11. Cierpienia młodej Werterzycy, czyli Na pochyły zmywak każda ścierka skacze (Bezdomna, cz. 3)


Drodzy Czytelnicy!
Przetrzeźwiawszy
po Sylwestrowej Ustawce, wracamy oto do świata śmietników zaludnionych
bezdomnymi, mokotowskich kawalerek po 300 zł i dziennikarskich hien,
które sępią. Dziś dowiemy się, że nie ma przypadków, a wszystkim kieruje
Przeznaczenie (przez P wielkie jak Pekin). Poznamy także ukochanego
Kingi z dzieciństwa, a także zobaczymy, jak w opkowym świecie spisuje
się intercyzę oraz załatwia inne kwestie prawne. Natkniemy się również
na Niewidzialną Rękę ze Szpadlem, uprawiającą zdziczałe ogródki
działkowe. Indżojcie!

[Kinga ogląda swe nowe mieszkanie]


Ty się tu spokojnie urządzaj. Ogarnij to mieszkanie, bo dawno nikt tu
nie sprzątał, a ja podzwonię po znajomych, czy nie potrzebują dobrej,
zaufanej sprzątaczki. Nie wytniesz mi żadnego numeru, Kinga? – Położyła
dłonie na ramionach kobiety i zajrzała jej poważnie w oczy.
– Nie wytnę – odparła Kinga równie poważnie.
Aha.
Znaczy, Aśka dopiero co umierała ze strachu, że Kinga w ataku szału
zarąbie ją siekierą. W międzyczasie nie zdarzyło się nic, ale to
dosłownie nic, co mogłoby wpłynąć na zmianę jej opinii… a już chce
polecać Kingę znajomym jako dobrą, ZAUFANĄ sprzątaczkę? (zresztą,
pomijając kwestię choroby psychicznej, skąd, na litość boską, może
wiedzieć, że Kinga jest uczciwa i nie okradnie swych pracodawców?) A
może po prostu w głębi ducha źle życzy tym znajomym…
Albo nie lubi i nie umie sprzątać. Też bywa.

Aśka wskazała brodą torbę podróżną, którą przyniosły ze sobą.
– Ciuchy są twoje, dopóki nie schudnę, a ty nie dorobisz się własnych, okej?
Bo są za fajne i za drogie, żeby oddać je na zawsze?
Strach je nosić, żeby nie zniszczyć lub poplamić.

– Okej.
Aśka
już miała wychodzić, gdy zatrzymało ją pytanie Bezdomnej, która mimo że
zyskała właśnie kawałek własnego miejsca, nadal w duszy bezdomną
pozostała.
I tyle, jeśli chodzi o pojęcie bezdomności.
No,
to akurat ma sens: faktycznie znalezienie mieszkania nie rozwiąże
jeszcze problemu bezdomności, trzeba jeszcze uporać się z tym, co siedzi
w umyśle Kingi.

– Dlaczego to robisz? Mnie nie jesteś nic winna, może nawet powinnam być ci
wdzięczna, bo uwolniłaś mnie od łajzy, a… z tego, co zrobiłaś, ja cię nie rozgrzeszę.
Bo tu nie rozgrzeszenia trzeba, tylko podręcznika od biologii.

Aśka westchnęła teatralnie. Ostatnio w ogóle miała skłonności do egzaltowanych gestów i zachowań.

Czuję się potrzebna? Mam się kim opiekować? Skąd ja to mogę wiedzieć?!
Za dużo myślisz, kochana. Weź ty się lepiej do roboty, zamiast zadawać
głupie pytania.
– Ja to nagotuję na trzy dni i nie potrzebuję myśleć! – dodała.

Wyszła, zostawiając Kingę samą z kotem, a gdy drzwi zamknęły się za nią, mruknęła do siebie:

Może się tego domyślasz, przyjaciółko, a może nie: jesteś genialnym, po
prostu genialnym materiałem na reportaż. A  jeszcze nie wyciągnęłam z
ciebie wszystkiego…
Żebyśmy przypadkiem nie zapomnieli, że Aśka jest sępem.


Kinga
(czy nie powinno być: oczami Kingi?)
(może być jeszcze: Kinga’s POV 😉 )

Stoję
pośrodku mieszkanka, które może stać się moim miejscem na ziemi, i
czuję strach. Taki sam jak wtedy gdy facet-lepkie-łapy wyrzucił mnie z
mojego własnego domu, który menda eks sprzedał, ot tak, za moimi
plecami. Masz dom – nie masz domu. Bo iks lat temu pozwoliłaś na taki, a
nie inny zapis u notariusza: „Lokal numer dwa przy ulicy Nowogrodzkiej
jest własnością przedmałżeńską facia, który teraz udaje kochającego
mężusia, ale kiedyś stanie się mendą eks i tego lokalu cię pozbawi, mimo
że masz prawo do jego połowy ”.
Próbowałam
rozkminić, o co chodziło z tym zapisem i wyszło mi, że po prostu
spisali intercyzę. Fakt, Kinga wykazała się naiwnością nieziemską (i jej
rodzice, którzy dali przecież połowę kasy, także), no ale cóż, naiwni
też na tym świecie żyją. Inna rzecz, że takie zachowanie pasowałoby mi
raczej do dziewczyny ślepo zakochanej, niż do takiej, która wychodzi za
mąż “na zimno”, by zemścić się na mężczyźnie, który ją porzucił.
Byłaby
to najdziwniejsza intercyza, z wpisem “w przypadku rozstania/rozwodu
mąż mój bierze wszystko”. A kuku! Po to właśnie się je spisuje, aby
uniknąć podobnych wypadków.
Była to intercyza głosząca: w przypadku rozwodu mąż bierze dom, a żona ściereczki do kurzu.


Byłam wtedy głupia i dla świętego spokoju godziłam się na wszystko.
Bo jakby się nie zgodziła, to…? Ach, Krzyś nie ożeniłby się i dziecko nie miałoby ojca, TAKI FSTYT I HAŃBA.

Teraz
zaś… teraz również godzę się na to, by manipulowała mną Aśka, bo
jestem równie głupia i równie zobojętniała na to, co przyniesie
przyszłość, jak sześć lat temu.
Normalnie
jak Scarlett wychodząca za mąż za Karolka Hamiltona. Tyle, że dla
wykształconej, inteligentnej dziewczyny w XXI wieku szybki ślub z
pierwszym, który się nawinie, nie jest już jedyną możliwą formą reakcji
na odrzucenie przez ukochanego…
Przypomnę,
że rozmawiamy nie o osadzie, gdzie znają się wszyscy od pępkowego po
pogrzeb, tylko mieście, w którym można zniknąć w innej dzielnicy i nie
narażać się na ostrzał sąsiadów.

Nic
gorszego, niż to, co zrobiłam, nie może mi się przydarzyć. Niżej, niż
upadłam, upaść nie mogę. Dlaczego więc czuję strach? Bo może gdzieś w
głębi serca postanowiłam dać sobie szansę? Jedyną i ostatnią na powrót
do normalności? Na… wybaczenie?
Ale czemu od razu ostatnią, co tak sobie żałujesz…
Żeby było bardziej dramatycznie.

Doktor
Izbicki wytłumaczył mi, że to, co zrobiłam, nie do końca było moją
winą. Że tak się czasem dzieje. Psycholog, który przez sześć miesięcy
zajmował się moim przypadkiem, powtarzał to samo.
O,
to zajmował się nią jakiś psycholog, a nie tylko konowały, których
jedyną metodą było przywiązanie nago do stołu i polewanie wodą?

Sąd mnie uniewinnił z głównego zarzutu.
Ponieważ
wśród komentatorów mamy prawników, pozwolicie, że oddam im głos, niech
wyjaśnią kwestię uniewinnienia (oraz dwóch lat w zawieszeniu za pobicie
policjanta):

Wydanie
wyroku łącznego jest możliwe (za kilka przestępstw razem), ALE- jeśli
niepoczytalna była w tym czasie, to jest to okoliczność wyłączająca winę
i sąd mógł ją ALBO skierować na leczenie psychiatryczne, ALBO wydać
wyrok (jeśli jednak była poczytalna, a wychodzi na to, że nie jest).
Uniewinnienia tam być nie mogło, bo jeśli niepoczytalna- to umorzenie
postępowania i skierowanie na leczenie, a jeśli poczytalna- to wyrok.
Ostatecznie mogła mieć dwa osobne procesy, w żadnym nie mogło być
uniewinnienia, ale jej może być wszystko jedno, a w drugim potraktowano
ją jako poczytalną.
Da się to jakoś powyjaśniać, ale jest tak pokręcone i naciągane, że podejrzewam, że wyjaśnienia są tylko przypadkiem.
(c) Falco

Wyrok
łączny nie ma tutaj zastosowania, bo w końcu mamy tylko jedną karę.
Jeżeli byłaby uznana za chorą psychicznie, odpada nam też uniewinnienie,
więc musiała być zdrowa na umyśle. Bez przesady, uniewinnienie mogło
być – jak ja to rozumiem, to po prostu ona została oskarżona o zabicie
dziecka, a faktycznie nie ona tego dokonała, tylko ktoś inny, stąd
uniewinnienie
*).
Potem ma kolejny proces – efekt to „dwa lata w zawieszeniu”, to pojawia
się pytanie: dwa lata pozbawienia wolności w zawieszeniu na X, czy dwa
lata to już jest okres zawieszenia. Bo jeżeli za naruszenie
nietykalności cielesnej policjanta dostała dwa lata pozbawienia wolności
(a kara została zawieszona), to na pewno nie tyle go pobiła, co musiała
mu co najmniej nogę ogryźć, żeby taką karę dostać (może akurat biegała z
tą siekierą i się policjant nawinął?). Natomiast jeżeli dwa lata to
okres zawieszenia kary to bullshit. Żaden sąd nie zgodzi się na
wskazanie tak krótkiego okresu zawieszenia kary dla tak młodej osoby.
(c) Siberian Tiger

*)
Wyjaśnię tylko, że żadnej osoby trzeciej tam nie było. Tak czy inaczej,
jak wskazywałam w poprzedniej części, śledztwo i proces nijak nie
mieszczą się w czasie, w jakim toczy się akcja.
I
dodać należy, że oskarżenie o dzieciobójstwo też musiało być mocno
poszlakowe, skoro nikt nie odnalazł ciała dziecka, nie dokonał sekcji
itede.
Risercz jest dla słabych.

Ksiądz, któremu kiedyś się wyspowiadałam, rozgrzeszył. Może sama sobie również powinnam odpuścić?
Ależ nie, funduj nam cierpienia młodej Werterzycy do końca książki, to bardzo – ziew – ciekawe.

Kiedyś
razem z doktorem Izbickim policzyłam, ile prób samobójczych zaliczyłam
do tej pory.  Wyszło, że osiem. Może mam jak ty, bury kocie, dziewięć
żyć i zostało mi ostatnie, którego nie mogę zmarnować?
Hm… i nie zmieniali jej leków, wypuścili ze szpitala mimo nawracających prób samobójczych?
Tak. Przyszedł Imperatyw Narracyjny i powiedział: Ona jest mi potrzebna chora, nie ważcie się jej leczyć!

Czy tego boję się, stojąc w  tym zapuszczonym mieszkaniu: że zmarnuję ostatnią szansę na odzyskanie godności i człowieczeństwa?

[Kinga wspomina swój okres bezdomności]


To
dobre pytanie: dlaczego żebrałam, narażając się na tę pogardę, czasem
wulgarne słowa czy gesty, zamiast zbierać butelki czy złom albo
rzeczywiście zatrudnić się w agencji towarzyskiej?
Bo dla samotnej dziewczyny jest tylko żebranina albo prostytucja.
Na marginesie: to cudo naprawdę wydał Znak, czyli oficyna słynąca (kiedyś) z niegłupich książek.
Paaanie, kiedy to było.

Aśka
ma rację, mogłabym znaleźć sobie bogatego sponsora i żyć w luksusach
jako czyjaś utrzymanka – jestem niebrzydka i niegłupia, wiem dzięki
doświadczeniom z pierwszym ogierem Rzeczypospolitej, jak zaspokajać
wszystkie zachcianki faceta i to tak, by lewitował pod sufitem. Kurde,
mogłam przyjąć jakąkolwiek prace z pośredniaka, choćby przysłowiowy
zmywak,
Znamy jakieś przysłowie o zmywaku?
Kto rano wstaje, zmywakiem w pysk dostaje?  Nie będzie zmywak pluł nam w twarz?
Gdzie dwóch zmywa, tam trzeci korzysta. Na pochyły zmywak każda ścierka skacze.
Ktoś brudzi, żeby zmywać mógł ktoś.

bo nic bardziej hańbiącego niż szlajanie się po ulicach i wyjadanie resztek ze śmietników pod hipermarketami być nie może…
Etam. Wstyd to kraść, a nie być biednym.

…ale
ja… nie wiem, jak inni bezdomni, bo na te tematy nie rozmawialiśmy…
ja po prostu chciałam, by mną gardzono. Za to, co zrobiłam. Zasłużyłam
na pogardę. Na nienawiść. I chciałam ją otrzymywać. Rozumiesz, kocie?
Potrzebowałam kary.
Karałam się więc.
Uroczy
pseudopsychologiczny bełkocik. Zaraz się okaże, że większość bezdomnych
mogłaby znaleźć pracę i mieszkanie, ale ma na koncie różne zbrodnie i
sami wybierają bezdomność celem pokarania się.

Moim największym zmartwieniem stały się: nadmiar czasu i… pieniądze na bilet do Bydgoszczy raz w  miesiącu.
Hm,
skoro tak bardzo potrzebowała ludzkiej pogardy i nienawiści, to może
powinna była zostać w rodzinnym  mieście? Tam by jej tego nie zabrakło.

