak na rysunku, ostatnio nosiło się gdzieś w
latach 80-tych (model “Natalka Kukulska”),
natomiast akcja zdecydowanie dzieje się współcześnie. Wychodzi więc na
to, że chłopak włożył trochę wysiłku w ich zdobycie i nie jest żadną
zaniedbaną ofermą, tylko świadomie kreującym swój wizerunek hipsterem 😉
Jako
osoba, która niedawno kupowała sobie okulary, stwierdzam z całą
pewnością, że grubych, dużych, okrągłych oprawek autentycznie nie da się
dostać w normalnym salonie optycznym. W dziale męskim czasami nie ma
nawet o zaokrąglonym kształcie, bo królują plastikowe, prostokątne…
osoba, która niedawno kupowała sobie okulary, stwierdzam z całą
pewnością, że grubych, dużych, okrągłych oprawek autentycznie nie da się
dostać w normalnym salonie optycznym. W dziale męskim czasami nie ma
nawet o zaokrąglonym kształcie, bo królują plastikowe, prostokątne…
Wyglądał trochę jak…
—
Ji… Jiro? — Rey był prawie pewien, że teraz wszędzie, w każdym
czło-wieku, którego minie, będzie widział Jiro, przyczynę swoich
problemów.
Ji… Jiro? — Rey był prawie pewien, że teraz wszędzie, w każdym
czło-wieku, którego minie, będzie widział Jiro, przyczynę swoich
problemów.
—
Rey?! — Usłyszał nie mniej zdziwioną odpowiedź. Więc jednak… Jednak
mu się nie wydawało. Może to i lepiej, przynajmniej wie, że nie
zwariował. Więc jednak, to był jego Jiro Kiyashi. „No nie, błagam!”.
Rey?! — Usłyszał nie mniej zdziwioną odpowiedź. Więc jednak… Jednak
mu się nie wydawało. Może to i lepiej, przynajmniej wie, że nie
zwariował. Więc jednak, to był jego Jiro Kiyashi. „No nie, błagam!”.
— Jiro, co ty tu robisz? — spytał Rey, sam chyba nie do końca wiedząc, co mówi. Jiro uśmiechnął się szeroko i poprawił okulary.
— Jak to — odparł ze śmiechem. — Pracuję tutaj.
Borze,
ta mameja obsmarkana pracuje jako kelner. Ciekawe, czy rzuca się na
podłogę, zalewając łzami, kiedy tylko jakiś klient krzywo na niego
spojrzy?
ta mameja obsmarkana pracuje jako kelner. Ciekawe, czy rzuca się na
podłogę, zalewając łzami, kiedy tylko jakiś klient krzywo na niego
spojrzy?
Praca
kelnera w ekstremalnie wielkim mieście to chyba drugi, zaraz po
callcenter, najgorszy wybór dla kogoś strasznie wrażliwego na punkcie
swojej osoby i z kłopotami w nawiązywaniu relacji interpersonalnych.
Jeszcze to by miało jakiś sens, gdyby Jiro miał kłopoty finansowe i
chwytał się tego, co dają. Ale nie, na nic takiego nie wygląda…
kelnera w ekstremalnie wielkim mieście to chyba drugi, zaraz po
callcenter, najgorszy wybór dla kogoś strasznie wrażliwego na punkcie
swojej osoby i z kłopotami w nawiązywaniu relacji interpersonalnych.
Jeszcze to by miało jakiś sens, gdyby Jiro miał kłopoty finansowe i
chwytał się tego, co dają. Ale nie, na nic takiego nie wygląda…
Teoretycznie mógłby to robić w ramach treningu pewności siebie, ale aŁtoreczka nie raczyła nam tego wyjaśnić.
[Idą
gdzieś do parku, gdzie Jiro, szlochając i łkając, wyznaje, że nic nie
wyszło z prób zagadania do Josha, wobec czego chce zrezygnować z pomocy
Reya i przeprasza go za zmarnowany czas. Ten jednak – wbrew temu, co
myślał wcześniej – nie zamierza odpuścić]
gdzieś do parku, gdzie Jiro, szlochając i łkając, wyznaje, że nic nie
wyszło z prób zagadania do Josha, wobec czego chce zrezygnować z pomocy
Reya i przeprasza go za zmarnowany czas. Ten jednak – wbrew temu, co
myślał wcześniej – nie zamierza odpuścić]
— Bez gadania. Miałem ci pomóc, czyż nie? Wstawaj i chodź ze mną. Ja nie rzucam słów na wiatr.
Jiro,
wciąż jeszcze roztrzęsiony, nie miał zielonego pojęcia, gdzie Rey go
prowadzi, gdy przemierzali brooklyńskie ulice. Miasto, które znał tak
dobrze, teraz zdawało mu się nowe, obce, miał nieodparte wrażenie, że
widzi je po raz pierwszy w życiu. Rey za to szedł pewnym krokiem, mijał
małe straganiki z gazetami, odrapane kamienice i zaniedbane ogródki.
Skręcał w różne strony, jakby z pamięci, aż biednemu Jiro zakręciło się w
głowie.
wciąż jeszcze roztrzęsiony, nie miał zielonego pojęcia, gdzie Rey go
prowadzi, gdy przemierzali brooklyńskie ulice. Miasto, które znał tak
dobrze, teraz zdawało mu się nowe, obce, miał nieodparte wrażenie, że
widzi je po raz pierwszy w życiu. Rey za to szedł pewnym krokiem, mijał
małe straganiki z gazetami, odrapane kamienice i zaniedbane ogródki.
Skręcał w różne strony, jakby z pamięci, aż biednemu Jiro zakręciło się w
głowie.
Gdyby Rey szedł z dżipiesa, to by się Jiro nie kręciło.
W
końcu Rey pociągnął go za sobą do jakiegoś małego budyneczku,
pomalowanego wyblakłą już, czerwoną farbą. Jiro niepewnie wszedł do
środka. Okazało się, że przyszli do salonu fryzjerskiego. Miał nie
więcej niż cztery metry kwadratowe,
końcu Rey pociągnął go za sobą do jakiegoś małego budyneczku,
pomalowanego wyblakłą już, czerwoną farbą. Jiro niepewnie wszedł do
środka. Okazało się, że przyszli do salonu fryzjerskiego. Miał nie
więcej niż cztery metry kwadratowe,
W
pomieszczeniu 2×2 mieściły się akurat fotel i lustro; klientki czekały
na ulicy, a myć głowę chodziło się do łazienki w McDonaldzie
naprzeciwko.
pomieszczeniu 2×2 mieściły się akurat fotel i lustro; klientki czekały
na ulicy, a myć głowę chodziło się do łazienki w McDonaldzie
naprzeciwko.
To jest fryzjer męski, więc nie ma tam żadnych luster, suszarek i innych takich, to dobre dla bab.
Mój dawny pokój miał sześć metrów kwadratowych (2×3) i to był bardzo mały pokój.
Potwierdzam.
Mój pokój ma właśnie sześć metrów kwadratowych i to akurat tyle, aby
zmieściło się łóżko, mała szafa, biurko i fotel. Cztery metry kwadratowe
to powierzchnia, w której leżący człowiek mógłby dotykać stopami jednej
ściany, a rękoma – drugiej.
Mój pokój ma właśnie sześć metrów kwadratowych i to akurat tyle, aby
zmieściło się łóżko, mała szafa, biurko i fotel. Cztery metry kwadratowe
to powierzchnia, w której leżący człowiek mógłby dotykać stopami jednej
ściany, a rękoma – drugiej.
Niewykluczone, że aŁtorka miała na myśli pokój 4×4 czyli SZESNAŚCIE metrów kwadratowych.
To i tak raczej za mało na nawet mały salon fryzjerski.
Nie przesadzaj, “moja” fryzjerka się mieści w takim, razem z suszarą , myciem i sofą dla oczekujących.