Może
to dziwne, ale właśnie brak zajęcia, to bezsensowne włóczenie się po
ulicach czy przesiadywanie wśród bezdomnych najbardziej mnie wkurzały.
Oprócz oczywiście ludzkiej pogardy.
To w końcu chce cierpieć, czy nie?
I chciałaby, i boi się.

Nie
musiałam zbierać butelek, puszek, złomu czy makulatury, bo nie chlałam
ani nie paliłam. Karmiła mnie opieka społeczna, ubierało PCK.
Co więc robić przez cały długi dzień?
Siedzieć w czytelniach bibliotek? W muzeach? Od biedy – w kościołach?
No, opcja z czytelnią też wpadła AŁtorkasi do głowy – jakieś kilka rozdziałów później.
Pójść w streetworking i ponawracać młodociane prostytutki?

Do nory zakradałam się dopiero nocą…
Pomysł
wpadł mi do głowy któregoś z pierwszych wiosennych dni: wygramoliłam
się z mojego „domu ”, rozejrzałam po zapuszczonych, dzikich działkach
dookoła i obudziła się we mnie ogrodniczka, którą przecież byłam.
Zaczęłam dbać o nie swoje ogródki: pieliłam, podlewałam, przesadzałam,
podcinałam (w opuszczonych szopach poniewierały się zardzewiałe
narzędzia, które nocami czyściłam, aż zalśniły…). „Moje ogródki
”zaczęły wyglądać całkiem przyzwoicie.
A to co niby, Niewidzialna Ręka? No ja nie wiem, ja bym się wkurzyła, gdyby mi obca osoba grzebała w ziemi na mojej działce.
To jak wleźć komuś obcemu do mieszkania i poprzestawiać meble. Bo tak.
A
w ogóle te dzikie, zapuszczone pracownicze ogródki działkowe w środku
miasta, tak. To chyba z tej samej bajki, co bezpańskie ugory, zalesiane
przez Patrycję i Floriana u Musierowicz.
I
do tego opuszczone szopy z narzędziami… Nie wiem, czy traktować ten
tekst poważnie i skomentować włamywanie się do budynków gospodarczych i
wynoszenie narzędzi jako kradzież, czy może pobawić się absurdem i
cieszyć się krajobrazem post-apo w centrum Warszawy.
Postindustrialne tereny rekreacyjne uprawiane przez Mary Sue, olej na płótnie, 2013.

Czasem na innych działkach pojawiali się ich właściciele. Zaczęli mnie
– …przeganiać z widłami? – spytała z nadzieją Szpro.

…pozdrawiać, jak jedną ze swoich, zapraszali na herbatkę i ciasto.
Potem
gotowali mi całe obiady, aż wreszcie wystawiali spyżę w garnuszkach na
gankach. Wtedy nabrałam podejrzenia, że chcą mnie utuczyć i zjeść.
Ale mleka nie wystawiali, bali się, że naszczy.

Gawędziliśmy, siedząc na rozklekotanych ławkach. Nie opowiadałam im swojej historii. Mówiłam, że mieszkam na pobliskim blokowisku i po prostu brakuje mi kontaktu z przyrodą.
W związku z czym przychodzę i wącham kwiatki. Osiem razy próbowałam je powąchać od spodu.

Czy wierzyli?
Jeśli
Kinga była odpowiednio wiarygodna, to czemu nie? Jeśli przyłapali ją na
bobrowaniu w szopce, kradzieży narzędzi i ryciu w ogródku, to nie
pozostało im nic innego, jak uwierzyć w bajkę o kimś, co zamiast jechać
do lasu, buszuje na działkach. Jasssne.
Oj wiesz, błysnęła szaleństwem w oku i zaraz zaczęli jej potakiwać.
Jeśli wykradała im z szopek na narzędzia kosiarki i piły tarczowe, z całą pewnością byli dość potulni.

Pewnie
nie, bo nie wyglądałam jak normalna, zadbana dziewczyna, która ma
własny pokój i własną łazienkę tam, w blokach. Ale że nie wadziłam
nikomu, a za poczęstunek rewanżowałam się wypieleniem kawałka
warzywniaka czy fachowym przycięciem drzewek owocowych…
Moi
nowi znajomi – działkowcy – czasem płacili mi za pomoc i przyjmowałam
te drobne kwoty z wdzięcznością, której starałam się nie okazywać.
Brała kasę, krzywiąc się pogardliwie?
Bardziej
prawdopodobne byłoby, gdyby jej płacili za zostawienie ich ogródków w
świętym spokoju. W każdym razie – aby nie kradła im narzędzi.

Rozumiesz,
Burasku: skoro mieszkam w bloku, mam pracę i tutaj działam, powiedzmy,
społecznie, nie powinnam być wdzięczna za pięć złotych wciśnięte mi do
ręki z przepraszającym uśmiechem, że nie mogą zapłacić więcej.
Boży prostaczkowie z działek. Dawali jej też przedwczorajsze gazety i znoszone swetry.

Nie
mogli, bo ci staruszkowie sami nie dojadali, a jednego z nich widziałam
kiedyś, jak ukradkiem wyciąga z kosza na śmieci kawałek bułki, chowa do
kieszeni i zjada w pośpiechu parę minut  później.  

W takim kraju żyjemy, kocie, w którym emeryci, harujący całe życie, dojadają resztki ze śmietników…
Dlaczego wydał to Znak, a nie Fronda?
Bo nie miało słowa “Smoleńsk” w tytule.

Nie wzięłabym od tych ludzi ani grosza, ale potrzebne mi były te pieniądze.
Rozumiem
nacisk Imperatywu Narracyjnego, ale dlaczego Kinga musi być aż taką
pizdą? Jak już wylazła ze swojej nory bo poczuła zew chlorofilu, to
mogła pójść o krok dalej i założyć firmę świadczącą usługi ogrodnicze.
Albo zatrudnić się w Zieleni Miejskiej. Przecież świadectw z uczelni mąż
jej nie zabrał?
Nieno,
wielokrotnie podkreślane jest, że Kinga nie ma nic, żadnych dokumentów,
nawet dowodu osobistego. Może i faktycznie mogłaby pójść do męża,
odzyskać swoje papiery, ale jak rozumiem, depresja uniemożliwia jej
skuteczne działania, a poza tym przesiąkła już syndromem wyuczonej
bezradności. Tak to widzę.
Każdy dokument da się odtworzyć. Oczywiście – nie w przypadku, gdy Imperatyw Narracyjny ciśnie na telenowelę o sierotce.

Bardzo
potrzebne. Musiałam przecież uzbierać przez miesiąc na bilet. Bo cały
mój świat kręcił się wokół tego jednego dnia: pierwszego czwartku
miesiąca. Ja, bezdomna, żyjąca z dnia na dzień, nie powinnam się
przejmować czymś takim jak kalendarz, ale miałam w swojej norze
znaleziony notes i każdy dzień skrupulatnie w nim odznaczałam.
I
tu pojawia się Dręczące Niesłychanie Zasadnicze Pytanie: czy gdyby nie
miała swojego notesika i nie mogła odmierzać czasu, też odczuwałaby ten
przymus, precyzyjnie co cztery tygodnie? Czy jej umysł sam zorientowałby
się, że to Ten Dzień?

Już
pod koniec miesiąca zaczynało mnie „nosić”. Gdy nie miałam uzbieranej
forsy, szłam na żebry, a miałam wtedy w oczach taki głód i błaganie, że
ludzie dosyć chętnie dawali mi złotówkę czy dwie. Mając te dwadzieścia
parę złotych, mogłam odetchnąć i czekać na czwartek.
No
i co z tymi dwudziestu paroma złotymi mogła zrobić? Obecna cena biletu
PKS Warszawa-Bydgoszcz to prawie 60 zł, nie sądzę, żeby od zeszłego roku
(kiedy toczy się akcja) nastąpiła podwyżka o ponad 100%. A zniżek dla
patrzących błagalnie bezdomnych żaden cennik nie przewiduje.
Chyba, że jechała Polskim Busem, wybaczcie lokowanie produktu. Wtedy tak, mieściłaby się w 20 zł.
Ba, kiedy Ałtorkasia wyraźnie mówi o dworcu PKS.
A, to szkoda – wystarczyło trochę pomyśleć, by uwiarygodnić te dwie dychy.
Khę, khę, mówisz o osobie, która stworzyła kawalerkę w centrum Warszawy za 300 zł + opłaty.

Wtedy
wkładałam moje najlepsze ubranie – a wiedz, Burasku, że ludzie całkiem
ładne ciuchy wyrzucają do pojemnika na używaną odzież, tylko z praniem
jest potem kłopot
Nie
w Warszawie – zakładam, że skoro tak sprawnie żebrała na bilet,
umiałaby i wyżebrać 15 zł na miejską pralnię (tak, są nawet takie
samoobsługowe jak z amerykańskich filmów).
Widać wyszła z założenia, że wyprać sobie może za darmo w fontannie, a do Bydgoszczy na piechotę nie pójdzie.
I
dlaczego nie zamieszka w Bydgoszczy, skoro ma tam rodzinny dom (dobra,
obsmarowany sprejem, ale zawsze), jakiś kolegów ze szkoły, znajomych czy
krewnych? I w dodatku las ze zwłokami w pobliżu.
Gdyż Imperatyw Narracyjny trzyma ją w Warszawie.


szłam na dworzec PKS, wsiadałam w pierwszy autobus do Bydgoszczy i
wyruszałam w podróż. Nie, nie do mojego rodzinnego domu, który nadal
stał opuszczony, z krzyczącym z daleka czarnym napisem MORDERCZYNI.
Dom
był nawiedzony, straszył w nim duch szalonego graficiarza, a po każdym
odmalowaniu napis w niewytłumaczalny sposób pojawiał się znowu. To
wyjaśnia, dlaczego rodzice Kingi nie mogli go nikomu sprzedać…
A ja bym chciała mieć ducha szalonego graficiarza w domu. Tylko takiego porządnego, klasy Banksy’ego albo Aryza.
Obawiam się, że prędzej natknęłabyś się na ducha klasy “JP na 100%”.

Nie
dość, że dom był nawiedzony, to jeszcze rodziców Kingi pożarł bez
śladu. I bez żalu ze strony mniemanej sierotki, która nawet nie
zainteresowała się gdzie, i czy w ogóle rodzice żyją.

Ja musiałam, po prostu musiałam tego dnia znaleźć się w lesie i szukać mojej kruszynki, którą pewnej majowej nocy w tym lesie zakopałam.
Zapamiętajmy datę, ok?
Czwartek, majowa noc, zakopana kruszynka. Mam.

Czwartek jest jutro, kocie. Pieniądze na podróż ukradłam Aśce. Odpracuję je.
Zawsze tak się mówi… Nie mogła to poprosić o pożyczkę?

Ty
zostaniesz w naszym nowym domu, ja pójdę moją własną drogą krzyżową.
Będę rozkopywała śnieg, grzebała w ziemi, łamiąc paznokcie, będę
krzyczała i wyła na cały głos.
A potem przyjdzie Buffy i przebije mnie drewnianym kołkiem, wygłaszając jakiś miażdżący one-liner.

I
może tym razem… może tym razem znajdę choć jedną kosteczkę, którą
będę mogła zanieść na cmentarz i pochować pod maleńkim nagrobkiem z
napisem: „Alusia Król, żyła dwa tygodnie”.
A gdy zobaczysz, jakie czekają cię niespodzianki ze strony zarządu cmentarza, to dopiero wyć będziesz!
Nie,
naprawdę nie można przyjść sobie na cmentarz, wykopać dołek, pochować
zmarłego i jeszcze postawić nagrobek. A w przypadku pogrzebania
ekshumowanych szczątków zagwarantowane jest dodatkowe hohoho!

[Pod
nieobecność Kingi Aśka zabiera jej kota do lecznicy, gdzie okazuje się,
że ten jest zaczipowany. Lekarka podaje Aśce telefon do właściciela
kota.]

Dwa dni później czekała na Kingę w jej maleńkim mieszkanku, z nudów pastując i polerując drewniany stary parkiet.
Aśka
ma urlop, straciła pracę, czy też w redakcji zapieprzają za nią
krasnoludki, że tak ma czas przychodzić i godzinami czekać na
“przyjaciółkę”?
Może pracuje z domu i ma akurat fazę na ciągłą prokrastynację?

Słysząc
klucz przekręcany w zamku, podniosła głowę i z szerokim uśmiechem na
ustach wstała z klęczek. Na końcu języka miała pytanie: „No i gdzieś ty,
Kingusiu, się podziewała?”, ale… nie zadała go.
Może to i lepiej, sama miałabym ochotę mordować za “Kingusię”.

Uśmiech
zgasł. Kinga, która stała w drzwiach, nie była tą samą osobą, którą
Aśka widziała zaledwie dwie doby wcześniej. Jeśli do tej pory Bezdomna
wyglądała jak bezdomna, to w  tym momencie przypominała upiora.
Ścierka
do polerowania podłogi wypadła Aśce z rąk. Kobieta cofnęła się o krok,
mając w mózgu tylko trzy słowa: psychoza maniakalno-depresyjna.
Googlnęłam,
jak wygląda psychoza maniakalno-depresyjna. Wyszukiwarka obrazów
pokazała mi Sinead O’Connor, Catherine Zeta-Jones i Axla Rose. Ja bym
raczej nie wstawała z tych klęczek…

Kinga
była sina z zimna, oczy błyszczały jej jak zdziczałemu psu, włosy spod
kaptura kurtki sterczały jak wiedźmie, a ręce miała zgięte niczym
szpony, z połamanymi paznokciami, uwalanymi ziemią.
Pani ogrodniczka nie wzięła ze sobą nawet szpadla?
Nie rozumiesz, rycie ziemi rękami to też element jej pokuty, bez tego się nie liczy.
Tak samo jak szukanie zwłok na oślep, gdziekolwiek.