Mikrosalonik za mikropożyczkę.
ściany zostały wymalowane w fantazyjne, egzotyczne kwiaty, które biły po oczach intensywnymi barwami.
Optycznie zmniejszając pomieszczenie jeszcze bardziej.
I skutecznie odwracając uwagę klienta od tego, co działo się na jego głowie.
Tak, aby zapomniał, ile to pięć centymetrów.
Całe
wyposażenie, składające się ze starej sofy, jednej toaletki i
skrzypiącego fotela, utrzymane było w nienagannym porządku. Tak samo,
jak wszystkie przyrządy. Na sofie siedziała starsza kobieta —
wyglądająca jak wnętrze jej salonu
wyposażenie, składające się ze starej sofy, jednej toaletki i
skrzypiącego fotela, utrzymane było w nienagannym porządku. Tak samo,
jak wszystkie przyrządy. Na sofie siedziała starsza kobieta —
wyglądająca jak wnętrze jej salonu
Znaczy,
miała dupę szeroką jak sofa, nóżki cienkie jak u toaletki, skrzypiała
jak fotel i cała była wymalowana w egzotyczne kwiaty?
miała dupę szeroką jak sofa, nóżki cienkie jak u toaletki, skrzypiała
jak fotel i cała była wymalowana w egzotyczne kwiaty?
Miała nie więcej niż 4 metry kwadratowe.
—
i czytała czasopismo motoryzacyjne. Gdy zobaczyła Reya, natychmiast
zerwała się z miejsca i doskoczyła do niego, ściskając z całych sił.
i czytała czasopismo motoryzacyjne. Gdy zobaczyła Reya, natychmiast
zerwała się z miejsca i doskoczyła do niego, ściskając z całych sił.
—
Rey, złotko, bałam się, że o mnie zapomniałeś — zaświergotała między
kolejnymi soczystymi pocałunkami w policzki. Rey stał cierpliwie, ze
skwaszoną miną.
Rey, złotko, bałam się, że o mnie zapomniałeś — zaświergotała między
kolejnymi soczystymi pocałunkami w policzki. Rey stał cierpliwie, ze
skwaszoną miną.
Kobieta mnie całuje, fuj!
Zaskoczony Jiro otarł łzy, zaciekawiony zaistniałą sytuacją.
Borze, czy to znaczy, że przez całą drogę nieustannie się mazał?!
To
autentycznie przypomina opis niemowlaka, któremu się pomachało
grzechotką przed twarzą, więc już nie płacze, tylko gapi się z
zaciekawieniem na hałasujący obiekt…
autentycznie przypomina opis niemowlaka, któremu się pomachało
grzechotką przed twarzą, więc już nie płacze, tylko gapi się z
zaciekawieniem na hałasujący obiekt…
—
Jiro jest zakochany, ale uważa, że nie ma szans, bo źle wygląda —
wyjaśnił Rey, odwracając się do Mii. — Chciałbym, żebyś to zmieniła.
Jiro jest zakochany, ale uważa, że nie ma szans, bo źle wygląda —
wyjaśnił Rey, odwracając się do Mii. — Chciałbym, żebyś to zmieniła.
—
Oczywiście! — wykrzyknęła Mia. Natychmiast wyciągnęła grzebień zza
prawego ucha i złapała nożyczki. Rey usiadł na sofie i przyglądał się
jej poczynaniom. Zdawała się być w swoim żywiole, wiedział, że tak było.
Tańczyła wokół Jiro, zręcznie przebierając kościstymi dłońmi, w których
tylko od czasu do czasu błyskały nożyczki. Biedny Jiro bał się
poruszyć, wyglądał, jakby nigdy wcześniej nie był u fryzjera.
Oczywiście! — wykrzyknęła Mia. Natychmiast wyciągnęła grzebień zza
prawego ucha i złapała nożyczki. Rey usiadł na sofie i przyglądał się
jej poczynaniom. Zdawała się być w swoim żywiole, wiedział, że tak było.
Tańczyła wokół Jiro, zręcznie przebierając kościstymi dłońmi, w których
tylko od czasu do czasu błyskały nożyczki. Biedny Jiro bał się
poruszyć, wyglądał, jakby nigdy wcześniej nie był u fryzjera.
Mam wrażenie, że on nie tylko “wyglądał” ale faktycznie nigdy w życiu nie był…
Nie powiedział ani słowa, podczas gdy Mia zadawała mu setki pytań.
Minęła godzina, a praca została skończona. Mia z dumą otrzepała ramiona klienta z resztek włosów i odwróciła go do lusterka.
— I jak, mon amour? — spytała śpiewnie.
Godzina? Matko Borska, w godzinę można obskoczyć mycie, trwałą i farbowanie, CO ona mu robiła?
No jak to co, tańczyła wokół niego. To był salon fryzjersko-baletowy.
Jiro
zajrzał niepewnie do lusterka, jakby nie wierzył temu, co widzi.
Istotnie nie widział swojego odbicia, to już nie był człowiek, którego
do tej pory znał, który co dzień rano witał go w lustrze. Rudawe,
cienkie włoski były teraz wymodelowane, przeczesane lekko na lewą
stronę, tak, by przysłonić jedno oko (to brzydsze, gdzie miał bliznę z
dzieciństwa, której tak bardzo się wstydził).
zajrzał niepewnie do lusterka, jakby nie wierzył temu, co widzi.
Istotnie nie widział swojego odbicia, to już nie był człowiek, którego
do tej pory znał, który co dzień rano witał go w lustrze. Rudawe,
cienkie włoski były teraz wymodelowane, przeczesane lekko na lewą
stronę, tak, by przysłonić jedno oko (to brzydsze, gdzie miał bliznę z
dzieciństwa, której tak bardzo się wstydził).
A podobno blizny dodają męskości.
Może nie dodają, a mnożą. A zero pomnożone przez dowolną wartość…
Wyglądał
zupełnie inaczej. Niby wiele się nie zmieniło — po prostu pierwszy raz
od czterech lat poszedł do fryzjera, który umie porządnie ścinać włosy
zupełnie inaczej. Niby wiele się nie zmieniło — po prostu pierwszy raz
od czterech lat poszedł do fryzjera, który umie porządnie ścinać włosy
A przedtem nie chodził do takiego, bo…?
W dzieciństwie straszyli go wierszykiem “O Juleczku, co miał zwyczaj ssać palec”, więc bał się nożyczek.
Przedtem
nie chodził, ponieważ nie przyszło mu do głowy, że aby poderwać Josha
true sportowca chadzającego z pięknymi dziewczynami przydałoby się
chociaż trochę uwypuklić własną atrakcyjność fizyczną. Chociaż jak
czytam opisy Jiro, to raczej nie bardzo jest co uwypuklać…
nie chodził, ponieważ nie przyszło mu do głowy, że aby poderwać Josha
true sportowca chadzającego z pięknymi dziewczynami przydałoby się
chociaż trochę uwypuklić własną atrakcyjność fizyczną. Chociaż jak
czytam opisy Jiro, to raczej nie bardzo jest co uwypuklać…
Btw, skoro Mia jest taka dobra, co robi w tej norze?
—
a jednak było zupełnie inaczej. Niepewnie ujął w palce kosmyk włosów.
Tak. Są jego własne. Ale wydawały się inne… ładniejsze. Uśmiechnął się
nieśmiało do swojego odbicia. Odpowiedziało mu tak samo.
a jednak było zupełnie inaczej. Niepewnie ujął w palce kosmyk włosów.
Tak. Są jego własne. Ale wydawały się inne… ładniejsze. Uśmiechnął się
nieśmiało do swojego odbicia. Odpowiedziało mu tak samo.
A już byłam pewna, że się rozryczy. To odbicie.