Kwadrans później Kinga wyszła z łazienki, wyglądając o niebo lepiej. Tylko oczy nadal błyszczały obłędem.
Obłęd, jak powszechnie wiadomo, jest chorobą twarzową, nadaje rumieńce policzkom, oczom blask, a sylwetce szlachetnej smukłości.


– Nie znalazłam jej – wyszeptała, siadając naprzeciw dziennikarki. – Nie znalazłam.
Oparła głowę na ramionach i rozpłakała się.
– Znajdziesz następnym razem – próbowała pocieszyć ją Aśka, ale Kinga poderwała głowę, krzyknęła:
– Zamknij się! Po prostu się zamknij! – i szlochała dalej.
Dziennikarka wbiła wzrok w blat stołu, myśląc o ludzkiej niewdzięczności. Gdyby nie historia, którą Kinga skrywała…
…to wygoniłaby niewdzięcznicę z powrotem na śmietnik, ale cóż, dla Złotego Lauru trzeba się trochę przemęczyć, oby nie za długo!

Płacz cichł powoli. Bezdomna ujęła wreszcie w dłonie kubek z herbatą i upiła łyk, potem drugi.
Wśród
wielu wkurwów generowanych przez to opko używanie słowa “Bezdomna” jako
synonimu dla imienia Kingi jest jednym z większych.

– On ma na imię Kacper – rzekła nagle dziennikarka.
Kto, duch graficiarza?
Tak, za nim sunęli skejt Melchior i dresiarz Baltazar.

Kinga podniosła na nią opuchnięte od łez i niewyspania oczy.
– Twój znajda. – Aśka wskazała wzrokiem kocura. – Ma właściciela, który nazwał go Kacper.
(…)
– Dzwoniłam pod ten numer wielokrotnie, ale nikt nie odbierał. Wreszcie wysłałam esemesa i…
Leżąca na stole komórka w  tym momencie rozdzwoniła się.
Co za wyczucie chwili.
Opkowy timing at its best.

Aśka porwała ją, rzucając do Kingi:

To on! To ten numer! – a potem odezwała się do telefonu: – Halo? Tak,
ja. Tak, znalazłam Kacpra. Przybłąkał się do mojej przyjaciółki… – W
tym momencie Kinga uniosła brwi. Były z Aśką przyjaciółkami?
Uratowała
jej życie, nakarmiła, znalazła mieszkanie i widoki na pracę… może to
nie przyjaźń, ale nie czepiałabym się praw do używania tego tytułu.


Jest tutaj, z nami. Na Dąbrowskiego. O, to może pan wpaść. Kot się
pewnie ucieszy. Dąbrowskiego siedem, mieszkania dwa. Tak, czekamy. Do
zobaczenia.
Aśka odjęła komórkę od ucha i spojrzała na Kingę rozpromienionym wzrokiem.
– Ty patrz! Znalazł się właściciel twojego burasa! Może dostaniesz nagrodę!
Możliwe,
że kreacja Aśki jako ostatniej bucówy jest świadoma – w takim razie
udała się pani Michalak doskonale. Rzygam już arogancją tej postaci, a
także jej brakiem empatii i zwykłą bezmyślnością. Widzi, że Kinga
przywiązała się do kota i nie przyjdzie jej do głowy zapytać: “Słuchaj,
ten kot ma właściciela, co robimy?”.

Kinga,
nadal głaszcząc kota po grzbiecie, pomyślała, że nie chce żadnej
nagrody, chce zatrzymać to zwierzę, bo… no właśnie, bo uratowało jej
życie. Bo na nią czeka. Bo mruczy pod jej dotykiem. Bo trwa przy niej od
tamtej strasznej nocy. Bo nie jest już sama.
To oczywiście ważne, ale nie wiem, czy kotu jest wszystko jedno.

Ma
się kim opiekować i ktoś opiekuje się nią. To właśnie przemknęło
Bezdomnej przez myśl, ale widząc oczekiwanie na twarzy Aśki, niknący
uśmiech i rozczarowanie w oczach, rzekła na głos:
– Świetnie. Dziękuję ci. Kacper też ci dziękuje.
Na dowód, jak oboje są szczęśliwi, pomachała Aśce kocią  łapą.
I jeszcze to jej ciągłe domaganie się wdzięczności… Niech ją ktoś zabije.
– Podziękuj mamusi, koteczku, i zrób ładnie pa-pa.

Chwilę
później rozległo się pukanie do drzwi. Dziennikarka poderwała się, by
otworzyć. Kinga wstała, tuląc kota do siebie, jakby chciała na zawsze
zapamiętać ciepło jego ciała.
Kot się oczywiście wyrywał, bo jak każdy porządny kot nie lubił być noszony na rękach, ale kto by się kotem przejmował.
To mój jest nieporządny, bo lubi 🙂

Drzwi
uchyliły się, Aśka zaprosiła gościa szerokim gestem do środka,
mężczyzna zrobił krok do przodu i…  stanął jak wryty. Kinga zbladła.
Kot wysunął się jej z rąk.
– T-to ty – wyjąkał mężczyzna.
Otóż
zrozum, Drogi Czytelniku, że NIE MA PRZYPADKÓW. Wszystko toczy się
według z góry ustalonego planu i zapisane jest w Księgach Przeznaczenia.
Kinga poszła umierać do śmietnika Aśki, Aśka akurat postanowiła wynieść
śmieci, a kot, który się przyplątał, nie tylko nie był dzikim burasem,
ale nie mógł po prostu zwiać sąsiadce z parteru, nieee, ależ skąd. Kot
należy… no, zgadnijcie? Oczywiście, do byłego Kingi, ukochanego z
dzieciństwa, tego, na złość któremu ochajtała się z Krzyśkiem Królem.
Jeśli ktokolwiek kiedykolwiek Wam powie, że coś stało się przypadkiem –
nie wierzcie mu, kłamie!
Zaraz się okaże, że i doktor Izbicki zna byłą byłego, której matka sprzątała u jego sąsiadki.


Aśka patrzyła to na jedno, to na drugie, nic nie rozumiejąc, ale… coś zaczęło jej świtać. Czyżby…?
– Szukałem cię. Chciałem przeprosić – wyrzucił z siebie nieznajomy.
A kot nie jest wcale kotem, tylko specjalnym robotem tropiącym, zaprogramowanym na feromony Kingi.
Póki nie warczy EXTERMINATE, nie ma się czym przejmować.

Nieznajomy dla Aśki, bo Kinga znała go chyba doskonale. – Byłem w Bydgoszczy, ale twoi rodzice nie chcieli ze mną rozmawiać.
Ciekawe, kiedy był, bo zdaje się, jej rodzice już tam dość dawno nie mieszkają.
To wyjaśnia, czemu nie doszło do rozmowy!

Adresu w Warszawie nie znałem, ale próbowałem…
Jak? Chodził ulicami z nadzieją, że na nią wpadnie czy wypatrywał jej na googlestreetview?
Dlatego też sprawił sobie kota, aby sierściuch przywiódł go na trop dawnej miłości.
Ogar gończy byłby chyba nieco bardziej wiarygodny…


Kinga, powiedz coś – poprosił błagalnym tonem, zupełnie niepasującym do
mężczyzny będącego na pierwszy rzut oka prezesem jakiejś firmy.
Jak wiadomo, prezesowie firm mówią wyłącznie tonem rozkazującym, nawet jeśli pochyla się nad nimi twarz anestezjologa.

To Aśka potrafiła ocenić. Ale, ale: taki facet i zwykły bury kot? Taki facet i… Kinga? Litości!
No
a niby dlaczego nie? Toż sama niedawno stwierdzałaś, że Kinga jest
inteligentna, wykształcona i tak ładna, że niejeden mężczyzna chciałby
się nią zaopiekować, nawet bezinteresownie…
Ale nie prezes firmy! Najwyżej kierownik działu w średnim przedsiębiorstwie!
Loki z PHU w New Sączu?
Thor z Sieci Sklepów Lewiatan w Jaworznie, ten pułap.

– Wejdź. Nie stój w otwartych drzwiach – powiedziała zaskoczona niespodziewanym spotkaniem Kinga.
NIE STÓJ W PROGU, BO SIĘ POKŁÓCIMY.
I w dodatku wieje!
Mam wrażenie, że jej się włączają jakieś takie automatyczne reakcje, coś jak borejkowskie “Może herbatki?”.

Nieco wbrew sobie, bo powinna cisnąć w mężczyznę kotem, a następnie
…ja bym w nią cisnęła mężczyzną. Albo chociaż podłogą.

…przekleństwem, ale… to, co zrobił, było już nieważne. To zaś, co zrobiła ona…
…było niewybaczalne i z tego powodu Kinga będzie przyjmować w pokorze wszystkie baty na dupę, wiemy, wiemy.


Właściciel kota wszedł do pokoju, a Aśka stwierdziła, że doprawdy jest na kim oko zawiesić.
Oczywiście. Oczy, wiście.

Był wysoki, świetnie zbudowany i przystojny. Brązowooki blondyn, czyli to, co tygryski lubią najbardziej.
Przepraszam,
ale publiczne używanie frazy “co tygryski lubią najbardziej” powinno
być zakazane po ukończeniu dwudziestego roku życia. Nawet jeśli mamy do
czynienia z mową pozornie zależną i frazy użyła, teoretycznie, nie
Ałtorka, lecz Dziennikarska Harpia Aśka.
Czepiasz się, tak samo jak moja siostra noszenia trampek po czterdziestce 😛
Jestem stara i mam za złe.

Ale Bezdomne chyba mniej, bo w spojrzeniu Kingi nie było za grosz ciepła, o zachwycie nie wspominając.
Wszedł przystojny facet do mieszkania i nie umarła z zachwytu? Podejrzane.
Brązowooki blondyn napinał mięśnie, wciągał brzuch i barytonem mruczał “o, maleńka”, a Kinga nic.
Lesba jakaś albo inszy, tfu, dżender.


Poznajcie się – zaczęła wypranym z uczuć głosem – to mój… były
przyjaciel, Cezary Grabski, to moja obecna przyjaciółka Joanna Reszka.
Podali
sobie dłonie. Aśka nie miałaby nic przeciwko temu, by Czarek
przytrzymał jej rękę w swojej odrobinę dłużej, niż wypada, ale on
widział tylko Kingę. Poczuła się jak zbędny mebel. Wiedziała, że powinna
pożegnać się i wyjść, zostawiając tych dwoje sam na sam, bo mieli chyba
sobie wiele do wyjaśnienia, ale… ten facet był częścią historii
Kingi, a Aśka była zdecydowana poznać całą historię. Usiadła więc
cichutko w kąciku na kanapie, zostawiając całą przestrzeń Kindze i jej
byłemu przyjacielowi.
I zanuciła starą, lwowską piosenkę:
Ja nic nie będę żądać,
Ja będę tylko z boku stał i wszystko na uwadze miał.
I jeszcze w czas podlecę
I świczką ci poświecę,
Ta daj mi tylko tutaj z boku stać!




Wiesz, przysłowie „stara miłość nie rdzewieje” ma w sobie wiele racji –
zaczął, nadal stojąc naprzeciw kobiety, bo Kinga nie poprosiła go, by
usiadł. Nie zaproponowała herbaty.
Koleś widzi, że nie jest mile widziany i zaczyna o miłości? Creep factor over 9000.

Prawdopodobieństwo
sytuacyjne wyje jak stary jelcz. Mamy scenę rodem z meksykańskiej
telenoweli, odcinek 1252, kiedy po wszelkich zawirowaniach i
przeciwnościach losu, bohaterowie spotykają się w windzie i WTEM!
zaczynają snuć snuja, z początkiem we wczesnym dzieciństwie.


Kochałem się w tobie od podstawówki, pamiętasz, jak ścigałem cię na
przerwach, by ciągnąć za warkoczyki? Ależ mnie wtedy nienawidziłaś… –
zaśmiał się cicho.
– Ach, te baby – pomyślał z czułością. – Niby nienawidzą, ale w głębi serca przecież mówią: TAK! TAK!

„I pewnie nienawidzisz go nadal – przemknęło Aśce przez myśl. – Uprzejma dla tego gościa to ty, Kinguniu, nie jesteś…”
Ma powody. I nie chodzi bynajmniej o ciągnięcie za warkoczyki.

Jemu też musiało przyjść to do głowy, bo śmiech umilkł.

Nie mogłem o tobie, Kinga, zapomnieć. Ani wtedy, ani potem. Wiem,
postąpiłem jak kawał skurwiela, gdy powiedziałaś mi o ciąży, a ja… –
Przez twarz przemknął mu cień wstydu. – A ja nazwałem cię puszczalską i
uciekłem z podwiniętym ogonem za granicę. Ale przecież tamto dawno mi
wybaczyłaś. Czy to, co zrobiłem, gdy spotkaliśmy się ponownie… czy mi
wybaczysz?
Jasna sprawa, przecież jesteś przystojnym prezesem.

Szukałem cię, Kinga, bo… ja nadal cię kocham. Po raz trzeci nie popełnię błędu. Nie zawiodę cię. Przyrzekam na…
…na czaplę?

– Zamilcz – rzekła krótko.
Ale za to dystyngowanie. Żadne tam “milcz”, “cicho”, “zamknij się”, ale sienkiewiczowskie w duchu: “zamilcz”.
Na wieki.

Zamknął
usta, raczej ze zdziwienia. Nie spodziewał się tego słowa
wypowiedzianego tak wypranym z uczuć głosem. Gdyby Kinga wybuchła
gniewem albo płaczem, byłoby to naturalne. Próbowałby ją przebłagać albo
uspokoić. Ale to beznamiętne „zamilcz”?
Niemożliwe, do mnie tak bez uczuć? Do mnie???!!!
Gdyby usłyszał “stul pysk!” kamień spadłby mu z serca. To byłby znak, że ona nadal go kocha, tylko tak się droczy.

– Na nic nie przyrzekaj ani na nikogo, bo stawiam wszystkie pieniądze, jakie mam [bo przecież opływa w kasę, dopiero co wróciwszy ze swojej comiesięcznej pokuty],
że złamiesz przyrzeczenie, i to szybciej niż myślisz – odezwała się
ponownie i chyba dopiero w tym momencie Cezary Grabski naprawdę ujrzał
kobietę, którą kochał – czy rzeczywiście?
(o, to dobre pytanie w kontekście historii ich związku) – przez całe swoje życie tak, jak teraz wyglądała. Był to cień dawnej Kingi Król.

Cień cienia ukochanej.
Ałtorko droga, daj sobie na wstrzymanie z tymi wielkimi słowami, proszę…
Cień fantomu.

Wprawdzie
nie sprawiała tak upiornego wrażenia jak jeszcze pół godziny temu, gdy
przeraziła Aśkę, wracając z tajemniczej wyprawy, ale na drobnej,
wychudzonej twarzy tej młodej przecież kobiety wyryły się bruzdami
wszystkie przeżycia, jakich w ostatnich latach doświadczyła.

Była młodsza od mężczyzny o dwa lata,
Z
czego wynika, że Czarek dwa lata kiblował w podstawówce, bo przecież do
liceum poszli razem, na studia też (znaczy, w tym samym czasie).
Albo nasza Kinga Król była tak genialna, że przeskoczyła dwie klasy.
Albo Ałtorkasi wszystko się pobebziało.
Zresztą cały tekst jest tak naszpikowany niekonsekwencjami, że dwuletnia różnica u rówieśników nie robi wrażenia.
Gumiana czasoprzestrzeń naciąga się i naciąga, tylko patrzeć, jak trzaśnie.

a spojrzenie miała starej, zmęczonej życiem kobiety.
Milczał wstrząśnięty.
I milczeli tak razem aż do rana.

Kinga miała dosyć. I tego milczenia, i tego mężczyzny, i tego parszywego dnia.
– Kot jest twój. – Podniosła z podłogi zwierzaka, który siedział u jej stóp, i podała go mężczyźnie.
Pogłaskał go machinalnie po głowie, nie odrywając oczu od twarzy Kingi.

Widzę, że zdążył pokochać ciebie – odrzekł miękko. – Jeśli chcesz go
zatrzymać… Będę przychodził do Kacpra w odwiedziny, o ile mi
pozwolisz.
Skubaniec,
szybko sobie pretekst znalazł. Oczywiście, jak się domyślamy, “o ile mi
pozwolisz” jest tylko banalnym zwrotem dodanym z grzeczności…

Chciała coś odpowiedzieć, ale zrobił krok w jej stronę, chwycił za rękę i uniósł dłoń Kingi do ust.
– Mmm, słone paluszki – wymruczał uwodzicielsko.

– Proszę, Kinga. Daj mi szansę.
Kinga zaś… zaczęła się śmiać. Nie był to wesoły śmiech. W kącikach oczu zabłysły łzy i spłynęły jej po policzkach.
Nie są to samotne kryształowe łzy, ale i te przyjmiemy.


Ja mam ci dać szansę? Ja?! Człowieku, jestem bezdomną wariatką,
przygarniętą przez Aśkę! Jeszcze parę dni temu tułałam się po
śmietnikach, gdzie zresztą znalazł mnie twój kot. I to ja mam dać szansę
tobie? Znikaj, facet, tak jak zrobiłeś to dwukrotnie. Nie chcesz mnie,
Czarek, a już na pewno nie kochasz. Kochasz Kingę, której już nie ma.
Umarła półtora roku temu w lesie pod Bydgoszczą, rozumiesz? Idź już! Po
prostu idź! Wynoś się!
No więc pomijając prawdopodobieństwo wpadnięcia na siebie tych dwojga  (tak jak uprzednio pominęliśmy prawdopodobieństwo spotkania Aśki i Kingi o północy w śmietniku), cała ta rozmowa z grubsza wygląda tak:
Czarek: – !!!
Kinga: – …
Czarek: – A pamiętasz, jak…
Kinga: [rzut kotem do celu]
Czarek: – Wybacz!
Kinga: – Nie zasługuję na ciebie!
Okej,
trochę pocięłyśmy, ale dynamika rozmowy na tym nie straciła. Emocje z
dupy wzięte i zerowe prawdopodobieństwo psychologiczne.

Te ostatnie słowa Kinga wykrzyczała, biegnąc do łazienki. Zatrzasnęła za sobą drzwi, zasunęła zasuwkę, założyła rygle, spuściła kratę i uruchomiła ładunki wybuchowe. Ze środka dobiegł tłumiony ręcznikiem szloch.


Mężczyzna posłał zszokowane spojrzenie skulonej w rogu kanapy dziennikarce. Ta kiwnęła głową.
– Tak było – powiedziała szeptem. – Znalazłam ją i twojego kota w śmietniku. W Wigilię. Chyba próbowała się zabić…
A ja ich, oczywiście, uratowałam. Pod tymi kilogramami noszę pelerynę i majtki na rajstopki.
E tam, gdyby była z klanu peleryniarzy, zrobiłaby to bezinteresownie.

– Chryste! – wydusił z siebie, oglądając się na zamknięte drzwi łazienki.
Nerwowo przestępując z nogi na nogę.


Ano, Chryste. Może zniknij, jakby cię w ogóle tu nie było, bo ona chyba
ciebie nie chce. – Aśka nadal mówiła półgłosem, nie zastanawiając się,
czy ta dobra rada spodobałaby się Kindze, czy podoba się ona jedynie
Aśce, zazdrosnej tym razem nie tylko o kota, ale i przystojnego faceta.
Wiadomo,
nie po to wprowadzamy przystojnego faceta na karty powieści, by
przynajmniej jedna z boChaterek nie dostała na jego punkcie małpiego
rozumu.


Zawiodłem ją dwa razy. Teraz zrobię wszystko, by jej pomóc – powiedział
cicho, czując do dziennikarki dziwną awersję, mimo że uratowała i
Kingę, i Kacpra, tak wynikało przynajmniej z jej słów.
Palant poznał się na hienie.

– A jeśli ona nie zechce twojej pomocy?
– To sama mi o tym powie – odparł niemal opryskliwie.
Przecież chyba właśnie powiedziała?
Ale kto by zwracał na to uwagę?

– Kinga, ja wrócę. I będę wracał dotąd, aż zechcesz ze mną na spokojnie porozmawiać. Tylko tyle. Dobrze?
Niedobrze. Jeśli będziesz wracał odpowiednio często, zasłużysz na miano stalkera.
Co z tym “o ile mi pozwolisz”, khę?
Zbędna formalność.

Czarek

Kingę kochałem, od kiedy pamiętam.  
Yhy, zaraz zobaczymy, jak wygląda miłość w rozumieniu Czarka.

Pewnie więc od przysłowiowej piaskownicy
(znacie jakieś przysłowia o piaskownicy…?)
(znam tylko wierszyk:  “Idzie Grześ przez wieś, worek piasku niesie, a przez dziurkę piasek ciurkiem sypie się za Grzesiem.”)

…bo
mieszkaliśmy w sąsiedztwie i często ganialiśmy po przedmieściach
Bydgoszczy i otaczających je łąkach, a nawet dalej – lasach – całą
bandą. Ja tej bandzie przewodziłem, Kinga, wesoła, uśmiechnięta
dziewczynka, w podkoszulku, podartych spodniach, z obdrapanymi kolanami,
była jedną z nas.
Arkadia jak z powieści w których akcja dzieje się dawno, dawno temu.

To jej najwięcej dokuczałem, to ją wpychałem do stawku koło domu, to mnie nie cierpiała najbardziej z całej bandy.
Taka
komiczno-wzruszająca miłość dzieciaków. Tyle tylko, że po pierwszym
wepchnięciu do stawu koleżanki z “bandy”, obaj ojcowie powinni poważnie
ze sobą porozmawiać.

W
podstawówce, gdy otoczyli ją koledzy w jej wieku, robiłem wszystko, by
na mnie i tylko na mnie zwracała uwagę. Byłem doprawdy nieznośny i
doprowadzałem Kingę albo do płaczu, albo do wybuchów wściekłości, ale
gdy miałem wypadek i leżałem trzy tygodnie w szpitalu, cały w gipsie i
bandażach, tylko ona przychodziła w odwiedziny dzień w dzień.
Wiadomo,
kto się lubi, ten się czubi. A teraz przypomnijcie sobie, kochani,
swoich szkolnych prześladowców, jeśli takich mieliście. Odwiedzalibyście
ich w szpitalu?
Może, gdybym wpierw sama ich tam wyprawiła. Ponapawać się.
I tak codziennie.

Kinga potrafiła być wierna.
Ja – przeciwnie.
A co ma odwiedzanie w szpitalu do wierności?
Nie odwiedzała nikogo innego.

Poszliśmy
do tego samego liceum. I od razu było wiadomo: „Czarek + Kinga = Wielka
Miłość”. Na przerwach i po lekcjach byliśmy nierozłączni. Profesorowie
wzywali co i rusz a to jej rodziców, a to moich, by uświadomić starym,
że młodzi lepią się do siebie po kątach, siejąc zgorszenie, ale cóż
mogli poradzić? Miłość ma swoje prawa.
Akcja
nie dzieje się w latach hmmm… trzydziestych ubiegłego wieku, tylko po
roku 2001. I nie w szkole przyklasztornej, prawda? Więc skąd ten pomysł
ze wzywaniem rodziców na dywanik tylko dlatego, że uczniowie wspólnie
spędzają przerwy?
Jeśli
się lepili, to akurat jest prawdopodobne. Sama miałam wychowawczynię,
która czepiała się dziewczyn miziających się z chłopcami na przerwach
(chłopców jakoś nie prześladowała).

Mnie pocałunki i obściskiwania przestały dość szybko wystarczać. Byłem napalonym bucem nastolatkiem i pragnąłem mojej dziewczyny jak mężczyzna, a nie szczeniak. Kinga zaś broniła swojego dziewictwa aż do matury.
Ogniem i mieczem oraz siłom i godnościom osobistom.
I wężykiem.

Tego dnia gdy odebrała świadectwo, zrobiliśmy to na leśnej polanie
Dawno
nic mnie tak nie rozbawiło, jak panna-niedajka ślubująca czystość do
matury, a ze świadectwem w garści odbijająca sobie lata cnoty.
Totalnie
to widzę, jeszcze w strojach galowych, ona trzymając zwinięte w rulonik
świadectwo, on z wetkniętym w tylną kieszeń spodni. Sielanka.

i… miłość do Kingi nagle mi przeszła. Zaliczona, odprawiona.
Kochana
Filipinko! Mój chłopiec zażądał dowodu miłości, lecz gdy wreszcie
zrobiliśmy “to”, zaczął mnie unikać. Co zrobiłam nie tak?

Owszem, uprawialiśmy seks codziennie, aż do października – ona coraz bardziej we mnie zakochana, ja coraz mniej –
Ja
wiem, ja wiem, nośnikiem miłości jest sperma, dlatego u mężczyzny z
każdym wytryskiem jej poziom się zmniejsza, a za to u kobiety wzrasta.
No to zgodnie z tym związki gejowskie powinny być najmniej trwałe na świecie!
A lesbijskich w ogóle nie powinno być.

potem
wyjechaliśmy na studia: Kinga do Warszawy, ja do Torunia. Przed
wyjazdem dałem jej do zrozumienia, że oboje jesteśmy wolni, nic nas
oprócz  fantastycznych chwil spędzonych w naszym gniazdku miłości nie
łączy i ona może sobie kogoś znaleźć, a ja… ja być może już kogoś mam.
Dlaczego byłem tak bezmyślnym, podłym palantem? Nie mam pojęcia.
Po prostu byłeś bezmyślnym, podłym palantem. Zdarza się, zwłaszcza przed 25. rokiem życia.

Chciałem zaliczać kolejne dziewczyny, a Kingę zostawić sobie na deser. Na weekendy w domu, w  Bydgoszczy. I tak właśnie było.
Do
momentu gdy wyznała mi, że poznała kogoś na studiach, kogoś, kto znaczy
dla niej coraz więcej, i… Moja miłość do Kingi nagle wróciła. Znów
pragnąłem tylko jej.
To się podobno nazywa syndromem Tristana, a w języku ludu prostego syndromem “z chujem na głowy się pozamieniał”.
Znaczy… ma tylko jedno oko i długą, żylastą szyję?

Dzwoniłem, pisałem ogniste maile (hm? który to był rok, że państwo już miało internety?) (akcja właściwa toczy się w 2013, bohaterowie mają około 30 lat, czyli ich studia to początek dwutysięcznych, mieli),
wspominałem nasze czułe spotkania na leśnej polanie, i nie tylko tam,
bo prawdę mówiąc, kochaliśmy się wszędzie, gdzie tylko nas głód seksu
dopadł…
Kolejna
niezbędna cecha mężczyzny w michalakowym uniwersum, to ciągłe
napalenie, chęć na seks zawsze i wszędzie, niezależnie od czasu i
okoliczności. Można by pomyśleć, że chodzą z nieustannym wzwodem…
Jeśli istotnie zamienił się z chujem na głowy, był to homo erectus jak się patrzy.