— Jesteś naprawdę piękny. Ale pamiętaj, że prawdziwe piękno nosisz w serduszku.
— Och! — Jiro poczuł, że znów wilgotnieją mu oczy.
— Nie płacz, nie płacz. — Mia natychmiast dojrzała pierwsze łzy.
To nie były łzy, to różowy lukier. Z serduszka.
Idę po wódkę.
Ucałowała go w policzek i roześmiała się. — Teraz spokojnie wyglądasz na dwadzieścia lat. Ta fryzura dodaje ci wieku.
Lat, do cholery! Gdzie ta redakcja i korekta, którą się chwaliło wydawnictwo?
Powiedziałabym, gdzie, ale nie chcę prywatą.
— Dobrze — zaczął Rey. Uśmiechnął się do Mii i zwrócił się ku drzwiom. — Ale musimy się już zbierać. Mamy naprawdę sporo roboty.
Drzwi skinęły mu klamką i posłusznie wzięły dupę w troki.
[Z pamiętniczka Jiro]
Ten
dzień był naprawdę dziwny. Jeszcze chyba nigdy nie przeżyłem niczego
podobnego. Dziś Rey zrobił dla mnie naprawdę wiele. Poznałem kilku jego
znajomych. Jedną z nich była Mia, fryzjerka. Obcięła mi włosy i teraz
nie umiem się poznać, gdy patrzę w lustro. Wyglądam jak zupełnie inny
człowiek. Jestem innym człowiekiem. Bo później Rey zabrał mnie do
okulisty, a potem jeszcze do różnych sklepów.
dzień był naprawdę dziwny. Jeszcze chyba nigdy nie przeżyłem niczego
podobnego. Dziś Rey zrobił dla mnie naprawdę wiele. Poznałem kilku jego
znajomych. Jedną z nich była Mia, fryzjerka. Obcięła mi włosy i teraz
nie umiem się poznać, gdy patrzę w lustro. Wyglądam jak zupełnie inny
człowiek. Jestem innym człowiekiem. Bo później Rey zabrał mnie do
okulisty, a potem jeszcze do różnych sklepów.
Do warzywniaka, do mięsnego i do piekarni na rogu.
Serio.
Jeśli kiedykolwiek pomyślę, że nie mam życia, bo jestem Literą, siedzę w
internecie i nawet mój warlock z WoWa mnie nie lubi, przypomnę sobie
pamiętniczek Jiro i ekscytacje fryzjerem…
Jeśli kiedykolwiek pomyślę, że nie mam życia, bo jestem Literą, siedzę w
internecie i nawet mój warlock z WoWa mnie nie lubi, przypomnę sobie
pamiętniczek Jiro i ekscytacje fryzjerem…
Pan
okulista powiedział, że najlepsze byłyby szkła kontaktowe, bo są
wygodniejsze od okularów, poza tym mam bardzo ładne oczy…
okulista powiedział, że najlepsze byłyby szkła kontaktowe, bo są
wygodniejsze od okularów, poza tym mam bardzo ładne oczy…
Standardowa filmowa przemiana brzydkiego kaczątka w łabędzia za pomocą zmiany fryzury i zdjęcia okularów – odhaczyć!
(“Pan okulista” – czy to nie kojarzy się Wam ze sposobem mówienia dziecka?)
(Małego dziecka, co najwyżej zerówkowicza.)
Mam bardzo ładne oczy! Ciekawe, dlaczego rodzice nigdy mi tak nie powiedzieli, nigdy nikt…
Mam
teorię: jego rodzice rzeczywiście, jak pisała Sine, byli japanofilami,
do tego stopnia, że choć sami byli parą rudych, zielonookich
Irlandczyków, to wymarzyli sobie dziecko o azjatyckich rysach i byli
bardzo rozczarowani, kiedy jednak urodziło się białe.
teorię: jego rodzice rzeczywiście, jak pisała Sine, byli japanofilami,
do tego stopnia, że choć sami byli parą rudych, zielonookich
Irlandczyków, to wymarzyli sobie dziecko o azjatyckich rysach i byli
bardzo rozczarowani, kiedy jednak urodziło się białe.
—
Jiro, ile ty naprawdę masz lat? — spytał nagle. Zaskoczyło mnie to
pytanie. Zdezorientowało zupełnie. Nie miałem pojęcia, skąd mu to teraz
przyszło do głowy. Na początku nawet zapomniałem, co odpowiedzieć.
Jiro, ile ty naprawdę masz lat? — spytał nagle. Zaskoczyło mnie to
pytanie. Zdezorientowało zupełnie. Nie miałem pojęcia, skąd mu to teraz
przyszło do głowy. Na początku nawet zapomniałem, co odpowiedzieć.
— Co… — wykrztusiłem, zanim doszedłem do siebie.
Ekskjuze
mła, ale człowieka, który nie jest w stanie odpowiedzieć na proste
pytanie o wiek, nie wyobrażam sobie ani na studiach, ani w żadnej pracy.
mła, ale człowieka, który nie jest w stanie odpowiedzieć na proste
pytanie o wiek, nie wyobrażam sobie ani na studiach, ani w żadnej pracy.
(Klient: Ile kosztuje kanapka?
Jiro: Co? Eee… Yyyy… <wybucha płaczem i ucieka na zaplecze>)
—
Mia powiedziała, że wyglądasz na dwadzieścia — wyjaśnił Rey. Na jego
twarz powrócił jego dawny uśmiech. — A na profilu w L-offline
napisa-łeś, że masz dwadzieścia dwa. Jak to w końcu jest?
Mia powiedziała, że wyglądasz na dwadzieścia — wyjaśnił Rey. Na jego
twarz powrócił jego dawny uśmiech. — A na profilu w L-offline
napisa-łeś, że masz dwadzieścia dwa. Jak to w końcu jest?
No tak, bo to jest różnica wyrażająca się w milionie zmarszczek…
To jest różnica! Porównaj sobie Biebera – 20 lat i Trybsona – 22 lata!
Touché!
—
Mam dwadzieścia dwa lata — odparłem. Poczułem, że łzy przechodzą, że
mogę rozmawiać z Reyem, wcale nie płacząc. — Przecież studiuję. (a gdyby miał dwadzieścia, to by nie mógł?)
Mam dwadzieścia dwa lata — odparłem. Poczułem, że łzy przechodzą, że
mogę rozmawiać z Reyem, wcale nie płacząc. — Przecież studiuję. (a gdyby miał dwadzieścia, to by nie mógł?)
—
Taaa, jasne. — Rey stuknął się palcem w czoło. — Szczerze, ja też
myślałem, że masz mniej, gdy się spotkaliśmy. Myślałem, że zmyślasz na
portalu…
Taaa, jasne. — Rey stuknął się palcem w czoło. — Szczerze, ja też
myślałem, że masz mniej, gdy się spotkaliśmy. Myślałem, że zmyślasz na
portalu…
Nie ty jeden.
—
Może dlatego, że się za wcześnie urodziłem. — Nawet było mi całkiem
wesoło. Pomyślałem, że wtedy, przy Reyu, mógłbym się nawet śmiać.
Zdziwił się, chyba nie zrozumiał.
Może dlatego, że się za wcześnie urodziłem. — Nawet było mi całkiem
wesoło. Pomyślałem, że wtedy, przy Reyu, mógłbym się nawet śmiać.
Zdziwił się, chyba nie zrozumiał.
— Jak to, za wcześnie? — spytał lekko zdezorientowany. Pierwszy raz, odkąd go poznałem.
Ten też chyba chował się w pudełku, skoro nie słyszał o wcześniakach…
—
Urodziłem się o trzy miesiące za wcześnie — wyjaśniłem. — A w
dzieciństwie dużo chorowałem. Podobno dlatego nie urosłem tak, jak moi
rówieśnicy. Dlatego może teraz wyglądam na kilka lat mniej, niż mam w
rzeczywistości.