Miałem
nadzieję, że Krzysztof te maile przeczyta i Kinga znów będzie moja, ale
czy tak się stało? Nie wiem. Wiem, że uwodziłem Kingę w każdy weekend, a
ona nie potrafiła mi się oprzeć. Była coraz smutniejsza, coraz bardziej
rozdarta między wiernością do tamtego
a dzikim pragnieniem mnie,
Jak widzimy – wierność niejedno ma imię.
…coraz bledsza, coraz bardziej milcząca, lecz widać można żyć bez powietrza.

ale nie zważałem na te humory.
Takie tam, babskie fanaberie.

Brałem moją dziewczynę, gdy tylko pojawiała się w zasięgu ręki.
Myślicie, że gostek osiągnął już samo dno bucery i gorzej nie będzie? Nieee, zaraz coś zapuka od spodu…


Aż do pewnego dnia, gdy drżącą dłonią wręczyła mi test ciążowy, na którym wyraźnie widać było dwie ciemne kreski.
Swoją
drogą, kiedy ostatni raz czytaliście opko, w którym kobieta po prostu
mówi, że jest w ciąży, zamiast dramatycznie wręczać obsiusianą pałeczkę?
Nie wiem, w filmach pojawia się jeszcze ostentacyjne kupowanie śpioszków i głośne zastanawianie się nad imieniem.

Udałem idiotę:
Udałeś???

– Co to jest?
Wykres  twojego EEG, matołku.

Kinga
patrzyła tylko na mnie wielkimi, przerażonymi oczami. Miała dopiero
dwadzieścia lat, przed sobą całe życie i… dziecko w  drodze. Moje
dziecko?
Wasze, matołku.
Hmmm…
Dwudziestoletnia Kinga zachodzi w ciążę i niemal natychmiast wychodzi za
Krzyśka. Tymczasem trzydziestoletnia Kinga wspomina sytuację,
w  której podpisała intercyzę – “jestem równie głupia i równie
zobojętniała na to, co przyniesie przyszłość, jak
sześć lat
temu”. W innym znowu miejscu mowa jest o tym, że samo małżeństwo z
Krzyśkiem trwało sześć lat. Doliczamy półtora roku na szpital i
bezdomność… Jakby nie patrzeć, wychodzi dziura czasowa, w której zginęło
dwa i pół do czterech lat.
W szpitalu mieli wehikuł czasu.

Cisnąłem
jej ten test w  twarz, wygarnąłem od puszczalskich, zostawiłem
wstrząśniętą i jeszcze niewie­rzącą w  to, co powiedziałem tam, gdzie
się spotkaliśmy
(proszę mnie wyprowadzić z tego lasu zaimków!), po czym następnego dnia już mnie nie było.
– Anihilował? – ucieszyła się Szpro.

A
parę tygodni później, gdy Kinga pukała do drzwi mojego domu, rodzice z
przyjaznym uśmiechem wyjaśnili jej, że Czaruś wyjechał na stypendium do
Stanów. To prawdziwy cud, że tak szybko dostał wizę, prawda?
Albo
rodzice coś ściemniają, albo Czaruś planował ten wyjazd długo
wcześniej, bo niezależnie od wizy, zorganizowanie wyjazdu na stypendium w
Stanach to sporo załatwiania.
Paczpani, a u Musierowicz Frycek Szoppe podobnym piorunem zawinął się za ocean na wieść o ciąży ukochanej.
No
tak. Ale tam, o ile pamiętam, oboje wiedzieli o tym wcześniej i Pyza
specjalnie zaciągnęła go pod teleskopy, żeby bardziej przywiązać do
siebie przed planowaną rozłąką.

To
prawdziwy cud, że piorun z jasnego nieba we mnie nie strzelił za to, co
jej zrobiłem. Przez następne lata miałem moją Kingę na oku.
Nie dość, że dupek, to i stalker.
Mówiłam.
Ze Stanów ją śledził. Niestety, po powrocie do kraju te umiejętności gwałtownie u niego zanikną.

Wiedziałem, że wzięła z tamtym dupkiem ślub, pewnie jego łapiąc na dziecko.
A
tu mamy znowu Jazdę Obowiązkową na Schemacie. Motyw kobiety w ciąży,
porzuconej przez ojca dziecka (+ opcjonalnie wychodzącej za mąż czym
prędzej za pierwszego, który się nawinie) pojawia się również w Nadziei,
Roku w Poziomce, Sklepiku z niespodzianką, W imię miłości… i pewnie
jeszcze w paru innych, gdyż Ałtorkasia jest równie płodna, co
powtarzalna.

Wiedziałem, że poroniła, i… odetchnąłem z ulgą.

Wiedziałem
też, że kiedyś wrócę i ona znów mi się nie oprze, należało jedynie
odczekać, aż wściekłość, żal i rozczarowanie miną, aż odpisze na któryś z
moich maili zwyczajnie, jak staremu przyjacielowi z dzieciństwa.
I taki byłeś pewien, że odpisze, nie pomyślałeś, że pewne rzeczy bezpowrotnie niszczą przyjaźń z dzieciństwa…?

Gdy to nastąpiło, wróciłem do kraju.
Ach, zapomniałam, że to michalakversum.
Kichać tam stypendium w Stanach. Babka odpowiedziała na maila, więc można kupić bilet i wrócić.

Pierwsze kroki skierowałem do domu Kingi w Bydgoszczy.
Była tam. Czekała na mnie.
Nie chcę przechodzić na pismo obrazkowe, ale wyobraźcie sobie facepalm gołą dupą.

Zaczęliśmy
wszystko od początku: potajemne spotkania, obłędny seks w przygodnych
motelach, gdzie nikt nas nie znał i nikt nie doniesie zdradzanemu
małżonkowi, że jest robiony w konia.
Musieli nieźle zarabiać, skoro stać ich było na jeżdżenie po okolicy i szukanie moteli.

Ale tego było mi za mało. Ja chciałem, by tamten się o nas dowiedział.
Po co?
Nie wiem, chyba chce spieprzyć swojej “ukochanej” życie na każdy możliwy sposób.
Mnie się to kojarzy z oznaczaniem terenu.

Kinga
była jednak ostrożna. Nie znałem jej adresu, nie miała przy sobie
notesu z telefonami. W jej telefonie, kupionym specjalnie, by dzwonić do
mnie i tylko do mnie, nie było żadnych innych numerów…
Małżonek wprawdzie mógłby odkryć drugi (?) telefon [z jednym numerem w książce adresowej] i zadawać niezręczne pytania, ale nie psujmy sobie intrygi.

Tak. Kinga była ostrożna.
Mieszkała w Warszawie, umawiała się z Czarkiem w motelu raz pod Piłą, a raz w Mrągowie.

Szkoda, że nie uważała tak samo, jeśli chodzi o antykoncepcję, a może nie chciała uważać?
– Biorę pigułki – mówiła za każdym razem, gdy wyciągałem prezerwatywę. – Lubię czuć cię bez tego.
Ja też lubiłem.
Bardzo lubiłem.
Do
tego stopnia, że ani razu nie zainteresowałem się, czy faktycznie
bierze pigułki. W razie czego nie będzie to przecież mój problem.

Do momentu gdy po raz drugi położyła na stole między nami test ciążowy z dwiema jakże wymownymi kreskami.
– Wiem! To moje EEG! – przypomniał sobie Czarek.

Chryste,
mogłem ją mieć. Mogłem mieć moją Kingę od tej chwili na zawsze.
Dlaczego po raz drugi okazałem się takim dupkiem, skurwielem i
kretynem?!
Taki charakter, coż poradzisz.
Nad charakterem podobno można popracować.
Ale po co. Jakim mnie, Panie Boże, stworzyłeś, takim mnie masz.

Powiedziałem
jej dokładnie to samo, niemal słowo w słowo, co za pierwszym razem. Że
skoro puszcza się z każdym, musi sama ponieść tego konsekwencje. Na do
widzenia dorzuciłem:
– Może i tym razem poronisz.
http://media2.giphy.com/media/cO7j2T1Mv8RMs/giphy.gif

Strzeliła
mnie w twarz – i należało ci się, bydlaku – z taką siłą, że do dziś
czuję to uderzenie, choć opuchlizna z policzka dawno zeszła.
Zostawiłem
ją, jak poprzednio, w zimnym i obcym hotelowym pokoju i nie oglądając
się za siebie, ponownie prysnąłem za granicę robić karierę w
międzynarodowej korporacji
[bo niby gdzie, hłe hłe],
a przy okazji coraz większe pieniądze. Zaliczałem też każdą kobietę,
która wpadła mi w oko, bo… powiedzmy, że takie miałem hobby. Żadna
jednak nie wzbudzała we mnie takich uczuć jak swego czasu Kinga.
Też dość wyświechtana klisza – wielkomiejski prezes zażywający pustego seksu, lecz w głębi duszy wierny tej jednej.

Gdy to sobie uświadomiłem, gdy zrozumiałem, jak głęboko kocham tę dziewczynę… było za późno.
Głęboko… kochał ją głęboko…
Wybaczcie
mój klatchiański, ale w tym kontekście jedyne skojarzenie, jakie mi się
nasuwa, to że jej wsadzał całego, a innym paniom tylko do połowy.


Kinga zniknęła. Jej rodzice nie wpuścili mnie za próg.
Napis “MORDERCZYNI” na ścianie nie dał mi ani trochę do myślenia.

Zacząłem szukać mojej miłości w Warszawie, choć nie miałem pewności, że tu ją znajdę, ale przepadła jak kamień w wodę.
W
pewnej dyskusji na pewnym blogu aŁtorka pewnego opka podzieliła się z
czytelnikami mądrością teoretycznoliteracką, iż “Narrator
pierwszoosobowy kłamie jak skurwysyn”. Jestem skłonna przyznać jej rację
i stwierdzić, że całą opowieść o poszukiwaniu Kingi Czarek przed chwilą
wyssał z brudnego palucha, gdyż co prawda rodzice może i nie chcieli z
nim rozmawiać, ale naprawdę, czyżby nie miał w Bydgoszczy żadnych innych
znajomych? Koleżanek i kolegów ze szkoły, kogokolwiek, kto powiedział
mu “Słuchaj, a ta twoja Kinga to…”?
Bez trudu kontrolował jej losy siedząc w USA, teraz będąc na miejscu gwałtownie nabawił się śledczej impotencji.
Wiadomo, technika nie ta, Snowden jeszcze nic nie ujawniał…

Gdy w końcu detektyw, którego wynająłem,
Och,
i detektywa nawet wynajął? I ten też nie odkrył historii z dzieckiem?
Albo to jakaś dupa wołowa, albo działa według zasady “Po co klienta
denerwować, niech się klient cieszy”.
Widocznie brał wynagrodzenie za czas, a nie za efekt.


znalazł
adres jej mieszkania, okazało się, że ma już nowego właściciela, który
nie wiedział nic o Kindze Król, a transakcję zawarł z jej mężem czy
raczej byłym mężem.
O, to i rozwieść się zdążyła, o czym nic dotąd nie słyszeliśmy?
Pewnie na mocy równie tajemniczych zapisów jak ten o intercyzie. Tzw. cywilne prawo opkowe.

To
dało mi satysfakcję – Kinga znów była wolna, ale gdzie jej szukać? Czy
człowiek może zniknąć, ot tak, nie zostawiając po sobie żadnych śladów?
No, kto jak kto, ale Kinga powinna pozostawić za sobą naprawdę potężny i silnie woniejący ślad, przynajmniej do pewnego momentu.

Odnalazłem
Krzyśka Króla, ale zatrzasnął mi drzwi przed nosem i uprzedził, że
jeśli jeszcze raz się pojawię na progu jego domu, to wezwie policję. O
swojej byłej żonie nie zająknął się ani słowem.
Powoli traciłem nadzieję, choć detektyw wciąż nie odpuszczał.
Raczej doił cię z kasy, naiwniaku.
Brakuje mi w tym wszystkim jasnowidza. Też by doił, ale może chociaż przeciągnął Czarka po jakichś lasach i ugorach.

I oto… oto znalazłem ją!
Znalazłem moją Kingę!
Czy raczej jej cień…
Mam teraz trzydzieści dwa lata, pragnę założyć rodzinę. Chcę mieć duży dom, pełen dzieci, których matką będzie ona.
A ona też będzie chciała?
Na sam jego widok zacznie owulować, przecież to oczywiste.
A ktoś ją będzie pytał o zdanie?

I zrobię wszystko, by zdobyć Kingę ponownie. I nie spieprzę tego po raz trzeci, bo strzeliłbym sobie chyba w łeb.
Strzel se od razu, a nie będziesz dupę zawracał.

Dzięki,
Kacper, że uciekłeś mi tamtego dnia. Dzięki, Aśka, że do mnie
zadzwoniłaś. Dzięki, Kinga, że nie wyrzuciłaś mnie od razu za drzwi –
miałaś do tego pełne prawo. Tylko… co miało znaczyć to „jestem
bezdomną wariatką” oraz „próbowała się zabić”?
Nic
takiego, to tylko taki żart, ha ha. Tak naprawdę czekała na ciebie,
gotowa przyjąć z otwartymi ramionami i nie tylko; przecież to oczywiste.
Może to, że postradała dom, zmysły i chęć do życia, hm?

Z domu nawiedzonego przez upiornego graficiarza pozdrawiają:  Kura ze szprejem czarnym jak samo piekło, Szprota z piłą tarczową podprowadzoną z działek, Jasza ze
znakomicie naostrzonym szpadlem bojowym oraz Maskotek, który gdzieś nam
się zagubił, ale na szczęście jest zaczipowany i pewnie ktoś go
odniesie.