Urodziłem się o trzy miesiące za wcześnie — wyjaśniłem. — A w
dzieciństwie dużo chorowałem. Podobno dlatego nie urosłem tak, jak moi
rówieśnicy. Dlatego może teraz wyglądam na kilka lat mniej, niż mam w
rzeczywistości.
—
Taaa, jasne — powtórzył Rey. Odwrócił się do mnie i uśmiechnął. Tak po
prostu. Odwzajemniłem ten uśmiech, choć bałem się, jak on na to
zareaguje. Rey nie był na mnie zły, chyba też chciał tego uśmiechu.
Taaa, jasne — powtórzył Rey. Odwrócił się do mnie i uśmiechnął. Tak po
prostu. Odwzajemniłem ten uśmiech, choć bałem się, jak on na to
zareaguje. Rey nie był na mnie zły, chyba też chciał tego uśmiechu.
Na litość boską, ten chłopak zachowuje się, jakby w dzieciństwie ktoś lał go pasem za każde spojrzenie nie tak!
Pssst.
Tam dalej są seksy. Serio. Seksy z tym upośledzonym dzieciakiem. Już
nawet nie wiem, co mam kumulować – wódkę, czy gify…
Tam dalej są seksy. Serio. Seksy z tym upośledzonym dzieciakiem. Już
nawet nie wiem, co mam kumulować – wódkę, czy gify…
Wtedy,
po raz pierwszy, przyjrzałem mu się dłużej. Był naprawdę przystojny.
Może niemal tak bardzo, jak Josh. Miał takie głębokie, granatowe oczy,
które chyba śmiały się cały czas, ale miały w sobie jakąś dziwną
tajemnicę i magię.
po raz pierwszy, przyjrzałem mu się dłużej. Był naprawdę przystojny.
Może niemal tak bardzo, jak Josh. Miał takie głębokie, granatowe oczy,
które chyba śmiały się cały czas, ale miały w sobie jakąś dziwną
tajemnicę i magię.
To nie magia, to szkła kontaktowe.
Jeśli
ma jasnobrązowe włosy i granatowe oczy, to najprawdopodobniej soczewki.
Oczy o barwie granatowej nie dość, że spotyka się dość rzadko
(zazwyczaj niebieskie oczy są bardzo jasne, albo ciemne, ale
przytłumione szarością), to jeszcze zwykle u blondynów.
ma jasnobrązowe włosy i granatowe oczy, to najprawdopodobniej soczewki.
Oczy o barwie granatowej nie dość, że spotyka się dość rzadko
(zazwyczaj niebieskie oczy są bardzo jasne, albo ciemne, ale
przytłumione szarością), to jeszcze zwykle u blondynów.
To są mangoludki, mangoludek może mieć oczy i włosy w każdym kolorze.
Przez chwilę zastanawiałem się czy jest na świecie ktoś, kto odgadłby takie oczy.
Diabeł nie odgadnie, co w nich chowasz na dnie…
Nerw wzrokowy. Wygrałam?
No
i ten jego uśmiech, taki promienny i szczery. Nie potrafiłbym nigdy
opisać, jak naprawdę wygląda Rey, żeby nie pominąć niczego istotnego, w
czym nie zawarłaby się ważna cząstka Reya. Miał rozwichrzone,
jasnobrązowe włosy, których — być może — nigdy nie czesał,
i ten jego uśmiech, taki promienny i szczery. Nie potrafiłbym nigdy
opisać, jak naprawdę wygląda Rey, żeby nie pominąć niczego istotnego, w
czym nie zawarłaby się ważna cząstka Reya. Miał rozwichrzone,
jasnobrązowe włosy, których — być może — nigdy nie czesał,
Wobec czego miał na głowie imponujący kołtun.
ale bardzo ładnie współgrały z beztroską w granatowych oczach, uśmiechem na wąskich, drobnych wargach
Jasiu,
wyjmij kajecik i zanotuj: możesz się beztrosko uśmiechać tylko, jeśli
masz brązowe włosy; uśmiechający się blondyn wygląda jak głupek, a
brunet to już w ogóle jakieś nieporozumienie.
wyjmij kajecik i zanotuj: możesz się beztrosko uśmiechać tylko, jeśli
masz brązowe włosy; uśmiechający się blondyn wygląda jak głupek, a
brunet to już w ogóle jakieś nieporozumienie.
i całą, wysoką, postawną postacią, z której promieniowało tak dużo pewności siebie. Pewności, której mnie brakowało.
—
Idź już do domu. jutro nie wstaniesz — powiedział, a raczej
zakomunikował, podnosząc się z miejsca. Ja również wstałem. Uśmiechnął
się jeszcze raz i ruszył w kierunku przeciwnym niż ja. Naraz zrobiło mi
się smutno. Wiedziałem, że jutro na pewno będzie lepiej, Josh na pewno
nie będzie się ze mnie śmiał (znaczy się, nie on, tylko jego koledzy),
bo jutro już nie będę się ani jąkał, ani zacinał i nie będę płakał,
tylko zaproszę go do kina. Ale Rey szedł w inną stronę…
Idź już do domu. jutro nie wstaniesz — powiedział, a raczej
zakomunikował, podnosząc się z miejsca. Ja również wstałem. Uśmiechnął
się jeszcze raz i ruszył w kierunku przeciwnym niż ja. Naraz zrobiło mi
się smutno. Wiedziałem, że jutro na pewno będzie lepiej, Josh na pewno
nie będzie się ze mnie śmiał (znaczy się, nie on, tylko jego koledzy),
bo jutro już nie będę się ani jąkał, ani zacinał i nie będę płakał,
tylko zaproszę go do kina. Ale Rey szedł w inną stronę…
— Dziękuję — zawołałem za nim, zanim sam zorientowałem się, co robię.
Ty uważaj, bo zaczniesz wygłaszać wykłady, zanim zorientujesz się, co robisz.
— Dziękuję ci za dziś, Rey! Kiedy się zatrzymał i odwrócił, zrobiło mi
się niesamowicie gorąco na twarzy. Gdy zawrócił w moją stronę, poczułem
się nieswojo i miałem ochotę uciec. Kiedy już prawie to zrobiłem, Rey
poklepał mnie po ramieniu i uśmiechnął się.
— Odprowadzę cię — powiedział. — Jest już ciemno.
Jeszcze się zgubisz, biedne dzieciątko, i zapłaczesz na śmierć w jakimś zaułku.
Odprowadził
pod same drzwi. Przez całą drogę szliśmy w milczeniu, mimo że zapewne
każdy z nas miałby wiele do powiedzenia. Tak samo w milczeniu weszliśmy
do kamienicy, a gdy zamknąłem za sobą drzwi, Rey odszedł. Odszedł i znów
w pudełku zrobiło się pusto. Ale już nie tak smutno. Tego byłem pewien —
Rey dał mi nadzieję, że Josh może mnie pokochać.
pod same drzwi. Przez całą drogę szliśmy w milczeniu, mimo że zapewne
każdy z nas miałby wiele do powiedzenia. Tak samo w milczeniu weszliśmy
do kamienicy, a gdy zamknąłem za sobą drzwi, Rey odszedł. Odszedł i znów
w pudełku zrobiło się pusto. Ale już nie tak smutno. Tego byłem pewien —
Rey dał mi nadzieję, że Josh może mnie pokochać.
A nadzieja matką głupich…
Z salonu fryzjerskiego dwa na dwa metry pozdrawiają: Q podrywająca ukochanego za pomocą sznura i chloroformu, Kura, pomagająca założyć koszulę RDJ i Sineira z piekielnym pudełkiem na lunch,
zaś Maskotek nad brzegiem rzeki Hudson usiadł i zapłakał.
"Wiedział, że lubi kolor niebieski i czerwony, imprezy klubowe, dobry alkohol"
Taaa, i dobre filmy, dobrą muzykę i dobre jedzenie. Bo kto nie lubi. Cóż za zgłębiona charakterystyka.
Melomanka
Ja nie lubię alkoholu! Ani dobrego, ani żadnego.
Ojej opko straszne, bohater tragiczny w każdym możliwym znaczeniu. Plus uwaga luźna: strasznie niewygodnie czyta się granatowe komentarze na czarnym tle, praktycznie każdy komentarz musiałam sobie zaznaczać.
Okej, następnym razem może zmienię kolor…
Dłonie łatwo wyjaśnić – żeby było yaoi, muszą być yaoi hands. Nawet, jeśli jesteśmy w książce!
"Opowiadania Kotori" och, jak chciałabym dorwać to dzieło w swoje łapki. Czy jest coś gorszego niż yaoi opka pisane przez niewyżytą polska młodzież? <3 Dłonie głównego bohatera mnie zabiły,są przepiękne.
Nie dałam rady przeczytać do końca. Mimo tego, że Wasze komentarze powalają na łopatki i nie raz rozśmieszały, opowiadanie jest przerażająco głupie i ciężko się je czyta. Nie wiem jakim cudem Wam się udało, gratulejszyn.
Płaczący cały czas główny bohater nie jest dla mnie. Jestem na to za stara (uch). I może w tym jest ukryty sens? Może opowiadania na Kotori są skierowane do odbiorców, przed którymi pierwsze miłości? Pewnie jest zastrzeżenie, że opowiadania są przeznaczone dla pełnoletnich osób, ale wiadomo, że sięgają do nich też i młodsze dziewczyny (bym się uśmiała, jakby któryś chłopak to czytał. No sorry…). Poziom jest tragiczny. Co robią redaktorki, korektorki, cholera wie kto jeszcze w Kotori – nie wiadomo. Może następnym razem przeczytam więcej analizy. Trudno powiedzieć. "Not alone" jest zbyt beznadziejnym opowiadaniem a ja do masochistek nie należę.
I się powtórzę – świetna robota :).
To coś mnie zabiło. Najpierw myślałam, że to twór tak tragiczny, że aż pod pewnymi względami wspaniały, ale ostatecznie wyszło na: tak tragiczny, że aż wspaniały, ale ciągle tragiczny, bo tragicznie wspaniały (…)(nieskończony bełkot). To ciągłe ryczenie boChatera skojarzyło mi się z kobietami w ciąży x1000000000. Ogólnie jako człowiek poczułam się urażona, bo jak dla mnie ałtorka obraża cały gatunek ludzki.
Aaa, no i teges. Mnie tam kolor czcionki nie przeszkadzał w żadnym stopniu.
Bojciu co za żenada z tego tekstu… ;___; Ale patrząc po opisach ekipy z wydawnictwa, jakoś bardzo się nie dziwię, Njabardziej jednak szkoda mi pana tłumacza z japońskiego: "anglisto-japonista z wykształcenia, gracz z pasji, tłumacz yaoi z konieczności"
A jeśli chodzi o upośledzenie Jiro to nie ma się chyba za bardzo nad czym zastanawiać. Ot początkowo miał mieć góra 15 lat, ale potem się okazało, że nie mógłby mieszkać sam w domu. Zrobienie z rodziców nic nie widzących idiotów nie przyszło tfffurcy do głowy, więc postanowił zwyczajnie dodać Jiro trochę lat. A że nic do tego nie pasowało to już żaden problem przecież 😀
Ja bym chciała wiedzieć, skąd wydawnictwo czerpie środki na wydawanie tego czegoś, bo chyba nie z zyszków ze sprzedaży…?
Jako osoba pracująca w salonie optycznym powiem tak: chwała Boru, że tych wielkich, ciężkich, potwornych ramek nie ma, bo zgodnie z modą kupowałyby je chude blond dziewczątka, które wyglądają w nich tak mniej więcej, jak Jiro. Znaj proporcją, nie kupuj okularów większych od głowy…
A już na pewno nie przy dużych mocach na minusie 😛
Pal licho rzeczywisty wiek bohatera (po modyfikacji czy przed)i jego łzotok. Mnie bardziej interesuje wiek autorki i fakt, że najwyraźniej uważa ona Jiro Płaczkę za ekscytującego bohatera, na którego ktoś jest w stanie lecieć.
Jezu Jezu (nieczyt.)
@Degausser – bo kolor został zmieniony. Przedtem był granatowy, jak w recenzji o Lokim Prezesie…
ksz, ksz, jeśli chodzi o tzw. yaoihands, to proponuję spojrzeć tutaj: http://yaoihands.tumblr.com/
okazuje się, że taka przypadłość dotyka prawie wszystkich bohaterów yaoi. może to jakaś choroba?
Q, jaki serwer? 😀
Gdyby nie Dżiro Najbardziej Wkurzający Bohater Ever, ksioopko dużo by zyskało. Może nawet dałoby się to przeczytać, chociaż to schemat poganiany kliszą. Oczywiście mówię o analizowanym fragmencie, podejrzewam, że seksy będą zue i kropka (oraz wykrzyknik oraz więcej wykrzykników oraz może parę jedynek).
Powodzenia.
Sif
Mam prośbę – taką tyci, tyci, tyci… Gejów mam już wystarczająco dużo w pracy, czytać jajojców już naprawdę nie mam ochoty – może w niedługim czasie zrobicie analizę jakiegoś opka typu Snamione ? Proszę proszę proszę proszę 🙂
Najlepsze kąski, których nie mogłem sobie darować:
"Jednak otwierał zawsze, z nadzieją, że to nie listonosz" – no błagam, czy w historii literatury/ksioopek udało się komukolwiek skonstruować bardziej patetyczną postać?
Widziałam sensu cień
Po opku tłukł się niczym szpak.
Opka to nie jego świat
Więc czuł się jakby trutkę zjadł.- mnie osobiście zmiotło:)
Mózg? Charakter? Jaja?
Do poderwania jakiegoś obcego typa nieokreślonej orientacji? Raczej chloroform i pięć metrów sznura. – ou yeah 🙂
Ta scena z podejściem do Josha na stołówce i "ee… widelec ci upadł", do tego ta reakcja jego paczki… po prostu największy WTF w moim życiu. Późna podstawówka to max, co mogę im dać.
Analiza naprawdę bardzo dobra, dużo dobrych (Waszych) tekstów, chociaż opko jest tragiczne. I nie mam na myśli stylistycznie, gramatycznie czy językowo. Śmierdzi na kilometr kamuflowaną pedofilią, z tym całym bohaterem, który niby ma 22 lata, ale aŁtor/aŁtorka dobrze zadbał/-a, żeby czytelnik miał przed oczami 10-latka, z tym szczenięcym zachowaniem, sposobem bycia i chłopięcym wyglądem.
Też mam dosyć gejów i chociaż nie popieram powrotu do Pottera, bo tam nie znam zbytnio kanonu, to jednak również proponuję przejście do jakichś innych klimatów:)
Sorry, ale właśnie zdałem sobie sprawę, że konieczne jest sprostowanie:
"Jednak otwierał zawsze, z nadzieją, że to nie listonosz" – no błagam, czy w historii literatury/ksioopek udało się komukolwiek skonstruować bardziej patetyczną postać?
Oczywiście chodziło o żałosną postać, po prostu po głowie mi chodziło "pathetic".
Q, rządzisz.
Rany,skąd Wy to wytrzasnęliście?
Zgroza.Przy tym bohaterze poczułam się twarda jak Dean Winchester…
Bohater na terapię, autorka na lekcje pisania.
Wszystkiego naj na Święta!
Hasło :sake.Przyda się!
Chomik
"Okane ga nai"!!! nic więcej nie trzeba dodawać:
http://manga.animea.net/okane-ga-nai-chapter-0-page-3.html
i nawet pudełeczko ładne się znalazło…
😛
S.