46 komentarzy do posta “11. Cierpienia młodej Werterzycy, czyli Na pochyły zmywak każda ścierka skacze (Bezdomna, cz. 3)

  1. " Chyba, że jechała Polskim Busem, wybaczcie lokowanie produktu. Wtedy tak, mieściłaby się w 20 zł.
    Ba, kiedy Ałtorkasia wyraźnie mówi o dworcu PKS."
    Nie wiem jak w Bydgoszczy, ale w Krakowie i Warszawie Polski Bus odjeżdża z tego samego dworca, co PKS.
    Kolejna rzecz – nie zaznaczyliście, kto jest jakim kolorkiem.

    "A kot nie jest wcale kotem, tylko specjalnym robotem tropiącym, zaprogramowanym na feromony Kingi."
    Kocham. <3 <3 <3

    "– Kochałem się w tobie od podstawówki, pamiętasz, jak ścigałem cię na przerwach, by ciągnąć za warkoczyki? Ależ mnie wtedy nienawidziłaś… – zaśmiał się cicho."
    Mam nadzieję, że na zażenowanie się nie umiera. Bo coś mnie zaczyna kłuć w boku po przeczytaniu tego zdania, ale może przejdzie.

    "A teraz przypomnijcie sobie, kochani, swoich szkolnych prześladowców, jeśli takich mieliście. Odwiedzalibyście ich w szpitalu?
    Może, gdybym wpierw sama ich tam wyprawiła. Ponapawać się."
    Same here. Tylko jedno mnie zastanawia – dlaczego ona w ogóle trzymała się z tą "bandą" i dlaczego pozostali członkowie nie występowali w jej obronie? Bo gdyby niezbyt za nią przepadali, gnojek szybko znalazłby sobie lepsze metody imponowania jej – obronę przed innymi kolegami…

    "Do tego stopnia, że ani razu nie zainteresowałem się, czy faktycznie bierze pigułki. W razie czego nie będzie to przecież mój problem."
    Ej, dlaczego miał się tym "zainteresować"? Po co miałaby go okłamywać i dlaczego on miałby podejrzewać kłamstwo?

    Ksiopko wyjątkowo odrażające, przy czym Aśka wcale nie wydaje mi się aż tak parszywa, jak sama Kinga. Moim zdaniem Aśka jest zbyt papierowa, by wzbudzać nienawiść. Z drugiej strony – mogłaby być naprawdę ciekawą postacią, gdyby aŁtorka nie dorabiała jej na każdym kroku gęby. Może to moje nowicjuszowskie zachłyśnięcie się tematem, ale wydaje mi się, że mogłaby być ciekawą postacią z pewnymi cechami osobowości psychopatycznej. Ten jej groteskowy brak empatii…
    Kinga jest za to wyjątkowo odrażającą kreaturą. Nie można powiedzieć o niej nic, absolutnie NIC dobrego. Nawet wyrzuty sumienia po zabiciu dziecka nie wydają się być szczere, ja odbierałam je raczej jako kolejny powód do postrzegania samej siebie jako uciśnionej i nieszczęśliwej. Aśka – bez względu na motywy – robi przynajmniej coś dobrego.

  2. Prosze, zmiencie czcionke komentarza prawniczego z granatowej na jakakolwiek, bo oczy bola. Moze na szara?

    Rozsmarowali mnie po scianie biedni ludzie z dzialek. Bo nie wiem, jak w ksiazkowym swiecie, ale w prawdziwym zyciu za dzialki co miesiac sie placi. Kto, nie majac na bulke, wywala kase na ogrod? Nasiona, woda, narzedzia, ziemia, nawoz, pestycydy: to wszystko tez kosztuje.

    Dziwaczne ceny mieszkan, biletow, zywnosci i dzialek kaza mi sie zastanawiac, jak tez autorka rozporzadza swoimi finansami.

    jakiś kolegów ze szkoły – jakichs.

    Ty zostaniesz w naszym nowym domu, ja pójdę moją własną drogą krzyżową. Będę rozkopywała śnieg, grzebała w ziemi, łamiąc paznokcie, będę krzyczała i wyła na cały głos — A nie mogla z tych dzialek zabraz lopaty? Lopaty sa malo dramatyczne?

    [Pod nieobecność Kingi Aśka zabiera jej kota do lecznicy, gdzie okazuje się, że ten jest zaczipowany. Lekarka podaje Aśce telefon do właściciela kota.] — To zas tlumaczy dlaczego kot w smietniku nie uciekal na widok czlowieka.

    Dwa dni później czekała na Kingę w jej maleńkim mieszkanku, z nudów pastując i polerując drewniany stary parkiet. — To jest tak abstrakcyjne, ze az nie wiem, co powiedziec. Absolutnie ostatnia rzecz za ktora zabralabym sie w cudzym domu.

    Ja wiem, ja wiem, nośnikiem miłości jest sperma, dlatego u mężczyzny z każdym wytryskiem jej poziom się zmniejsza, a za to u kobiety wzrasta.
    No to zgodnie z tym związki gejowskie powinny być najmniej trwałe na świecie! — No wlasnie przeciwnie, bo to takie perpetuum mobile 😛

    Splakalam sie na tej analizie – doslownie.

  3. Może weźcie następny raz coś innego, proszę.To jest potwornie żenujące,nawet z Wami.

    Jeśli wykradała im z szopek na narzędzia kosiarki i piły tarczowe, z całą pewnością byli dość potulni.
    I Buffy!

    Chomik

  4. Wiecie jaki jest paradoks Kejt? Wszystkie jej postaci, które z założenia mają być złe-złe są w gruncie rzeczy nijakie, natomiast protagoniści jej książek są zwyczajnie obrzydliwi vide Liliana, Kinga, Czaruś, przy czym ten ostatni sprawia, że toczę pianę z ust.
    Nigdy nie pojmę sukcesu tych toksycznych książek.
    Pozdrawiam Was i dziękuję za to, że wkładacie w analizowanie tego dzieUa tyle serca i czasu.

  5. "Był to cień dawnej Kingi Król" – to nie ma sensu. Król nie jest przecież nazwiskiem panieńskim Kingi, więc Czarek, który wspomina ją od dzieciństwa, nie powinien o niej w ten sposób myśleć. Zwłaszcza że nigdy jej męża nie lubił, a teraz ona jest z nim rozwiedziona. Czyżby Kinga raz przypisana do mężczyzny nie mogła już nigdy wrócić do panieńskiego nazwiska?

    A co do nazwisk – dalej fascynuje mnie kwestia jej dowodu osobistego. Poważnie, szpital psychiatryczny przyjął ją bez dokumentów? Szpitala nie obchodzi, kogo leczą, czy to przypadkiem nie jest ktoś podstawiony? Lekarze tak na wiarę przyjęli, że nazywa się Kinga Król i już?

    Kolejna rzecz bez sensu – Kinga wcześniej mówi, że ze szpitala wyszła w tych samych ciuchach, w których ją do niego policja przywiozła. WTF? Policja zgarnia kobietę z lasu i od razu wiezie ją do psychiatryka, a nie do domu rodzinnego/izby wytrzeźwień/aresztu/prawdziwego szpitala, bo pewnie ma poranione dłonie? I jeśli to sąd wysłał Kingę na leczenie, to nie mogła zostać przywieziona do szpitala prosto z lasu (a pewnie też nie prosto z rozprawy, bo takie rzeczy muszą się uprawomocnić czy coś).

    Ok, wracając do Czarka – ta postać jest beznadziejnie zbudowana. To raczej on ma jakąś chorobę psychiczną, a nie Kinga. Kocha ją i chce z nią być, ale w sumie to tylko chce się z nią bzykać. Chce ją odbić mężowi, ale gdy Kinga zachodzi w ciążę, ucieka. Ta postać jest zupełnie nieprawdopodobna.

    Fakt, iż w "Nadziei" pojawia się dokładnie ten sam wątek (nieumiejętność rozróżnienia pomiędzy miłością a nienawiścią a seksem a zaburzeniami psychicznymi) zaczynam się martwić o autorkę. Może ona też ma/miała w życiu taki patologiczny związek czy co?

    Ew. jeszcze mam taką rozkminę – autorka słyszała o czymś takim jak "szybki numerek", ale nie zrozumiała, co to znaczy. I tak powstały dwuminutowe seksy w windzie. Następnie usłyszała o tym, że "kobiety lubią bad boyów", ale też nie zrozumiała idei – i tak powstały te koszmarnie wykreowane, całkowicie nieprawdopodobne postaci męskie.

    Analizujcie dalej. Jestem masochistką, chcę nad tym zgrzytać zębami i płakać.

    Ag

  6. Im dłużej to czytam (czyli z każdą Waszą następną notką), tym bardziej jestem załamana tym, że to wyszło jako książka. Im dalej wgłąb książki, tym większe mam wrażenie, że to opko z blogaska, a nie "powieść" dorosłej baby. To jest tak żenujące, że póki co przebija w moim prywatnym rankingu wszystkie inne beznadziejne książki, których analizy czytałam. No dobra, z ałtorką "Ja, diablica" jeszcze ałtorkasia mogłaby sobie ręce podać.
    To jest tak zła książka, że już nawet Wasze komentarze do niej mnie nie śmieszą, choć niewątpliwie bez nich w ogóle nie dałoby się tego czytać.
    Ale co zrobić, czytam dalej, muszę się nauczyć, jakich powieści nie przyjmować, jak już założę wydawnictwo 😀

  7. Dochodzę tylko do jednego wniosku: jacy czytelnicy, taka ałtorKasia i jej książki. Skoro Znak to wydał (a jest to kolejna już odsłona wątpliwej tfurczości pani Michalak), to znaczy, że ktoś to badziewie kupuje. Nad Michalakową można się popłakać, podziwić, jaki to świat okrutny i ZUY, a te bohaterki takie biedne, piękne i szlachetne, wow, uszanowanko. Po czym z wypiekami na twarzy i kisielem w majtkach przerzucić się na "50 twarzy Greya".
    Właśnie dlatego nie czytam i nie lubię książek określanych jako "kobieca literatura".

  8. Z każdą kolejną analizą nabieram przekonania, że AłtorKasia powinna być w księgarniach wystawiana na dziale "Horror" ("Koszmary przez miesiąc – GRATIS!!") lub "Science-Fiction" (serio, tej świat jest zbyt alternatywny, aby nawet sama aŁtorka była w stanie go pojąć).

    Po trzeciej analizie wnioski przedstawiają się następująco: najlepiej wykreowaną postacią jest jak na razie kot. Alusię zabiły zawirowania fabularne (obecnie sama już nie wiem czy zmarła z przyczyn naturalnych czy ktoś ją zamordował, a jeśli tak to kto).Wszelkie związki opierają się albo na seksie albo na chorobie psychicznej, inne opcje nie wchodzą w grę. Wolę żyć w realnej Polsce, wizja z michalakversum jest dla mnie zbyt drastyczna.

    Nie wiem niestety, jaki ma niby być cel tej pisaniny? Obrazić wszystkich myślących czytelników? Wykrycie, w jak wielu dekoracjach da się przedstawić ten sam schemat i gdzie będzie się prezentował najkorzystniej? Zniszczenie wydawnictw posiadających już pewną renomę (ZNAK, Wydawnictwo Literackie)?
    Ejżja

    PS: hasło agSASho small. Ma ktoś pomysł czego synonimem jest agSASho?

  9. "Do momentu gdy po raz drugi położyła na stole między nami test ciążowy z dwiema jakże wymownymi kreskami.
    – Wiem! To moje EEG! – przypomniał sobie Czarek."
    W tym miejscu musiałam udać atak kaszlu…
    Dziwi mnie mocno, że Czarek nie siedział w psychiatryku razem z Kingą, bo normalny to on nie jest. Naprawdę nie wiem, co jest mniej prawdopodobne psychologicznie: 1) laska, która po rzuceniu jej w twarz testem ciążowym, wyzwaniu jej od najgorszych i ewakuacji faceta za granicę przyjmuje go po jego powrocie z otwartymi rękami i bez żadnych pretensji, czy 2) facet, który dwukrotnie rzuca laskę w ciąży i życzy jej poronienia, po czym śledzi ją tak długo, aż dojdzie do wniosku, że w sumie mógłby ją zapłodnić znowu, tym razem na dobre.
    Czytałam analizę "Nadziei" i książki Michalak zaczynają mi się jawić jako Harlequiny – coraz to inne parki robią wciąż to samo. Bo w "Nadziei" też mamy łapanie faceta na dziecko, a po ślubie również następuje poronienie – dzieci dla autorki są chyba tym, czy dla ałtoreczek rodzice, tj. elementem służącym wyłącznie pogłębianiu egzystencjalnego bólu bohaterki, który po spełnieniu swego zadania musi zostać szybko ubity, by nie przeszkadzał w szukaniu trulawera. Brrr.

  10. "Nie wiem jak w Bydgoszczy, ale w Krakowie i Warszawie Polski Bus odjeżdża z tego samego dworca, co PKS."

    Sprawdziłam na stronie Polskiego Busa – przystanek jest na rogu Jagiellońskiej i Piotrowskiego, nie na dworcu.

    Melomanka

  11. Z rozmów z ałtorkasią:
    "Pani książki określane są jako literatura skierowana do kobiet. Czy znalazłaby Pani chociaż jeden powód, dla którego Pani książki powinni przeczytać mężczyźni?

    Mężczyźni w ogóle powinni czytać książki, a że nie czytają, a ja chcę dla kogoś pisać, to piszę dla kobiet. Jednak spokojna głowa: ojcowie, mężowie i przyjaciele moich Czytelniczek podczytują moje powieści, udając potem, że oni tak tylko, przypadkiem, przechodząc mimo…! A potem chichocą potajemnie albo ocierają łezkę wzruszenia… "

    Enjoy! 🙂
    anka, co raczej nie zagląda do analizatorni, ale musierowicz i michalak chętnie u Was poczytała

  12. Nooo, ja się nie dziwię, że "ojcowie, mężowie i przyjaciele" czytelniczek aŁtorkasi chichoczą… chociaż przynajmniej ojcowie powinni zamiast chichotać, czym prędzej wcisnąć te książki na najwyższe miejsce w domu, niedostępne dla córek, a w miejscach łatwiej dostępnych umieścić dobrą, a przynajmniej – mniej szkodliwą literaturę… a jakbym ja coś takiego u żony znalazł, to wyniósłbym się na kanapę, póki nie przeczytałaby przynajmniej dwóch opowiadań Lovecrafta.

  13. Gdzie do cholery sa zieloni i inne organizacje pro-przyroda? Przecież na TO poszedł papier, energia, itepe? Drzewa w ogródku wyciąć nie można bez zezwolenia, a mozna bez zezwolenia i uzasadnienia marnować papier i energię na wydawanie takich koszmarów? Biblioteki wiejskie czy osiedlowe nie mogą sobie pozwolic na zakup klasyki czy podręczników, a tymczasem wydaje się na papierze takie bzdury? Ciekawe, za ile to stoi w księgarniach. Z jednej strony namawia się nas a wręcz zmusza do sortowania śmieci, oszczędzania wody i prądu – a z drugiej w świat idzie coś takiego w wydaniu papierowym. Dramat. To ja mam oszczędzać wodę, energię, sortować śmieci itp. a jakieś wydawnictwo zmarnuje to wszystko na wydanie opka drukiem? Widzi ktoś tu sens?

  14. Zaraz sie okaże, że: mieszkanko na Dąbrowskiego jest do kupienia za 100 tys zł, rodzice Kingi jakos tak akurat mieszkaja (po wybyciu z Bydgoszczy) w bloku obok, a Czarek jest włascicielem firmy 'twój ogród' i zatrudni Kingę na etat albo wręcz kontrakt menedżerski. Kinga się odkuje, jej rodzice 'zrozumią swój błąd', Kinga wynajmie dobrego prawnika (ma forsę) który obali wszelkie postanowienia sądów i mieszkanie wróci do niej, jej ex-mąż zostanie z niczym i sie okaże, że pomimo pobytu w Stanach i pracy w korpo kompletnie nie zna ani angielskiego, ani nawet worda, Kinga za to okaże się wybitną i jedyną w swym rodzaju specjalistka od roślin azjatyckich oraz nadwyraz przepiękna kobieta i – z definicji kanonu – bedzie rozrywana przez włoskiego własciciela fabryki Ferrari i brazylijskiego plantatora winorośli. No po prostu bedzie miała problem: czy strzyc i sadzić za 100 tys euro w Europie czy za 150 tys USD w Ameryce Południowej.

    Może to głupie antycypowanie, ale mnie jakos pasuje do konwencji z książki.

  15. Błagam nie analizujcie tego juz dalej…
    Poziom głupoty tej pani rośnie razem z jej wiekiem,myśle ze inne opka bardziej zasługują na wasze analizy niz ten tFuR

  16. Kinga naprawdę musiała lubić grzebanie w ziemi. Raz robi za ogrodnika, innym razem za grabarza.

    A co do kota… zawsze uważałam, że koty są inteligentne, ale ten okazał się lepszy od samego detektywa. Co tam detektyw czy iluzjonista, Czarek powinien płacić kotu. Grubymi pieniędzmi.

    Kiedyś na forumie pisałam, że chciałabym żyć w opkolandzie i… nadal chcę! Najpierw czytam o mieszkaniach w Wawie za trzy stówy, a teraz jeszcze wyjazd do Stanów taki łatwy, stypendium takie łatwe, dojazd do Bydgoszczy taki tani… TAK BĘDZIE W RAJU.

  17. "Postindustrialne tereny rekreacyjne uprawiane przez Mary Sue, olej na płótnie, 2013." – to chcę, jak będzie na Ale… dajcie znać 🙂
    "Thor z Sieci Sklepów Lewiatan w Jaworznie, ten pułap.? – jutro jadę do Jaworzna, myślicie, że mam szansę spotkać Thora? Albo chociaż Lokiego…

  18. Analizy Michalak są złe, po prostu ZŁE. Nie wiem jak udaje jej się wykreować postaci, których z żadnej strony nie można polubić (może poza kotem), a Czarek jest chyba w TOP 10 najbardziej antypatycznych postaci ever. Można spytać, czy on na końcu tego dzieła zejdzie się z Kingą?
    Ale mam nadzieję, ze to już ostatnia, albo przedostatnia analiza Bezdomnej, bo nie mam sił do tej książki.

  19. Na stronie Empiku to dzieUo stoi za 30,49, więc jest nieźle. Interesująca jest też opinia wystawiona pod tą pozycją.

    Nie zniosłam kolejnej części "Bezdomnej". Po prostu… to było już ponad moje siły.

    Podziwiam Analizatorów i serdecznie pozdrawiam. 😉

  20. Jak tak teraz myślę, to w tej książce nie ma żadnej sympatycznej męskiej postaci, wręcz każdy mężczyzna to zło wcielone. Czy jeśli Kinga pójdzie do kiosku po gazetę, a sprzedawca akurat będzie mężczyzną, to też ją zgwałci i zostawi z dzieckiem?

  21. JUŻ WIEM! Fabuła jest tak nieprawdopodobna i pełna wymuszonych i niemożliwych zbiegów okoliczności, że już wiem, o co chodzi!!! Kinga wzięła psychotropy, żeby popełnić samobójstwo i po prostu ciągle siedzi tam na tym śmietniku i ma jakieś chore wizje. To wszystko, co się dzieje, to tylko wymysł jej wyobraźni na sekundę przed śmiercią, naćpała się i majaczy o sławnej dziennikarce, która wyrzuca śmieci w Wigilię i czyści jej podłogę w mieszkaniu za 300 złotych, niedługo do tych wizji dojdą różowe słonie, ISTNY SURREALIZM!!!

  22. W sumie pod tą analizą nie zamierzałam pisać komentarza, bo mnie po prostu zatkało. Fragment "Oczami Czarka" bardzo mnie zniesmaczył. Zgadzam się z opiniami, ze kot jest najsympatyczniejszą postacią…

    ALE! Mam dla analizatorów pewną informację. Dotyczy opka o Sakurze-piratce analizowanego tutaj po tym jak ekipa PLUSa wymiękła. Jeśli dobrze pamiętam to analizowaliście dzieło "Jestnoci" do ostatniego powstałego wówczas rozdziału. Czy jesteście zainteresowani ciągiem dalszym? 😀 Bo są nowe rozdziały (ostatni z grudnia). Blog wznowiony po długiej przerwie i autorka nieco lepiej pisze, ale to wciąż jest… no, cudne.
    To jak, zainteresowani?
    http://pirate-love-sasusaku.blog.onet.pl/

  23. Wiecie, że faktycznie mimo wszystko Aśka w tych fragmentach budzi większą sympatię. Może dlatego, że to postać, owszem, papierowa i momentami niemal karykaturalna, ale jednak mniej-więcej spójna, jej motywacje dają się zrozumieć, nawet jeśli Aśka zachowuje się wrednie. Tymczasem Kinga to taki patchwork złożony ze sprzecznych wewnętrznie cech i dążeń. Czy ktoś w ogóle rozumie, dlaczego ona za tego swojego męża wyszła? Bo był dobry w łóżku? Bo go kochała? Bo go kochała gdyż był dobry w łóżku? Bo potrzebowała go jako ojca dla dziecka? Bo była "bezwolna" (czyli, zakładam, on się oświadczył, a ona, przytłoczona zdradą ukochanego, poszła do ołtarza jak cielę)?. Masaj? Ktoś z tego coś rozumie? Podobnie dziwny jest jej powtórny związek z Cezarym. Ma z nim romans, bo mu wybaczyła i wciąż widzi w nim "ukochanego" z młodości, czy w zasadzue nie wybaczyła, ale i oprzeć się nie mogła? Wiązała z nim jakieś poważniejsze nadzieje na przyszłość czy od początku traktowała jako "skok w bok? I czy dalej wyjaśnia się co z tymi pigułkami, tzn. czy Kinga faktycznie je brała, ale nie zadziałały (zdarza się, choć rzadko), czy faceta okłamała, a jeśli tak, to na litość boską czemu? Ogólnie: wtf?

  24. Ale że śnieg w maju?! Chyba specjalnie tylko w tym lesie, gdzie Kinga szukała swego dzieciątka zakopanego, żeby bardziej dramatycznie było, i żeby przypadkiem nie miała za łatwo. A te jej ataki choroby psychicznej, czy kij wie czego, podczas tych poszukiwań, wyglądają na podejrzanie zaplanowane. Co roku zbiera kasę, żeby wsiąść w PKS, pojechać do Bydgoszczy, pójść do lasu… i rwać włosy z głowy i łamać paznokcie, grzebiąc w ziemi. To skoro już to tak planuje, to faktycznie nie może tego jakoś przygotować? Łopaty wziąć albo szpadla, latarki, poszukać tego miejsca jakoś metodycznie i może nie poświęcać temu wyłącznie tego jednego dnia, rocznicy? XD Borze szumiący, błagam, nie analizujcie tego więcej, bo tylko się niepotrzebnie denerwuję (a już mnie służba zdrowia dzisiaj wystarczająco zdenerwowała, dziękuję). Może tymczasem coś innego? Dużo tego w ogóle jeszcze zostało? xd

    Całuję,

    • @Elle
      Kinga jeździ na te wykopki co miesiąc, wytrwale zbierając na bilet przez pozostałe 29/30 dni. I WTEM! czwartek nadchodzi znienacka, łopaty nie ma pod ręką, a PKS nie czeka…;-)

      Sakurako

  25. Jakoś tak szczególnie chwyciła mnie za serce wizja tego znalezionego notesika, w któym Kinga zaznacza, jak kreską na murze, kolejne dni…
    W tej Warszawie z równoległej rzeczywistości nie ma najwyraźniej ŻADNYCH kiosków z gazetami, w których (cóż za zaskoczenie!) codziennie podają aktualną datę. Nie dorobili się w niej również ekranów reklamowych w autobusach, tramwajach i na rogach ulic, podających prognozę pogody, najświeższe wiadomości oraz datę i godzinę. Dworce najwyraźniej także nie ułatwiają podróżnym życia. Bez notesika-niezbędnika nawet pora roku niepewna i człowiek już zawsze miałby 25lat:-)

    A ogródki działkowe, bronione własną piersią przez dotychczasowych właścicieli, w centrum Warszawy to akurat norma, nawet w pobliżu Dąbrowskiego jest taki ładny teren: marchewka, pietruszka, wierzba płacząca, brzoza… Ogrodzone na słowo honoru, da się przedostać. Ooo to i będąc w nowym mieszkaniu Kinga może kontynuować swoje "zielone" hobby:-)

    O wzorcach męskich w tym tworze, nieprawdopodobieńswie psychologicznym postaci i ogólnym zamęcie już było. O matko i córko, jakie to jest potworne! I stoi na półce w księgarni tak niewinnie, jakby nie było szkodliwym do granic niesmaku badziewiem.

  26. Mam wrażenie że Tom Kaulitz rozdziewiczający trzynastoletnią Milenkę, czy Vernon wysyłajacy głuchego siostrzeńca pociągiem w nieznane są sympatyczniejszymi bohaterami niż Czarek. Powiało bucerą. Autorka serio w zamierzeniu chciała go wykreować na kochającego?

  27. "I może tym razem… może tym razem znajdę choć jedną kosteczkę, którą będę mogła zanieść na cmentarz i pochować pod maleńkim nagrobkiem z napisem: „Alusia Król, żyła dwa tygodnie”."
    No cóż, to powinno jej zająć o wiele mniej niż dwa lata bo w lesie kosteczek dostatek a wątpię aby Kinga była w stanie stwierdzić, że ta kosteczka to z zajączka a nie z Alusi.

    Krakatoa

  28. "A w ogóle te dzikie, zapuszczone pracownicze ogródki działkowe w środku miasta, tak. To chyba z tej samej bajki, co bezpańskie ugory, zalesiane przez Patrycję i Floriana u Musierowicz."
    Oj wtopa drodzy Państwo. Zapuszczone działki pracownicze w Warszawie z zamieszkującymi je bezdomnymi to akurat standard. Tak było kiedyś na Szopach Polskich, na Paluchu (w pierwszym miejscu stoją teraz bloki, w drugim jest S-2, ale w czasach pisania książki było tam mniej więcej takie postapo, jak widzi to autorka), teraz tak jest na działkach na Maryninie na Woli i podejrzewam wielu innych miejscach.

    Natomiast analiza jak zwykle cudowna, w odróżnieniu od okropnej książki… Swoją drogą miałem coś swojego wysłać do Znaku, ale jak tak to czytam, to nie wiem czy chciałbym, aby moja książka była wydawana w jednym wydawnictwie z takim… czymś

    Poc Vocem

  29. Błagam, nie ulegnijcie presji paru marudzicieli i nie zaprzestańcie analizy tego dzieua! To musi zostać zrównane przez Was z glebą! Bo jeśli nie Wy, to wygrają lukrowane recki na lubimyczytac! Życzę powodzenia i wytrwałości

  30. oczywiście, że kolejna część analizy jest pożądana, godna i sprawiedliwa. Zauważam u siebie coraz słabszy odczyn Michalak, za to coraz więcej radości z komentarzy, a więc analiza ma bardzo pozytywne skutki i neutralizuje skutki literackich katastrof.