Mam jakąś niewytłumaczalną słabość do opkobohaterów, którzy bez przerwy płaczą (vide Bieber z mojej pierwszej analizy). Może dlatego, że takie zachowanie u 22-letnich mężczyzn sprawia niesamowicie absurdalne wrażenie, a może dlatego, że postacie tego typu i tak są mniej denerwujące niż podobne egzemplarze w realnym lajfie.
Josh chodzący wszędzie z paczką mię ukwikał.
"Wyższa Szkoła Udawania Matoła."
Wyższa Szkoła Udawania Niepoprawnego Matoła-Yaojowca (WSUŃMY).
"musi być naprawdę wspaniały, skoro ma takich ślicznych znajomych"
*słabnącym głosem* Sanitariuuusz!…
"Btw, skoro Mia jest taka dobra, co robi w tej norze?"
Po prostu lubi tę robotę?
Próba podrywu na widelec była przemocarna! :DDD
Babatunde, nie wiem, jak inni, ale ja cały czas czekam na Twój jajojec o Masaju i niemieckim koloniście :D.
Boru, jaki ten Jiro ciapciakowaty. O ile lubię, gdy bohater literacki okazuje uczucia i nie wstydzi się łez, to takie melepety, mażące się bez żadnego konkretnego powodu, działają mi na nerwy. Już się boję, do czego dojdzie, jak seksy będą.
Chyba dawno nie byłam w internetach, bo znowu się zastanawiałam, jak można było to wydać. A przecież tyle códuw już widziałam! Rów Mariański od spodu 😀
Trafne komentarze, standardowo czuję do Was tró loff za wytrzymałość po przeczytaniu 😀
@Anonimowy z 17:49: jaojec na razie jest na takim etapie, że adres bloga zarezerwowany, co oznacza, że może już za jakiś rok Będzie Nocia. 😛
Mam tylko taki problem, że ani z Masaja, ani z Niemca raczej nie będzie płaczek ogrodowy, więc nie wiem, czy przypadkiem nie przekraczam zasad konwencji.
Można prosić o numery analiz wszystkich książek jakie zostały tutaj zanalizowane? 😀
Captcha: Mira itshapt. Staram się wymyśleć coś kreatywnego, ale ciężko idzie.
Jestem w połowie opka, a już umarłam. Mam koleżankę, która lubi Yaoi i ją to jeszcze bardziej przerażało…
Ostatnio pojawia się tu dużo opek wydanych drukiem. Nie przeszkadza mi to, bo czy z papieru czy z blogaska są podobnie rozbrajające, a twór pani Felicjańskiej ominęłam tylko dlatego, że sceny, jakich tam pełno, mnie zniesmaczają.
Ale zaczęłam się zastanawiać co powoduje, że zajmujecie się teraz głównie "ksioopkami"? Dzięki self-publishingowi na pewno więcej takich, ale czy to jedyny powód? Czy może też mniej pojawia się blogasków?
Siberian Tiger:
"Śmierdzi na kilometr kamuflowaną pedofilią, z tym całym bohaterem, który niby ma 22 lata, ale aŁtor/aŁtorka dobrze zadbał/-a, żeby czytelnik miał przed oczami 10-latka, z tym szczenięcym zachowaniem, sposobem bycia i chłopięcym wyglądem. "
Oj, nie przesadzajmy. Po opisie uniwerku widać, że aŁtor/ka nie wyszedł/wyszła jeszcze z liceum, a mogę zaświadczyć własnym przykładem, że w tym wieku stylizowanie faceta na dziecko – zwłaszcza w klimatach animcowych! – wydaje się po prostu rozczulające i kawaii (ja robiłam takie rzeczy Nearowi z Death Note). Chodzi o prosty mechanizm, czytelnik ma się użalić nad bohaterem – małe sierotki budzą litość – zróbmy z bohatera małą sierotkę.
Nie ma w tym żadnego pociągu do dzieci ani w ogóle najmniejszego przełożenia na rzeczywistość.To jedna dobra wiadomość.
Druga: z tego się wyrasta. 😉
A tak w ogóle, to Jiro, sądząc po ilustracji, jest polonistą. Jako żywo, tak się czesze i ubiera połowa moich kolegów z roku!
Hasz
Swego czasu spotkałam na konwencie panie z Kotori i wydawały się rozgarnięte, dlatego nie ogarniam jak mogły wydać COŚ TAKIEGO. To jest straszne. Chociaż… mimo że fabuła jest przewidywalna i głupia to mam wrażenie, że byłoby to zdatne do czytania, gdyby nie GŁÓWNY BOHATER. Szczerze to chyba nawet lisi Naruto i koci Sasuke zachowali się znośniej – wprawdzie jak dzieci, ale przynajmniej nie wiecznie ryczące dzieci. Tragedia.
Ómarło mnie przy kaczusi i ciupciaśnych błyszczykach 😀 .
"jak czytam po raz fafnasty o tym, że Jiro zalewa się łzami z powodu jakiejś totalnej durnoty, to mam zamiar napisać fanfika o jego przygodach w Silent Hill, ewentualnie spin-offa SCP Containment Breach."
W SCP nawet nie zdążył by się zalać łzami, już by mu kark skręciło. Dżiiizys, jestem dopiero na początku, a już mam taki kociokwik…
"Ja jestem łagodna, niebiańsko cierpliwa i wzruszam się na filmach, a mimo to i tak mam ochotę przywalić mu szpadlem i załatwić miejscówkę sześć stóp pod ziemią."
Ja tak samo (jak nie bardziej), jestem bardzo wrażliwa, ale jak raz właśnie taki "ciapciuś" (jak moja Mama go nazwała) do mnie zarywał, to dostawałam wkur*u już na sam jego widok.
"Obawiam się, że Jiro jednak nie zapłacił Reyowi na tyle, aby usługi seksualne wchodziły w grę. Swoją drogą, niby taki wrażliwy, a raczej do jego małego móżdżku nie dojdzie, że właśnie zrobił coś porównywalnego do domagania się seksu od kelnerki, bo w końcu – i to usługa, i to usługa, jaka różnica…"
No właśnie, już od początku pomyślałam czy nie lepiej by było znaleźć jakąś męską prostytutkę…? Co ja gadam, przecież wrażliwe serduszko Jiro nie wytrzymałoby takiego "brudnego" rozwiązania. Prostytucja, a fe! *idzie się zalać łzami*
"— Nie zostawiaj mnie, Rey! — krzyknął Jiro. Puścił jego rękaw i upadł na podłogę, chowając twarz w dłoniach."
Idę o zakład, że na podłodze siedział w pozycji "słitaśna dziewczynka z anime"
http://www.testriffic.com/resultfiles/27329anime_girl_fav7639a.jpg
"Tak nawiasem mówiąc, według oryginalnej ilustracji z książki, Jiro wygląda tak:"
YAOI HAAAAAMDS <3 !!!
"— Jesteś naprawdę piękny. Ale pamiętaj, że prawdziwe piękno nosisz w serduszku.
— Och! — Jiro poczuł, że znów wilgotnieją mu oczy.
— Nie płacz, nie płacz. — Mia natychmiast dojrzała pierwsze łzy."
*żałosne wycie*
Panie Prezydencie (Pani Prezydent?), nie mam wódki pod ręką, podzielisz się :c ?
MaiCroft
"nigdy jednak nie widziałam tylu, aby łazili po sobie.
Ja widziałam, ale Polibuda to ponoć inny świat. ;)"
Wszystko zależy od tego, jak duży jest budynek uczelni, jak rozplanowany, ile wydziałów w nim upchnęli i ilu akurat naprzyjmowali studentów. U nas w piwnicy budynku ciągnął się na przykład labirynt wąskich korytarzy (niektóre ślepe), w których naćkano dziesiątki małych salek. Jak kończyły się zajęcia i wszyscy wychodzili jednocześnie, potrafił się zrobić spory tłok.
No, ale mimo wszystko nigdy nie widziałam, żeby ludzie deptali po leżącym studencie. Jak ktoś się przewrócił na schodach, osoba za nim zawsze pomogła mu się pozbierać. Wbrew pozorom myśmy się tam przychodzili uczyć, a nie cosplayować Walking Dead.
"Dlaczego właściwie on nosi za duże ubrania?"
Hmm, może ma kompleksy z powodu sylwetki, dlatego stara się ją zamaskować luźnymi ubraniami? A może lubi hip-hop?
Dobra, kogo ja próbuję nabrać, przecież autorce nie potrzeba lepszego powodu, niż taki że drobny chłopaczek w za dużych ciuchach wygląda jej zdaniem tak rozczulająco i kawaii.
A w ogóle to Jiro w wieku 22 lat powinien być już na wylocie z tych studiów – znaczy, nie na granicy eksmatrykulacji za ogólne nieogarnięcie, tylko po prostu na ostatnim roku, który powinien spędzić na pisaniu pracy (żadne tam "egzaminy końcowe na koniec roku szkolnego"). No, chyba że postanowił sobie odbić to zbyt wczesne urodzenie, kiblując później w szkole.
Aha, dla porządku dodam, że nieustająco kibicuję idei analizowania oficjalnie wydanych dziełek (albo chociaż dziełek aspirujących do wydania).
To jest tak bardzo zue…
Gratuluję analizy.
Dzikie beznecie mnie zabiło. Później perełek więcej i więcej, opko coraz żałośniejsze (3 razy musiałem przerywać), gdyby nie wasze komentarze to bym nie przeczytał pierwszych dziesięciu akapitów. Pytanie, kto to wydaje i kto to czyta.
A pytanie do was, jak wy robicie te analizy – spotykacie się, ktoś czyta i wy komentujecie czy jak?
O rany, trzy dni mi zajęło przebrnięcie przez to opko! Jak Was czytam regularnie, to to chyba będzie rekord. Co za mameja zasmarkana…
Analiza jak zwykle świetna! (:
Anonimowy z 19 kwietnia: do tej pory zanalizowaliśmy cztery książki i są to następujące analizy:
185, 186, 187 – Achaja
217, 218, 219, 220, 222 – McDusia,
243, 244, 248, 251 – Bezdomna
254, 255, 256, 257 – Wszystkie odcienie czerni.
A co do pytania, czy jest teraz mniej blogasków… Nie, raczej nie jest ich mniej, ale może większa liczba analiz książek wynika stąd, że opka wydane drukiem bardziej irytują?
Popieram analizowanie książek, o ile w necie piszą dzieciaki dla dzieciaków i można to olać, tak na takie tFory, jak powyższe idzie papier, drzewa i w ogóle katastrofa. AŁtor(ka) powinien/-na za karę własnoręcznie zasadzić średniej wielkości las.
Bohater wyjątkowo wkurzający, ale analiza kwikaśna. Przy "oświadczynach" musiałam zrobić przerwę i z cichym rżeniem iść na spacer. Rozwalił mnie też chloroform do podrywu i mycie głowy w McDonaldzie 😀
Kurcze, lubię wrażliwych bohaterów, ale no ludzie! To COŚ nie jest wrażliwe, tylko przewrażliwione na własnym punkcie, egocentryczne i najwyraźniej nie jest w stanie myśleć o czymkolwiek innym, niż własnym "nieszczęściu". Smutne, że tak się teraz kształtuje pojęcie wrażliwości 🙁 Fakt wyraźnego niedorozwoju już pomijam, wiele upośledzonych dzieci jest milszych i sympatyczniejszych, a nawet bystrzejszych od TEGO.
Hasz: "Oj, nie przesadzajmy. Po opisie uniwerku widać, że aŁtor/ka nie wyszedł/wyszła jeszcze z liceum, a mogę zaświadczyć własnym przykładem, że w tym wieku stylizowanie faceta na dziecko – zwłaszcza w klimatach animcowych! – wydaje się po prostu rozczulające i kawaii (ja robiłam takie rzeczy Nearowi z Death Note). Chodzi o prosty mechanizm, czytelnik ma się użalić nad bohaterem – małe sierotki budzą litość – zróbmy z bohatera małą sierotkę.
Nie ma w tym żadnego pociągu do dzieci ani w ogóle najmniejszego przełożenia na rzeczywistość.To jedna dobra wiadomość.
Druga: z tego się wyrasta. ;)"
Fakt, biorąc pod uwagę, że to pisała pewnie nastolatka, to może to się wydaje bardziej normalne. Pewnie kwestia tego, że nigdy nie byłem nastolatką, która by miała słabość do facetów-sierotek:)
Zaskoczę Cię: ja też nie. 😉 Jak się rzekło, tu nie ma nic z rzeczywistych upodobań, no, może prócz upodobania do angstowych opek.xD
Hasz
OPOWIADANIA KOTORI! OPOWIADANIA KOTORI! W KOŃCU KTOŚ SIĘ ZA TO WZIĄŁ!
…
Okej, idę czytać XD
Jaśniepanie, to coś jest jeszcze gorsze niż kiedy czytałam to pierwszy raz…
Pamiętniczek Jiro rozwala system.
Masakra. To ja z nerwicą i wszystkimi moimi paranojami, lękami i dolegliwościami, nawet jako nadwrażliwe dziecko nie byłam taka rozmamlana. I mam ogromną nadzieję, że to się nigdy nie stanie!
Niemniej nie lubię czytać o bohaterach, którzy cechują się bardzo młodym/dziecinnym wyglądem, a mimo to kogoś pociągają, bo… choć jestem dorosłą kobietą, sama jestem drobna, mała, chuda, a mam partnera, który nie jest ani pedofilem ani innego rodzaju zboczeńcem i czytanie tych wszystkich komentarzy jest dla mnie żenujące, jeśli mogę wyobrazić sobie, że ktoś może do mnie czuć/o mnie myśleć w podobny sposób. A tego nie chcę. Chociaż może samo zachowanie ma wiele z tym wspólnego? Ostatecznie można wyglądać jak nastolatka i zachowywać się jak dojrzała kobieta, jak również można mieć czterdziestkę na karku i zgrywać głupią smarkulę.
Btw – można mieć granatowe oczy i nie być blondynką. Moja kuzynka ma granatowe oczy i nawet jako dziecko nie była blondynką. Całkiem możliwe, że można określić jej oczy jako szaro-granatowe (jej ulubione określenie to "kolor burzowy" ;)), ale dopiero kiedy przyjrzy się im uważnie z bliska.
Myślę, że w przypadku Jiro wrażenie "zakamuflowanej pedofilii" bierze się nie tyle z jego wyglądu, co bardzo dziecinnego zachowania; to właśnie decyduje, jak odbieramy tę postać. Dla mnie w każdym razie informacja, że on ma 22 lata za każdym razem jest wielkim zgrzytem, bo w umyśle wytworzyłam sobie obraz… no, najwyżej trzynastolatka. Najwyżej!
Przy Jiro przede wszystkim jego dziecinność się wysuwa na pierwszy plan, jest wielokrotnie podkreślana na milion różnych sposobów i dodatkowo akcentowana. Co innego dorosła kobieta o dość dziecinnym wyglądzie, ale zachowująca się/ubierająca itp. jak dorosła kobieta, a co innego Jiro, którego dziecinny wygląd jest ciągle podkreślany przez nagminne używanie zdrobnień jak przy małym dziecku ("rączki", "oczka") i który zachowuje się jak upośledzony kilkulatek.