  31. Najgorsze w tym wszystkim, że Pani Michalak miała nawet niezły pomysł (skrzywdzona i oszukana kobieta pokrętne prawo, służba zdrowia spod psa, nieczuła dziennikarka która się przemienia w dobrą, Wigilia i czar tego święta, zły buc Czarek – wieczny Piotrus Pan). Może nie odkrywcze, ale solidne na podstawę wielowątkowej historii. Ale skopała to tak dokumentnie, że głowa boli. A dlaczego? Mam taki pomysł: a dlatego, że jest zbyt leniwa, by zrobić risercz, popytać, poczytać, w końcu – zbyt niecierpliwa, by pisać spokojnie, powoli, konsekwentnie – a za to chce na tzw. łapu-capu spisać wszystkie pomysły w 5 godzin, na kolanie, i nazwać to 'powieścią'. Teraz polecę takim truizmem: pisarz jest jak detektyw, najważniejsza część jego pracy to słuchanie/czytanie, zbieranie informacji, konstruowanie akcji, docieranie do ekspertów. Dopiero po takim riserczu można usiąść i o czymś pisać – jak się ma talent do pisania oczywiście. Potem się to daje do sprawdzenia, potem się poprawia, potem daje się jeszcze raz do sprawdzenia – i tak do skutku, aż będzie okej. Na tym ta praca polega, a nie na pisaniu co się nawinie na klawiaturę. I na koniec dodam – język koszmarny, wulgarny, nieprawdziwy. I kto w końcu była ta Alusia Król? Pierwsze dziecko, drugie dziecko, czyje to dziecko i dlaczego je zabiła? Bo było Króla czy bo było Czarka? I już naprawdę na koniec: najbardziej wyrachowana i bezduszną osoba jest ta Kinga: najpierw Czarek, potem Czarek, potem Król zeby sie zemscić na Czarku, potem zabija jakies dziecko nie wiadomo dlaczego (może przeszkadzało w zemście, nie wiem), w międzyczasie oddaje mieszkanie mężowi (czy tam ex-mężowi) z powodów niewiedomojakich – pewnie po to, by się z nim bzykać pod jakimś pretekstem, gdzieś pomiędzy jest jakas bójka z policjantem, sąd, proces, wyrok, uniewinnienie, szpital psychiatryczny gdzie pacjentów nie pilnują, morderstwo jakiegoś dziecka nie wiadomo dlaczego – czytelnik tak naprawdę nie wie, o co chodzi. Jakis kompletny obłęd, żaden wątek nie doprowadzony do końca. Mamy pisać fanfiki by zrozumieć czy co? Taka 'kreatywna opowieść', taka jakas konwencja? Moze ja jestem jakaś niedorozwinieta, ale to, co do tej pory przeczytałam, nijak mi się nie układa w całość. Może to taki zabieg żeby trzymać czytelnika w napięciu. Ale mnie jakoś nie trzyma. Mnie irytuje, bo nie wiem, o czym czytam.

  32. Ja dostaję skrętu wątpi, jak czytam michalakowe wypociny choć, podobnie jak ktoś wyżej, trochę się już zahartowałam na poziom żenady (co jest swoją drogą przerażające) i ostatnią analizę byłam w stanie przeczytać, a nie tylko przelatywać wzrokiem. I dlatego apeluję – znajdźcie siły i zanalizujcie ten szajs do końca – tylko to może ukoić niepokój wnętrzności jaki Autorkasia wywołuje i może ocalić istnienie lub dwa…

    marchewa

  33. Zaczynam się zastanawiać, czy autorce nie chodziło o odwrócenie schematu oceniania niektórych facetów i czy to nie miała być taka kobieca wariacja w stylu "z pipą na głowy (wargi?) się zamienić", bo jeżeli nie… to nie ograniam tego. Jako mężczyzna (szanujący kobiety) muszę przyznać, że najsmutniejsze jest to, że po lekturze tego czegoś z trudem przychodzi traktowanie "na serio" kobiet, którym to się podoba. Nie czuję się feministą ani szowinistą, ale na bogów – jak na razie to wyłania się z tego wątpliwy morał, że można kobiecie zrobić wszystko, byle na koniec powiedzieć, że się ją kocha od piaskownicy i cały czas się o niej myśli. Po prostu brak słów… so bad on so many levels.
    PS. Niemniej dziękuję, że zostałem zacytowany w analizie:)
    PS2. Też opowiadam się za masochistycznym kontynuowaniem analizy tego ksiopka (świetne określenie). Teraz to jestem bardzo ciekawy, jaki faktycznie morał wypłynie z tej historii. /Shir

  34. Zastanawiam się czy w uniwersum Ałtorkasi jest choć jedna normalna postać. No, może kot. Bo Kinga jest idiotką, Aśka kimś zupełnie pozbawionym ludzkich odruchów, a Czarek chyba nie może nie napawać odrazą. Nie mam pojęcia jakim cudem to dzieUo zostało wydane i zbiera gdzieniegdzie pozytywne opinie ;o W każdym razie, uwielbiam, gdy zamiast blogasków analizujecie książki, mam z tego podwójną radochę 😀 Z drugiej strony przeraża mnie myśl, że Michalak tyle już wydała…

  35. "Tego dnia gdy odebrała świadectwo, zrobiliśmy to na leśnej polanie"

    Zanim doczytałam do końca, byłam przekonana, że będzie napisane "gdy odebrała świadectwo, ja odebrałem jej dziewictwo". Co za brak konsekwencji, ałtorko, I AM DISAPPOINT. I co to w ogóle za pomysł z tym czekaniem "do matury"? Nie "do ślubu", nie "do pełnoletniości", nie "na odpowiedni moment", tylko do matury? Serio? Znacie kogoś, kto tak robił?

    "nośnikiem miłości jest sperma"

    Wy się śmiejecie, ale u znajomej na naukach przedmałżeńskich katechetka z całą powagą wykładała, że sperma, jako bogata w składniki odżywcze, ma dobroczynne działanie na zdrowie, dlatego kobiety korzystające z prezerwatyw częściej cierpią na depresję.

    Dobra, teraz przyznam, że ta część analizy mnie złamała. Gdy zaczęła się część "z POVu Czarka", zażenowanie wylało mi się oczami, uszami, ustami i w ogóle wszystkimi otworami ciała. Nie wiem, co mnie bardziej przeraziło – że w książce rzekomo "dla dorosłych" pojawia się taki toporny, maksymalnie przerysowany złoczyńca jak z książeczki dla dzieci, czy możliwość że ałtorka jednak kreuje go na "prawdziwą miłość" bohaterki. Tak czy inaczej, facet faktycznie wygląda na bardzo ciężko zaburzonego. Jaki normalny człowiek po latach niewidzenia włazi do mieszkania i od progu nawija kobiecie "Kochałem cię od piaskownicy, pamiętasz, jak ciągnąłem cię za warkoczyki, urodź mi dzieci"? Zwłaszcza jeśli po drodze miały miejsce dwa brutalne porzucenia i przynajmniej jedno poronienie? Co miała w głowie kobieta, która to napisała, i ludzie w wydawnictwie, którzy to przyjęli do druku? No dobrze, mam pewną teorię, mianowicie taką, że mieli w mózgu poważny niedobór tlenu spowodowany umieszczeniem głowy zbyt głęboko w okrężnicy, przez co zaciśnięte zwieracze utrudniały przypływ krwi odpowiednimi naczyniami.
    A teraz idę ułożyć pod biurkiem szmaty, żeby żena miała w co wsiąkać.

  36. Zadziwiające, ale najrozsądniejszymi ludźmi w tej całej powieści okazują się być rodzice podłego Krzysia Króla – którzy trafnie ocenili Kingusię jako wiarołomną lafiryndę łapiącą ich synka na dziecko.

    A jeszcze – czy tylko mi ta "Kinga Król" wydaje się taka świadomie monarsza? Albo (jeśli nieświadomie) – jest to jeszcze jeden dowód na to, że ałtorkasia nie powinna być pisarską.

    zla.m

    nie jestem automatem: 5388842 😀

  37. co za piękny świat żyjemy , i nadal wątpliwości to zaklęcie rzucającego jak on to zrobił !
    Moje usta są pełne świadectwo , Am Alina mój mąż wyszedł z domu na dwa lata do RPA dla turysty , miał na myśli prostytutkę i był czarować przez dziewczyny mój mąż odmówić wrócić do domu , wołam w dzień iw nocy , patrząc bo kto by mi pomóc , i czytać wiadomości papieru o potężnej rzucającego czar o nazwie Dr okojie i skontaktowałem się z rzucającego zaklęcie , aby pomóc mi mój kochanek do mnie i prosił , żebym się nie martwić się o to , że bogowie walczymy o mnie .. powiedział mi w połowie nocy, kiedy wszystkojest w spoczynku, duch będzie rzucić zaklęcie , aby pogodzić się z powrotem do mojego kochanka mnie . a on nie mniej niż 3 dni mój mąż wrócił do mnie i zaczęła płakać , że powinienem do wybaczyć mu , ja , jestem tak szczęśliwy, za to, co ten zrobił dla rzucającego czar
    ja i mój mąż .. kontakt na jego e-mail drokojiehealinghome@gmail.com jest najlepszy rzucający czar na całym dzikim świecie . on jest specialiesed w rozwiązywaniu innych problemów, w tymnastępujące :
    ( 1 ) Jeśli chcesz ex powrotem .
    ( 2 ) jeśli zawsze masz złe sny .
    ( 3 ) Chcesz być promowane w swoim biurze .
    ( 4 ) Chcesz kobiety / mężczyźni uruchomić po tobie .
    ( 5 ) Jeśli chcesz mieć dziecko .
    ( 6 ) Jeśli potrzebujesz pomocy finansowej .
    ( 7 ) Jeśli chcesz się leczyć HIV AIDS
    skontaktuj się z nim teraz do natychmiastowego rozwiązania Twojego
    problemy na Drokojiehealinghome@gmail.com
    dziękuję

  38. No więc, co do Bydgoszczy: akurat przystanek Polskiego Busa (cena za bilet – ok 30 zł) jest niedaleko dworca PKS. Się pani Michalak przypadkiem trafiło. Zaintrgygowały mnie natomiast przedmieścia, łąki i las. Albo rodzice mieszkali na Fordonie (to by się zgadzało w kontekście wzywania ich do szkoły z racji zakochania dzieci – takie rzeczy autentycznie się zdarzały w mniej więcej tych czasach) i panna dojeżdża z przystanku Polskiego Busa przez godzinę (to jakieś 15 km od centrum), żeby szukać w lasach zwłok. Co jest trochę bez sensu, bo jednak kręcą się tam ludzie, choćby wyprowadzający psy na spacer. Druga opcja to Myślęcinek – 830 ha lasu. Co by z kolei wyjaśniało, że panna co tydzień jeździ kopać. Powodzenia! Pominę miłościwie fakt, że w Myślęcinku to w ogóle siedzi pół miasta, zwłaszcza jak jest cieplej.

    I taki bydgoski fun fact: po Bydgoszczy kręci się starsza kobieta z walizką na kółkach, zwykle dobrze ubrana, acz no widać, że jednak jakieś problemy ma – doczekała się nawet strony na fb https://www.facebook.com/pages/KOBIETA-Z-WALIZK%C4%84-W%C4%98DRUJ%C4%84CA-PO-BYDGOSZCZY/284601194895036 . Nie posądzam pani Michalak o zrobienie jakiegokolwiek researchu, więc raczej na nią się też nie natknęła.

    Co do pierwszoosobowej narracji – faktycznie, istnieje zabieg literacki zwany niewiarygodnym narratorem. Ale jakoś nie wierzę, że autorka go (świadomie) używa.

  39. Nic z tego nie rozumiem.
    Dziecko. Najpierw ałtorkasia zdaje się mówić o kilkumiesięcznym płodzie, potem robi wydarzenie w stylu "dowiedziałam się po 3 tygodniach ciąży", potem pokazuje znów płód kilkumiesięczny, ale może ona zabiła nie jedno, a dwójkę dzieci?
    Kot. Tu już kompletne poplątanie z poplątaniem – mniejsza o zachowanie bezdomnego, podwórkowego kota. Ale… skąd wytrzasnęła telefon do właściciela Kacpra? Przecież nie było napisane, że ma obrożę? Ty, a może jakieś ogłoszenie po całym mieście? Eee… naciągane to.

  40. Nie klisza, damn it, tylko kalka jeśli już. Ewentualnie cliché jeśli już trzeba, ale nie klisza. Tak samo jak wziąć się można DO czegoś, nie za coś. To jest naprawdę ważne, bo jeśli wytyka się komuś błędy, nie powinno się ich robić samemu.
    Pozdrawiam, Darth Armageddon.

  41. Za każdym razem, gdy patrzę wstecz na to, co mi się przydarzyło, zawsze doceniam wspaniałego dr Akhere (Akheretemple@yahoo.com) za to, co dla mnie zrobił. Ten rzucający czar sprowadził moje finanse, które opuściły mnie bez żadnego powodu. Spotkałem wielkiego rzucającego czar i powiedział mi wszystko, co muszę zrobić! Teraz cieszę się, że doktor Akhere przywiózł go z powrotem i kocha mnie bardziej niż kiedyś! możesz również skontaktować się z nim na jego aktywnym adresie e-mail (Akheretemple@yahoo.com) lub dodać go na Whats-app: +2348129175848.

Skomentuj Anonimowy Anuluj pisanie odpowiedzi