@Prezydent Internetu Q: dokładnie to samo było w opku o Naruto i Sasuke z kocimi i lisimi przymiotami. Naruto miał tam podobno 16 lat, a opisywany był jak parolatek czy wręcz niemowlak(słodkie usteczka, małe rączki, nóżki, główka, brzuszek), co w połączeniu z ryćkaniną rodem z pornola sprawiało wybitnie obleśne wrażenie. Ałtorkom pewnie wydaje się, że takie udziecinnianie bohaterów jest bardzo słit i kawaii, no ale koń (i efekt końcowy) jaki jest, każdy widzi. Wrażliwość – tak, robienie z bohatera zdziecinniałej ciaparajdy – zdecydowanie nie.
…Wy tylko sobie tak żartujecie, prawda? To wcale się nie ukazało drukiem. To niemożliwe…
Przy Jiro nawet nasza największa wydziałowa pierdoła zaczyna sprawiać wrażenie ogarniętego i rezolutnego jegomościa.
Maryboo
Zgadzam się z kurą, właśnie też mi się wydaje, że większą rolę odgrywa tutaj zachowanie Jiro niż wygląd. Te jego reakcje… ktoś mu nie odpowiedział "cześć" i już jego świat się zawalił. Te fragmenty z pamiętniczka, w których opisuje wizytę u fryzjera. To skoncentrowanie na własnych uczuciach i definiowanie siebie przez to, kto mnie lubi, a kto nie, brak dystansu do siebie i brak właściwie innych problemów niż "bycie kochanym przez ukochanego".
Swoją drogą – próbowałem przeczytać teraz jeszcze raz same dialogi i wychodzi trochę lepiej. Ale niestety nie jest wcale dużo lepiej. Tzn. podejrzewam niecelowy zabieg, że narrator podchodzi do Jiro jak do dziecka i wszystko z nim związane opisuje jako delikatne i wrażliwe. (Tak myślę, ciekawy – choć trudny, aby nie został uznany za błąd – zbieg by może wyszedł, gdyby narrator opisywał go jako delikatnego wrażliwca, podczas gdy dialogi wskazywałyby na coś zupełnie innego.)
"Ogólnie jako człowiek poczułam się urażona, bo jak dla mnie ałtorka obraża cały gatunek ludzki. "
^Może ałtorka jest mizantropem?
O ile w tym opku o Naru i Sasu to rzeczywiście się narzucało, o tyle tutaj doszukiwanie sie kryptopedofilii to chyba nadintepretacja:
1. Upodobanie romantyczne/seksualne do słabych lub ciapowatych facetów to jeszcze żadna dewiacja. Takie preferencje ma całkiem sporo ludzi. Nie nazywajcie zwyrolstwem czegos tylko dlatego że nie trafia w Wasze gusta! A tu że ktoś z tą cechą pojechał po bandzie to inna sprawa… ;P
2. Nie wiem jakie Wy dzieci znacie, ale ja sobie czytając o Jiro nie jestem w stanie wyobrazić ani 10latka ani 5latka. Niezaradność życiowa =/= sposób myślenia dziecka. Nie znam żadnego dzieciaka, który by myślał albo zachowywał się jak Jiro, za to znałem kilku nastolatków i dorosłych (z czego gdybym powiedział ile jedna z tych osób miała lat to też byście mi nie uwierzyli :P) z różnorakimi zaburzeniami psychicznymi, którzy zachowywali się może NIE TAK jak Jiro, bo TAK to się nikt nie zachowuje (na tym własnie moim zdaniem polega problem gównego bohatera – nie że jest płaczliwy, tylko ze jest tak przerysowany na potęgę że nie da się w niego uwierzyć, w jakim wieku by nie był) – ale problemy i motywy mieli podobne.
3. Ogółem przeżywanie pierwszych miUości jak żaba okres, kompleksy i masakryczne przewrażliwienie na swoim punkcie są charakterystyczne raczej dla wieku nastoletniego, a nie dziecięcego, dlatego gdyby wiek Jiro tutaj nie padł to dałbym mu 15-16 lat. Wciąż jest to powyżej wieku przyzwolenia (przynajmniej w Polsce, nie wiem jak w USA xD), a więc nie pedofilia 😛 Wciąż jednak łatwiej mi jest uwierzyć w młodego doroslego który z powodu jakichś zaburzeń/izolacji od innych ludzi nie wyrósł z przewrażliwienia na swoim punkcie niż w dziecko które stalkuje ukochanego i ma kompleksy z powodu bycia prawiczkiem. Pierwszy przypadek widziałem w realu, drugiego nie.
4. Jeżeli chodzi o scenę okołoseksową, to jest ona zła dlatego że żaden z partnerów nie wydaje sie miec z niej przyjemności, a dodatkowo jeden z bohaterów zdaje się odczuwać silny dyskomfort. Ogółem zmuszanie się lub kogoś do seksu jest obrzydliwe dla zdecydowanej większości ludzi, nie patrząc na to w jakim wieku delikwent jest i nie trzeba w to mieszać pedofilii, żeby było to zniesmaczające.
5. Zdrobnienia są złe, ale spotykałem sie z nimi już w tak różnych kontekstach niezwiązanych abolutnie z pedofilią, że chyba już przywykłem.Tutaj mam wrażenie że narrator bardziej rozczula sie nad swoim bohaterem w ten sposób, a nie go fetyszyzuje, ogółem mam wrażenie że to jest jedno z tych opowiadań, które mają być w zamierzeniu bardziej 'romantyczne', niż 'erotyczne' i chwała Bogu 😛
6. Ogółem patrząc na Jiro nie widzę dziecka, tylko kogoś kto ma tak poważny problem ze sobą, że nie widzę sensu w pchaniu bohatera o takim charakterze w romans, bo to i tak nie wyjdzie ani seksownie, ani przekonywająco.
Tak poza tym to ilekroć pojawia się Rey, mam mu ochotę coś zrobić, może dlatego że jak byłem nastolatkiem raz ktoś powiedział do mnie 'niunia' i musiałem sie mocno powstrzymywać, żeby go nie uderzyć. A tego Josha mi w sumie trochę szkoda, wydaje się być za normalny na to opko…XD
Świetna analiza, momentami niemal płakałam ze śmiechu (i nad naszym biednym płaczliwym boCHarerem) 🙂
"ciupciaśne błyszczyki" wygrywają internety 😀
Boję się już, co nas czeka w drugiej części… o.O
(Zapraszam też do swojej analizatorni: http://stowarzyszenie-opkowych-masochistow.blogspot.com/)
Pozdrawiam!
Propsy za warlocka z WoWa 🙂
Pozdrowienia od szamana 🙂
"Kupił kilka niebieskich koszul (z czerwonym kolorem nigdy nie umiał się pogodzić)"
Które w połączeniu z jego rudymi włosami tworzyły kompozycję wprost zjawiskową.
"Wrócił do czytania o Rewolucji Francuskiej"
Co wcale nie oznacza, że studiuje coś z nią związanego – on o niej czytał, a nie się uczył. Może to jego hobby?..
Komentarz parę lat po publikacji posta, no ale.
Kotori jako samo wydawnictwo nie jest złe, ale ,,opowiadania Kotori" to jakiś żart. Kiedyś kupiłam sobie jedną część i nie dotrwałam nawet do połowy. Bzdurni bohaterowie, płytka, nieprzemyślana fabuła, czy kompletnie nierealistyczne, nawet jak na oko, sytuacje, to tylko część okropnosci, przez które musiałam przebrnąć. Szczególnie zapamiętałam moment, gdy bohater panicznie boi się swojego szefa, który go molestuje, ale j
gdy znajduja się sam na sam, to bohater nagle stwierdza, że to musi być jeden z jego mokrych snów…
Nie mogę uwierzyć, że poważne wydawnictwo wydaje coś takiego. Mi by było wstyd się przy tym podpisać.